In Civil War, de nieuwste film van Ex Machina- en Annihilation-regisseur Alex Garland, zien we de verschrikkingen van een conflict door cameralenzen in plaats van met een vizier. We komen in actie via de doorgewinterde fotojournaliste Lee (Kirsten Dunst), haar Reuters-collega Joel (Wagner Moura van Narcos) en New York Times-veteraan Sammy (Stephen McKinley Henderson van Dune). Er is ook oorlogsfotografe Jessie (Cailee Spaeny van Priscilla), die meegaat naar Washington DC om de laatste dagen van de president (Nick Offerman) vast te leggen voordat rebellen het Witte Huis innemen.
Volgens Dunst is de focus van de film op de pers in plaats van burgers of het leger “echt gebaseerd op de manier waarop Alex is opgegroeid. Zijn vader was een cartoonist voor een krant en hij groeide op met journalisten om zich heen, dus ik denk dat die manier de meest natuurlijke was voor Alex,” vertelt ze GamesRadar+. “Ik denk dat het meer over menselijkheid gaat. In plaats van een pistool heb je je camera. Dat is een heel andere manier om binnen te komen en ik denk dat dat ook mooi is.”
En camera’s brengen ons letterlijk in de film – wanneer Lee of Jessie een foto nemen, zien we de opname, kort, een scherp gecomponeerd stilstaand beeld dat even het scherm vult te midden van de chaos. De stilstand zou moeten fungeren als een onderbreking van de brute actie, maar dat doet het niet. Het gebrek aan beweging maakt de horror alleen maar grimmiger.
Stilte en lawaai
(Afbeelding credit: A24)
Deze grimmigheid overheerst in de hele film: de actiescènes in Civil War zijn verontrustend in hun eenvoud. Eén ding dat opvalt is de stilte na geweerschoten of explosies ten gunste van het ‘rinkel-in-je-oren’-geluidseffect dat zo vaak wordt gebruikt in oorlogsfilms. “We gebruikten de taal van de realiteit, dus het kwam ofwel uit doorleefde ervaring of het kwam van nieuwsbeelden of documentaires,” legt Garland ons uit.
“Een eenvoudig voorbeeld zou kunnen zijn dat film grammatica te maken heeft met de manier waarop mensen worden neergeschoten. Er zijn grote wolken bloed en ze vliegen terug, [maar] heel vaak als iemand wordt neergeschoten, vallen ze alleen maar neer en is er niets dramatisch aan. Iemand die de film bekijkt, kan wel of niet ooit iemand in het echt of op nieuwsbeelden of wat dan ook neergeschoten hebben zien worden. Maar zelfs als ze het nooit gezien hebben, pikken ze een grappig soort accent op ten opzichte van de realiteit. En dus als ze momenten van geweld zien, zal het iets hebben dat waar aanvoelt.”
In Civil War, de nieuwste film van Ex Machina- en Annihilation-regisseur Alex Garland, zien we de verschrikkingen van een conflict door cameralenzen in plaats van met een vizier. We komen in actie via de doorgewinterde fotojournaliste Lee (Kirsten Dunst), haar Reuters-collega Joel (Wagner Moura van Narcos) en New York Times-veteraan Sammy (Stephen McKinley Henderson van Dune). Er is ook oorlogsfotografe Jessie (Cailee Spaeny van Priscilla), die meegaat naar Washington DC om de laatste dagen van de president (Nick Offerman) vast te leggen voordat rebellen het Witte Huis innemen.
Volgens Dunst is de focus van de film op de pers in plaats van burgers of het leger “echt gebaseerd op de manier waarop Alex is opgegroeid. Zijn vader was een cartoonist voor een krant en hij groeide op met journalisten om zich heen, dus ik denk dat die manier de meest natuurlijke was voor Alex,” vertelt ze GamesRadar+. “Ik denk dat het meer over menselijkheid gaat. In plaats van een pistool heb je je camera. Dat is een heel andere manier om binnen te komen en ik denk dat dat ook mooi is.”
En camera’s brengen ons letterlijk in de film – wanneer Lee of Jessie een foto nemen, zien we de opname, kort, een scherp gecomponeerd stilstaand beeld dat even het scherm vult te midden van de chaos. De stilstand zou moeten fungeren als een onderbreking van de brute actie, maar dat doet het niet. Het gebrek aan beweging maakt de horror alleen maar grimmiger.
