Er zijn maar weinig momenten in Evil West die zo bevredigend zijn als de vlezige, natte dreun van de eerste uppercutting tegen een vampier. Begrijp me niet verkeerd, ik hou net zoveel van een goedgeplaatst headshot als de volgende third-person shooterfan, maar er is iets zo heerlijk, komisch visceraal aan het introduceren van Jesse’s handschoen tegen de kaak van een Sanguisuge Vessel en hem verward achteruit te zien wankelen.
Ik heb mijn oog laten vallen op Evil West sinds de lancering in 2022. Maar zoals velen van ons met een enorme achterstand ben ik nooit verder gekomen dan klikken op “Toevoegen aan winkelwagentje”. Vandaar mijn opwinding toen ik vorige maand zag dat de rootin’ tootin’ vampire shooter werd toegevoegd aan het Xbox Game Pass-rooster. Ik heb een beetje een cowboykick, omdat ik Red Dead Redemption 2 onlangs ook voor het eerst heb gespeeld, maar in dit Wilde Westen wemelt het van de bloedzuigers. Na zo’n intense ervaring ben ik Evil West in veel opzichten dankbaar.
Vampier vleermuis land
(Afbeelding credit: Focus Entertainment)Alle hoeden, alle strijd
(Afbeelding credit: Focus Entertainment)
Evil West laat zien dat er meer is in het Amerikaanse grensgebied dan Red Dead Redemption 2
Wat me meteen opviel – en beviel – aan Evil West is de eenvoud. In een gamelandschap vol uitdijende RPG’s van 100 uur, elk boordevol hoofd- en zijmissies, verzamelobjecten, ambachtelijke voorwerpen, complexe gevechtssystemen en nog veel meer, voelt deze singleplayer actiegame zonder poespas aan alsof je een volle zucht neemt.
Evil West is op de beste manier een liefdesbrief aan actiegames uit het midden van de jaren 2000. Het snijdt door het lawaai heen om pittige maar intuïtieve gevechten te leveren die geen uren in beslag nemen om onder de knie te krijgen, een dynamische omgeving met een direct sympathieke hoofdpersoon en, van wat ik tot nu toe heb gespeeld, het begin van een gerichte, lineaire verhaallijn om je vooruit te helpen. Ik was vrijwel meteen verkocht. Maar terwijl ik door dit ware feest van vampiers, gore, bandieten en nog veel meer raas, blijven mijn gedachten teruggaan naar een heel andere videogameversie van het gevaarlijke Wilde Westen.
Red Dead Redemption 2 is het soort spel waar ik stapelgek op ben en dat ik daarom waarschijnlijk niet snel opnieuw zal spelen. Rockstar’s weidse vlaktes van het Amerikaanse hartlandschap vormen een prachtige, verontrustende achtergrond en als de norse bandiet Arthur Morgan een leven vol zonde tegemoet gaat, is de loutering van dit alles een uniek soort buikpijn. Ondertussen is Jesse Rentier een heel andere held; hij is hier om plezier te maken en hij voelt zich daar niet slecht over.
(Afbeelding credit: Focus Entertainment)
Er zijn maar weinig momenten in Evil West die zo bevredigend zijn als de vlezige, natte dreun van de eerste uppercutting tegen een vampier. Begrijp me niet verkeerd, ik hou net zoveel van een goedgeplaatst headshot als de volgende third-person shooterfan, maar er is iets zo heerlijk, komisch visceraal aan het introduceren van Jesse’s handschoen tegen de kaak van een Sanguisuge Vessel en hem verward achteruit te zien wankelen.
Ik heb mijn oog laten vallen op Evil West sinds de lancering in 2022. Maar zoals velen van ons met een enorme achterstand ben ik nooit verder gekomen dan klikken op “Toevoegen aan winkelwagentje”. Vandaar mijn opwinding toen ik vorige maand zag dat de rootin’ tootin’ vampire shooter werd toegevoegd aan het Xbox Game Pass-rooster. Ik heb een beetje een cowboykick, omdat ik Red Dead Redemption 2 onlangs ook voor het eerst heb gespeeld, maar in dit Wilde Westen wemelt het van de bloedzuigers. Na zo’n intense ervaring ben ik Evil West in veel opzichten dankbaar.
Vampier vleermuis land
(Afbeelding credit: Focus Entertainment)Alle hoeden, alle strijd
(Afbeelding credit: Focus Entertainment)
Evil West laat zien dat er meer is in het Amerikaanse grensgebied dan Red Dead Redemption 2
Wat me meteen opviel – en beviel – aan Evil West is de eenvoud. In een gamelandschap vol uitdijende RPG’s van 100 uur, elk boordevol hoofd- en zijmissies, verzamelobjecten, ambachtelijke voorwerpen, complexe gevechtssystemen en nog veel meer, voelt deze singleplayer actiegame zonder poespas aan alsof je een volle zucht neemt.
Evil West is op de beste manier een liefdesbrief aan actiegames uit het midden van de jaren 2000. Het snijdt door het lawaai heen om pittige maar intuïtieve gevechten te leveren die geen uren in beslag nemen om onder de knie te krijgen, een dynamische omgeving met een direct sympathieke hoofdpersoon en, van wat ik tot nu toe heb gespeeld, het begin van een gerichte, lineaire verhaallijn om je vooruit te helpen. Ik was vrijwel meteen verkocht. Maar terwijl ik door dit ware feest van vampiers, gore, bandieten en nog veel meer raas, blijven mijn gedachten teruggaan naar een heel andere videogameversie van het gevaarlijke Wilde Westen.
Red Dead Redemption 2 is het soort spel waar ik stapelgek op ben en dat ik daarom waarschijnlijk niet snel opnieuw zal spelen. Rockstar’s weidse vlaktes van het Amerikaanse hartlandschap vormen een prachtige, verontrustende achtergrond en als de norse bandiet Arthur Morgan een leven vol zonde tegemoet gaat, is de loutering van dit alles een uniek soort buikpijn. Ondertussen is Jesse Rentier een heel andere held; hij is hier om plezier te maken en hij voelt zich daar niet slecht over.