Het opnemen tegen de moeilijkste eindbazen tot nu toe in Lies of P zou altijd moeilijk zijn voor een Elden Ring flunkie als ik, maar nu sta ik in vuur en vlam. Met een koptelefoon om mijn nek en het volume helemaal omlaag, hoor ik alleen het scherpe gesis van mijn eigen stem terwijl ik me een weg tel door het aanvalspatroon van Gevallen Aartsbisschop Andreus. “Een en twee, drie en hit, vier, vijf…zes-zeven-hit.” Mijn handen trillen nog steeds door het teken van een adrenalinestoot – ik ben zo dichtbij om deze duivel voorgoed af te maken, en normaal gesproken zou ik hier haperen.
Ik voel me al lang aangetrokken tot de beste FromSoftware-games vanwege hun verbluffende ontwerpconcepten, maar ik ben ook behept met een vreselijke vloek: Ik ben gewoon niet zo goed in het spelen ervan. Begrijp me niet verkeerd, ik heb in het verleden aardig wat van Elden Ring, Lords of the Fallen en Bloodborne uitgespeeld, maar ik heb ze stuk voor stuk opgegeven nadat ik tegen een muur was opgelopen. Maar toen ik Lies of P ging spelen, had ik het eindelijk door. Door deze slopende actie-RPG te behandelen als de ritmegame waar ik dol op was toen ik 7 was, heb ik mijn eigen opgejaagde zenuwen overwonnen – en ben ik zelfs beter geworden in het spelen ervan.
Sterker dan gisteren
(Afbeelding credit: THQ)Echt bezoedeld
(Afbeelding credit: FromSoftware)
Dit is alles wat we weten over de Elden Ring: Shadow of the Erdtree DLC
Het begon allemaal met Britney. Veel millennials zullen hetzelfde zeggen, maar in dit geval heb ik het specifiek over Britney’s Dance Beat. Het was een van de eerste PS2-games waarvan ik me herinner dat hij voor mij werd gekocht in plaats van voor mijn broer – niet dat ik van hem ook geen 50 Cent Bulletproof of Fahrenheit mocht proberen – en ik herinner me dat ik er mijn missie van maakte om er absoluut briljant in te zijn. Een perfecte score halen voor Slave 4 U was moeilijk in 2002, maar ik wist niet dat mijn militante methode om de tv uit te zetten en gewoon de beats hardop te schreeuwen me 22 jaar later nog goed van pas zou komen.
Het opnemen tegen de moeilijkste eindbazen tot nu toe in Lies of P zou altijd moeilijk zijn voor een Elden Ring flunkie als ik, maar nu sta ik in vuur en vlam. Met een koptelefoon om mijn nek en het volume helemaal omlaag, hoor ik alleen het scherpe gesis van mijn eigen stem terwijl ik me een weg tel door het aanvalspatroon van Gevallen Aartsbisschop Andreus. “Een en twee, drie en hit, vier, vijf…zes-zeven-hit.” Mijn handen trillen nog steeds door het teken van een adrenalinestoot – ik ben zo dichtbij om deze duivel voorgoed af te maken, en normaal gesproken zou ik hier haperen.
Ik voel me al lang aangetrokken tot de beste FromSoftware-games vanwege hun verbluffende ontwerpconcepten, maar ik ben ook behept met een vreselijke vloek: Ik ben gewoon niet zo goed in het spelen ervan. Begrijp me niet verkeerd, ik heb in het verleden aardig wat van Elden Ring, Lords of the Fallen en Bloodborne uitgespeeld, maar ik heb ze stuk voor stuk opgegeven nadat ik tegen een muur was opgelopen. Maar toen ik Lies of P ging spelen, had ik het eindelijk door. Door deze slopende actie-RPG te behandelen als de ritmegame waar ik dol op was toen ik 7 was, heb ik mijn eigen opgejaagde zenuwen overwonnen – en ben ik zelfs beter geworden in het spelen ervan.
Sterker dan gisteren
(Afbeelding credit: THQ)Echt bezoedeld
(Afbeelding credit: FromSoftware)
Dit is alles wat we weten over de Elden Ring: Shadow of the Erdtree DLC
Het begon allemaal met Britney. Veel millennials zullen hetzelfde zeggen, maar in dit geval heb ik het specifiek over Britney’s Dance Beat. Het was een van de eerste PS2-games waarvan ik me herinner dat hij voor mij werd gekocht in plaats van voor mijn broer – niet dat ik van hem ook geen 50 Cent Bulletproof of Fahrenheit mocht proberen – en ik herinner me dat ik er mijn missie van maakte om er absoluut briljant in te zijn. Een perfecte score halen voor Slave 4 U was moeilijk in 2002, maar ik wist niet dat mijn militante methode om de tv uit te zetten en gewoon de beats hardop te schreeuwen me 22 jaar later nog goed van pas zou komen.
Misschien was dit een vroege indicatie van de ADHD die ik later kreeg, maar nu ben ik me ervan bewust dat ik echt overweldigd raak door harde muziek als ik me probeer te concentreren op een complexe taak. Niet afgeleid: overweldigd, omdat een deel van mijn hersenen drang heeft om ernaar te luisteren. Dit maakte het spelen en schrijven van mijn Lies of P review echt hartverscheurend, niet omdat ik bang ben voor poppen of zo, maar omdat ik het oprecht moeilijk vond om geconcentreerd te blijven tijdens grote, allesbepalende gevechten. Mijn kolibriehart is er altijd snel bij als die dramatische boss fight-muziek begint. Je kent ze wel: spookachtige koorstemmen die eenstemmig klinken en klinken als een soort opera in de hel, terwijl donkere strijkers en koperblazers op de achtergrond aanzwellen om je eraan te herinneren dat die kerel tegen wie je vecht, met waarschijnlijk een naam als “Deathbringer, Eater of Suns”, een heel belangrijke kerel is. De voelbare dramatiek ervan doet mijn handpalmen zweten en mijn spieren verkrampen terwijl ik Lies of P speel, bijna als een vecht- of vluchtreactie. Ik doe vier pogingen tegen de Scrapped Watchman voordat ik instinctief mijn headset afzet en besluit gewoon te tellen.
(Afbeelding credit: Neowiz)
Mijn militante methode om het geluid van de tv uit te zetten en de beats gewoon hardop te roepen, zou me goed van pas komen.