Stilte en lawaai
(Afbeelding credit: A24)
Deze grimmigheid overheerst in de hele film: de actiescènes in Civil War zijn verontrustend in hun eenvoud. Eén ding dat opvalt is de stilte na geweerschoten of explosies ten gunste van het ‘rinkel-in-je-oren’-geluidseffect dat zo vaak wordt gebruikt in oorlogsfilms. “We gebruikten de taal van de realiteit, dus het kwam ofwel uit doorleefde ervaring of het kwam van nieuwsbeelden of documentaires,” legt Garland ons uit.
“Een eenvoudig voorbeeld zou kunnen zijn dat film grammatica te maken heeft met de manier waarop mensen worden neergeschoten. Er zijn grote wolken bloed en ze vliegen terug, [maar] heel vaak als iemand wordt neergeschoten, vallen ze alleen maar neer en is er niets dramatisch aan. Iemand die de film bekijkt, kan wel of niet ooit iemand in het echt of op nieuwsbeelden of wat dan ook neergeschoten hebben zien worden. Maar zelfs als ze het nooit gezien hebben, pikken ze een grappig soort accent op ten opzichte van de realiteit. En dus als ze momenten van geweld zien, zal het iets hebben dat waar aanvoelt.”
De eerste van deze scènes vindt vroeg in de film plaats, wanneer Lee en Jessie elkaar voor het eerst ontmoeten. Een grote menigte op straat ontaardt in burgerlijke onrust als er een bom ontploft en Lee schiet Jessie te hulp als ze de jongere vrouw ziet met haar camera maar zonder persvest of enige beschermende uitrusting. Het geluidsontwerp, dat van een overweldigende kakofonie overgaat in een angstaanjagende stilte, en de kinetische, verstikkende beelden van de pletpartij maken dit de eerste van Civil War’s vele angstaanjagende actiescènes.
Spotlight op groot scherm
Schijn een licht op de onopvallende bioscoopreleases waarvan je op de hoogte moet zijn, met elke vrijdag een nieuw artikel
“Wat cinema doet als het dingen doet die niet waar zijn, is dat het mensen een comfortabeler gevoel geeft,” vervolgt Garland. “Dit is echt een eng buitenaards wezen dat mensen aan stukken scheurt, maar niets daarvan is iets waar ik me echt zorgen over hoef te maken. Terwijl je als individu verstrikt kunt raken in een stukje geweld op straat waar mensen elkaar verrot slaan. En je kunt er plotseling middenin terechtkomen, dat kan gebeuren. Het overkomt je dus op een andere manier.”
Meld je aan voor de GamesRadar+-nieuwsbrief
Wekelijkse overzichten, verhalen uit de communities waar je van houdt en meer
Neem contact met me op met nieuws en aanbiedingen van andere merken van Future Ontvang e-mail van ons namens onze vertrouwde partners of sponsorsDoor je gegevens in te voeren, ga je akkoord met de algemene voorwaarden en het privacybeleid en ben je 16 jaar of ouder.
In die scène en vele andere in de film beweegt Lee zich met haar camera door het bloedbad alsof ze op de automatische piloot werkt. Er is een ontkoppeling, een verwijdering van de situatie die voortkomt uit zelfbehoud en een geharde ontkoppeling die het resultaat is van zoveel jaren in het veld. Onthechting is echter ook iets waarvan sommige critici beweren dat het de kern van de film is.
Open voor interpretatie
(Afbeelding credit: A24)
In Civil War, de nieuwste film van Ex Machina- en Annihilation-regisseur Alex Garland, zien we de verschrikkingen van een conflict door cameralenzen in plaats van met een vizier. We komen in actie via de doorgewinterde fotojournaliste Lee (Kirsten Dunst), haar Reuters-collega Joel (Wagner Moura van Narcos) en New York Times-veteraan Sammy (Stephen McKinley Henderson van Dune). Er is ook oorlogsfotografe Jessie (Cailee Spaeny van Priscilla), die meegaat naar Washington DC om de laatste dagen van de president (Nick Offerman) vast te leggen voordat rebellen het Witte Huis innemen.
Volgens Dunst is de focus van de film op de pers in plaats van burgers of het leger “echt gebaseerd op de manier waarop Alex is opgegroeid. Zijn vader was een cartoonist voor een krant en hij groeide op met journalisten om zich heen, dus ik denk dat die manier de meest natuurlijke was voor Alex,” vertelt ze GamesRadar+. “Ik denk dat het meer over menselijkheid gaat. In plaats van een pistool heb je je camera. Dat is een heel andere manier om binnen te komen en ik denk dat dat ook mooi is.”