Vandaag verschijnt de nieuwe horrorfilm Immaculate met Euphoria-ster Sydney Sweeney in de hoofdrol als Cecilia, een jonge vrouw die onuitsprekelijke gruwelen ontdekt als ze naar het Italiaanse platteland reist. Slechts enkele weken later verschijnt The First Omen in de bioscoop, waarin een vrouw centraal staat die aan haar geloof begint te twijfelen wanneer ze een angstaanjagende samenzwering rond de kerk ontdekt. Ondertussen laten de cryptische teasertrailers voor Longlegs van Oz Perkins, die in juli in de VS wordt uitgebracht, veel van de gruwelijkheden binnenin aan de verbeelding over. De film volgt FBI-agent Lee Harker die wordt toegewezen aan een onopgeloste zaak van een seriemoordenaar die een onverwachte wending neemt. Maar wat verbindt al deze horrorfilms? Het antwoord is de aanwezigheid van nonnen in hun angstaanjagende verhalen.
Het bestaan van nonnen in genrefilms is verre van ongewoon. Religieus geloof bestaat als een symptoom van angst omdat we ons ervan bewust zijn dat ons leven kwetsbaar en chaotisch is, waarbij religie antwoorden geeft op onze grootste angsten en mysteries. Horrorfilms draaien vaak om gevechten tussen goed en kwaad, waarbij religie aan beide uiteinden van het spectrum voorkomt en genuanceerde verkenningen biedt van verschillende geloven door de jaren heen. En één troop die constant is gebleven, is die van de non, meestal een ‘enge non’ die in onze nachtmerries rondspookt.
Non is het woord
(Afbeelding credit: Warner Bros. Entertainment)
Maar wat is het toch dat de rillingen over de rug doet lopen? Franciscaner zuster Pauline Dempsey uit Kilsyth suggereert dat de klassieke voorstelling van de strenge non en historische misdaden binnen de kerk misschien hebben bijgedragen aan hun prominente rol in horror. Ze zegt: “Ik denk dat er een mysterie is over het soort leven dat mensen in de kerk leiden. Er is ook een geschiedenis van nonnen als behoorlijk formidabele personages, gekleed in vreemde kleding. Ik denk dat wat nonnen vroeger droegen daar misschien een rol in speelde – het zwaaien van hun habijten en het klikken van de rozenkranskralen. Er is geen haar te zien, alleen hun gezicht onder het witte gedeelte van hun habijt.”
Vandaag verschijnt de nieuwe horrorfilm Immaculate met Euphoria-ster Sydney Sweeney in de hoofdrol als Cecilia, een jonge vrouw die onuitsprekelijke gruwelen ontdekt als ze naar het Italiaanse platteland reist. Slechts enkele weken later verschijnt The First Omen in de bioscoop, waarin een vrouw centraal staat die aan haar geloof begint te twijfelen wanneer ze een angstaanjagende samenzwering rond de kerk ontdekt. Ondertussen laten de cryptische teasertrailers voor Longlegs van Oz Perkins, die in juli in de VS wordt uitgebracht, veel van de gruwelijkheden binnenin aan de verbeelding over. De film volgt FBI-agent Lee Harker die wordt toegewezen aan een onopgeloste zaak van een seriemoordenaar die een onverwachte wending neemt. Maar wat verbindt al deze horrorfilms? Het antwoord is de aanwezigheid van nonnen in hun angstaanjagende verhalen.
Het bestaan van nonnen in genrefilms is verre van ongewoon. Religieus geloof bestaat als een symptoom van angst omdat we ons ervan bewust zijn dat ons leven kwetsbaar en chaotisch is, waarbij religie antwoorden geeft op onze grootste angsten en mysteries. Horrorfilms draaien vaak om gevechten tussen goed en kwaad, waarbij religie aan beide uiteinden van het spectrum voorkomt en genuanceerde verkenningen biedt van verschillende geloven door de jaren heen. En één troop die constant is gebleven, is die van de non, meestal een ‘enge non’ die in onze nachtmerries rondspookt.
Non is het woord
(Afbeelding credit: Warner Bros. Entertainment)
Maar wat is het toch dat de rillingen over de rug doet lopen? Franciscaner zuster Pauline Dempsey uit Kilsyth suggereert dat de klassieke voorstelling van de strenge non en historische misdaden binnen de kerk misschien hebben bijgedragen aan hun prominente rol in horror. Ze zegt: “Ik denk dat er een mysterie is over het soort leven dat mensen in de kerk leiden. Er is ook een geschiedenis van nonnen als behoorlijk formidabele personages, gekleed in vreemde kleding. Ik denk dat wat nonnen vroeger droegen daar misschien een rol in speelde – het zwaaien van hun habijten en het klikken van de rozenkranskralen. Er is geen haar te zien, alleen hun gezicht onder het witte gedeelte van hun habijt.”
