Als het aankomt op verfilmingen van videogames of tv-programma’s, zijn er eigenlijk maar twee mogelijkheden. Tenminste, als je authenticiteit nastreeft. Je speelt de gebeurtenissen in een bepaald spel zo nauwkeurig mogelijk na of je probeert een nieuw verhaal te vertellen binnen de wereld van het spel. (Technisch gezien is er nog een derde optie, namelijk het volledig negeren van het bronmateriaal, maar hoe minder gezegd over dat soort adaptaties, hoe beter).
Amazon’s Prime Video heeft op de een of andere manier nog een uitkomst geïntroduceerd die ik eerder niet voor mogelijk had gehouden. De nieuwe Fallout-serie voelt op de een of andere manier aan als een adaptatie van een spel dat nog niet bestaat.
De moderne Fallout-games volgen vaak een vrij klassieke RPG-formule. Er zijn natuurlijk afwijkingen, specifieke kenmerken en variaties, maar meestal gebeurt het volgende: de hoofdrolspeler en zijn wereldbeeld worden geïntroduceerd, dat wereldbeeld wordt vervolgens op de een of andere manier door elkaar geschud, waardoor ze op pad gaan om één probleem op te lossen, en de oplossing van dat probleem wordt zodanig gecompliceerd dat de oorspronkelijke reden waarom ze überhaupt zijn begonnen irrelevant, onbelangrijk of achterhaald is.
Pers start
(Afbeelding credit: Prime Video)
Dit soort verhaalstructuur is zeker niet exclusief voor de Fallout-games, maar het raamwerk past gemakkelijk bij Fallout 3 en Fallout 4, met slechts een kleine verandering voor New Vegas: de introductie van de hoofdpersoon wordt omgedraaid bij de tweede stap. En de nieuwe Fallout-serie volgt eigenlijk precies hetzelfde patroon.
In de Prime Video-serie is Lucy (Ella Purnell) een doorsnee inwoner van de Vault die wil leven en zich voortplanten totdat haar huis wordt aangevallen en haar vader (Kyle MacLachlan) wordt ontvoerd. Ze vertrekt naar de post-apocalyptische ruïnes van Los Angeles en probeert ergens anders iets af te leveren, maar dat blijkt A Whole Thing te zijn en dan… nou ja, je moet de serie kijken, maar geloof me: het wordt ingewikkeld.
Als het aankomt op verfilmingen van videogames of tv-programma’s, zijn er eigenlijk maar twee mogelijkheden. Tenminste, als je authenticiteit nastreeft. Je speelt de gebeurtenissen in een bepaald spel zo nauwkeurig mogelijk na of je probeert een nieuw verhaal te vertellen binnen de wereld van het spel. (Technisch gezien is er nog een derde optie, namelijk het volledig negeren van het bronmateriaal, maar hoe minder gezegd over dat soort adaptaties, hoe beter).
Amazon’s Prime Video heeft op de een of andere manier nog een uitkomst geïntroduceerd die ik eerder niet voor mogelijk had gehouden. De nieuwe Fallout-serie voelt op de een of andere manier aan als een adaptatie van een spel dat nog niet bestaat.
De moderne Fallout-games volgen vaak een vrij klassieke RPG-formule. Er zijn natuurlijk afwijkingen, specifieke kenmerken en variaties, maar meestal gebeurt het volgende: de hoofdrolspeler en zijn wereldbeeld worden geïntroduceerd, dat wereldbeeld wordt vervolgens op de een of andere manier door elkaar geschud, waardoor ze op pad gaan om één probleem op te lossen, en de oplossing van dat probleem wordt zodanig gecompliceerd dat de oorspronkelijke reden waarom ze überhaupt zijn begonnen irrelevant, onbelangrijk of achterhaald is.
Pers start
(Afbeelding credit: Prime Video)
Dit soort verhaalstructuur is zeker niet exclusief voor de Fallout-games, maar het raamwerk past gemakkelijk bij Fallout 3 en Fallout 4, met slechts een kleine verandering voor New Vegas: de introductie van de hoofdpersoon wordt omgedraaid bij de tweede stap. En de nieuwe Fallout-serie volgt eigenlijk precies hetzelfde patroon.
In de Prime Video-serie is Lucy (Ella Purnell) een doorsnee inwoner van de Vault die wil leven en zich voortplanten totdat haar huis wordt aangevallen en haar vader (Kyle MacLachlan) wordt ontvoerd. Ze vertrekt naar de post-apocalyptische ruïnes van Los Angeles en probeert ergens anders iets af te leveren, maar dat blijkt A Whole Thing te zijn en dan… nou ja, je moet de serie kijken, maar geloof me: het wordt ingewikkeld.
Het helpt dat alles wat het hoofdverhaal van de show ondersteunt of omringt, ogenschijnlijk nauwgezet gedetailleerd is. Toen Todd Howard eerder zei dat de mensen die de show maakten “op elke pixel zweetten”, maakte hij absoluut geen grapje. Van de items zoals RadAway-tassen tot de wapens tot de Power Armor tot de Vault-Tec-advertenties tot de over-the-top gore, de show put rechtstreeks uit het bronmateriaal op een manier die ondersteunend maar nooit volledig eerbiedig aanvoelt. Die stukjes zijn er om het verhaal dat de serie vertelt te helpen uitdrukken en zijn geen pure fanservice.
Tijdens alle acht afleveringen van Fallout kon ik me maar niet van het gevoel ontdoen dat ik naar een adaptatie van een game zat te kijken. Als ik een beetje scheel keek, kon ik de dialoogopties zien die in realtime werden doorlopen, compleet met mislukte en geslaagde Spraakcontroles, met bijbehorende antwoorden die trouw aan de wereldopbouw van de games aanvoelden. Het is in gesprek met alles wat daarvoor kwam op een manier die ik nog nooit eerder heb gezien in een adaptatie van een videogame.
Meld je aan voor de GamesRadar+-nieuwsbrief
- Wekelijkse overzichten, verhalen uit de communities waar je van houdt en meer
- Neem contact met me op met nieuws en aanbiedingen van andere Future-merkenOntvang e-mail van ons namens onze vertrouwde partners of sponsorsDoor je gegevens op te sturen, ga je akkoord met de algemene voorwaarden en het privacybeleid en ben je 16 jaar of ouder.
- Transmedia verandert nooit
- (Afbeelding credit: Amazon/Bethesda)
- Het voelt alsof dit misschien wel het ideale punt is voor tv-bewerkingen van games. Het kijken naar de serie heeft me hongerig gemaakt naar meer Fallout, en omdat er geen echt nieuwe game te beleven valt, ben ik voor het eerst in tien jaar weer teruggegaan naar New Vegas en zelfs naar de mobiele game Fallout Shelter. (Ik zou Fallout 4 nog een keer spelen en waarschijnlijk hetzelfde aanraden aan iedereen die geïnteresseerd is in de franchise, maar ik heb persoonlijk absoluut geen vlees op dat bot gelaten en herinner het me nog levendig). Er is vast wel ergens een leidinggevende die dit graag hoort en iets over synergie zegt.