Netflix is niet vreemd met het vertellen van waargebeurde verhalen (Maestro, Nyad en Rustin zijn slechts drie recente biopics die door de streamer zijn uitgebracht), maar Society of the Snow brengt een nieuwe schaal en reikwijdte in het genre.
De film toont de gebeurtenissen tijdens de ramp met de Andesvlucht in 1972, toen een vliegtuig met 45 passagiers van Montevideo, Uruguay, naar Santiago, Chili, neerstortte in het Zuid-Amerikaanse gebergte. De overlevenden zaten 72 dagen vast in de bergen, trotseerden lawines, blootstelling, vriestemperaturen en grote hoogten, en namen uiteindelijk hun toevlucht tot kannibalisme om in leven te blijven.
Geregisseerd door J.A. Bayona, wiens eerdere werk varieert van de rampenfilm The Impossible, over de tsunami in de Indische Oceaan in 2004, tot het tweede deel in de Jurassic World-franchise, Fallen Kingdom, is Society of the Snow de eerste film van de filmmaker in zijn moedertaal Spaans sinds zijn debuut in 2007, de horrorfilm The Orphanage. We spraken met Bayona op het kantoor van Netflix in het centrum van Londen over de samenwerking met de overlevenden van de tragedie, het filmen op de plek van de crash en meer.
Het volgende interview is bewerkt voor de lengte en duidelijkheid.
(Afbeelding credit: Netflix)
GamesRadar+: Wat trok u aan in dit onderwerp? Wilde u na The Impossible meer overlevingsfilms maken?
J.A. Bayona: Ik was nooit van plan om nog een overlevingsfilm te maken na The Impossible, maar ik herinner me dat het boek Society of the Snow werd gepubliceerd toen ik me voorbereidde om The Impossible te gaan filmen, en ik las het en het raakte me. Het had echt een impact op me en hielp me ook te begrijpen wat er in de hoofden van de personages in The Impossible omging. Ik was zo onder de indruk van de reikwijdte, de omvang en op spiritueel, menselijk en filosofisch niveau was het zelfs groter dan The Impossible. Ik was erg onder de indruk van de relatie in het boek tussen de levenden en de doden. We hadden al het boek en de film Alive die meer gericht waren op het verhaal van de overlevenden, maar dit boek richtte zich meer op wat er gebeurd was.
Alive is een Hollywoodfilm, dus vond u het belangrijk om dat verhaal in het Spaans en met een Latinx cast te vertellen?
Ik wilde het verhaal zo realistisch en respectvol mogelijk vertellen. Voor mij was het heel belangrijk om de sociaal-politieke context van die tijd vast te leggen om te begrijpen hoe ze zich in de bergen gedroegen – het is een verhaal dat je niet kunt vertellen zonder de context. En voor mij zou het beginnen met een andere taal die benadering vanaf het begin hebben verpest.
Het boek waarop uw film is gebaseerd bevat interviews met de overlevenden, maar uw team heeft ook zelf interviews met hen afgenomen. Hoe was dat?
We hebben altijd het geluk gehad dat we deze film konden maken met de medewerking van niet alleen de overlevenden, maar ook de families van de overledenen, dus ik wilde met hen om de tafel gaan zitten om zoveel mogelijk informatie te krijgen. De hele tijd op de set had ik [Society of the Snow auteur] Pablo Vierci aan mijn zijde om hem specifieke vragen te stellen over de cultuur, over de context, dus ik raakte daar door geobsedeerd om de realiteit vast te leggen. Voor mij was het heel belangrijk om deze meeslepende ervaring te creëren die het publiek in dat vliegtuig plaatst en hen laat voelen wat ze meemaakten. Daardoor creëer je een gevoel van empathie en daardoor kun je begrijpen wat zij deden. Dat was voor mij het doel. Dat is precies wat Numa [een van de passagiers, gespeeld door Enzo Vogrincic RoldÁn] doet als de verteller: het publiek in die situatie plaatsen zodat ze kunnen begrijpen en accepteren wat ze deden.
Hoe bent u omgegaan met het maken van een film waarin elk personage een echt persoon is en alles wat we zien echt gebeurd is? Was er enige druk?
Normaal gesproken, als je een script schrijft, probeer je het verhaal zo filmisch en interessant mogelijk te maken. Maar in dit geval wilde ik de echte gebeurtenissen niet veranderen, ik wilde echt begrijpen waarom ze deden wat ze deden, omdat ik denk dat dat interessanter is. We brachten de acteurs niet alleen in contact met de overlevenden, maar ook met de families van de overledenen, en ze hadden de kans om constant met hen in contact te staan, dus als ze vragen hadden, konden ze hen bellen en vragen stellen.
(Afbeelding credit: Netflix)
Hebben overlevenden de film gezien en hun oordeel gegeven?
Vijf dagen voor de wereldpremière in Venetië nam ik een vlucht naar Uruguay en liet ik de film zien aan alle overlevenden, de families van de overlevenden en de families van de overledenen, allemaal samen. We waren erg bang – niet alleen wij, maar ook zij. Ze hadden geen enkele regel van het script gelezen, dus ze wisten niet wat ze van de film konden verwachten. Maar ik denk dat de reactie uiteindelijk heel positief was. En ik was erg onder de indruk om de mensen voor het eerst in 50 jaar bij elkaar te zien – plotseling waren ze daar allemaal samen om naar de film te kijken en elkaar te omhelzen en te huilen. Ik was opgelucht, maar degenen die zeker meer opgelucht waren, waren de overlevenden. Ik denk dat ze echt heel blij waren met de film.
Hoe was het om op de plaats van de crash te filmen?
Het is erg moeilijk om er te komen. We gingen erheen in dezelfde tijd van het jaar als toen het vliegtuig neerstortte. Je hebt drie dagen nodig om aan de hoogte te wennen, dus het kostte ons drie dagen om daar te komen. Het grootste deel van de film werd opgenomen in een skioord in Spanje, dus dat gaf me een goed idee van hoe de plek was, en daarna gingen we nog twee keer om opnames te maken met de acteurs. We konden daar geen zware spullen meenemen, geen kranen, geen dollies. Het was alsof we een documentaire maakten. We moesten heel voorzichtig zijn. Het was een gevaarlijke plek – we hadden een aantal lawines tijdens de opnames.
Het geluidsontwerp viel me echt op door hoe visceraal veel van de scènes waren – ze deden me bijna denken aan een horrorfilm. U hebt enige ervaring met het maken van horrorfilms, dus speelde dat ook een rol?
Toen ik met sommige overlevenden sprak, was angst wat hen voedde en op de been hield. De angst om daar vast te komen zitten en hun familie nooit meer terug te zien, dus het was heel belangrijk om het publiek naar die plek te brengen. Geluid was een enorme uitdaging omdat er geen elementen waren die geluid maakten in de berg. Ik herinner me dat ik met de geluidsontwerper sprak en dat hij me vertelde dat het waarschijnlijk de moeilijkste film was die hij ooit had gemaakt. Er was alleen het vliegtuig en de wind, dus het was een enorme uitdaging om de film rijk aan geluid te houden.
Een scène die me echt is bijgebleven is wanneer de overlevenden naar een radio-uitzending luisteren, en erachter komen dat de zoektocht naar hen is afgeblazen – er is een echte wanhoop die door de acteurs naar voren komt. Hoe was dat om te filmen?
Het was erg interessant om te filmen omdat de lenzen een beetje vervormd waren. Ik filmde met lenzen die ik nog nooit eerder had gebruikt. Ik besloot om de film bijna als een documentaire op te nemen, heel realistisch, maar toen was er iets, gewoon mijn intuïtie volgend, dat vreemder en vreemder en bizarder werd. Ik herinner me dat een van de overlevenden tegen me zei: “Realiteit is niet genoeg, alleen dromen. Ik had die scène heel duidelijk in mijn hoofd. We hebben veel gefilmd, want er werd veel geïmproviseerd. Ik gaf alle acteurs de vrijheid om zich te gedragen zoals zij vonden dat goed was voor hun personages. Ik hou echt van het geluid in die scène – hoe de nieuwszender het onderwerp veranderde en je een jingle van de radio begon te horen, wat een manier is om het publiek te vertellen dat de wereld de bladzijde omgeslagen heeft en zij verlaten zijn.
Society of the Snow is nu te zien op Netflix. Bekijk voor meer onze selectie van de andere beste Netflix-films om aan uw kijklijst toe te voegen.