Zelfs voor de eerste bewegende film kwamen nonnen al voor in volksverhalen, waaronder de legende van Borley Rectory uit 1300, die vertelt over een monnik uit het klooster en een non uit een nabijgelegen klooster die een affaire hadden. Toen hun romance werd ontdekt, werd naar verluidt de monnik geëxecuteerd en werd de non ingemetseld in de muren van de pastorie zelf. Maar dit is niet alleen een Engelse mythe. Al in het begin van de jaren 1630 werd melding gemaakt van een nonnenklooster in Loudun, Frankrijk, dat bezeten zou zijn door demonen. Door de eeuwen heen waren verhalen over nonnen die verwikkeld waren in sadisme en satanische daden achter gesloten deuren heel gewoon – net op tijd voor de 20e eeuwwisseling en de uitvinding van de cinema.
Ik denk dat er een mysterie schuilt in het soort leven dat mensen in de kerk leiden
Zuster Franciscanessen Pauline Dempsey
In 1922 bracht regisseur Benjamin Christensen Haxan uit, een stomme film die documentaire en fictie combineert en de geschiedenis van hekserij en satanisme verkent, met een duivel die nonnen verleidt om vreselijke zonden te begaan. Black Narcissus volgde in 1947, met Deborah Kerr en Kathleen Byron die twee nonnen spelen in een klooster met oplopende spanningen die uiteindelijk uitmonden in waanzin en lust. Tegen de tijd dat de jaren 1970 kwamen, was de troop van de corrupte non zo populair geworden dat we het tijdperk van de ‘nunspoitation’-film ingingen, met de release van Killer Nun, The Devils en Satanico Pandemonium. In deze films, die doorliepen tot in de jaren ’80 en ’90, vervaagde vaak de grens tussen horror en seksualiteit, waarbij nonnen door de duivel werden gecorrumpeerd om niet alleen gewelddadige, maar ook seksuele handelingen te verrichten.
Een tijdperk van onderdrukking
(Afbeelding credit: Black Bear)
Vandaag verschijnt de nieuwe horrorfilm Immaculate met Euphoria-ster Sydney Sweeney in de hoofdrol als Cecilia, een jonge vrouw die onuitsprekelijke gruwelen ontdekt als ze naar het Italiaanse platteland reist. Slechts enkele weken later verschijnt The First Omen in de bioscoop, waarin een vrouw centraal staat die aan haar geloof begint te twijfelen wanneer ze een angstaanjagende samenzwering rond de kerk ontdekt. Ondertussen laten de cryptische teasertrailers voor Longlegs van Oz Perkins, die in juli in de VS wordt uitgebracht, veel van de gruwelijkheden binnenin aan de verbeelding over. De film volgt FBI-agent Lee Harker die wordt toegewezen aan een onopgeloste zaak van een seriemoordenaar die een onverwachte wending neemt. Maar wat verbindt al deze horrorfilms? Het antwoord is de aanwezigheid van nonnen in hun angstaanjagende verhalen.
Het bestaan van nonnen in genrefilms is verre van ongewoon. Religieus geloof bestaat als een symptoom van angst omdat we ons ervan bewust zijn dat ons leven kwetsbaar en chaotisch is, waarbij religie antwoorden geeft op onze grootste angsten en mysteries. Horrorfilms draaien vaak om gevechten tussen goed en kwaad, waarbij religie aan beide uiteinden van het spectrum voorkomt en genuanceerde verkenningen biedt van verschillende geloven door de jaren heen. En één troop die constant is gebleven, is die van de non, meestal een ‘enge non’ die in onze nachtmerries rondspookt.
Non is het woord
(Afbeelding credit: Warner Bros. Entertainment)
Maar wat is het toch dat de rillingen over de rug doet lopen? Franciscaner zuster Pauline Dempsey uit Kilsyth suggereert dat de klassieke voorstelling van de strenge non en historische misdaden binnen de kerk misschien hebben bijgedragen aan hun prominente rol in horror. Ze zegt: “Ik denk dat er een mysterie is over het soort leven dat mensen in de kerk leiden. Er is ook een geschiedenis van nonnen als behoorlijk formidabele personages, gekleed in vreemde kleding. Ik denk dat wat nonnen vroeger droegen daar misschien een rol in speelde – het zwaaien van hun habijten en het klikken van de rozenkranskralen. Er is geen haar te zien, alleen hun gezicht onder het witte gedeelte van hun habijt.”
Zelfs voor de eerste bewegende film kwamen nonnen al voor in volksverhalen, waaronder de legende van Borley Rectory uit 1300, die vertelt over een monnik uit het klooster en een non uit een nabijgelegen klooster die een affaire hadden. Toen hun romance werd ontdekt, werd naar verluidt de monnik geëxecuteerd en werd de non ingemetseld in de muren van de pastorie zelf. Maar dit is niet alleen een Engelse mythe. Al in het begin van de jaren 1630 werd melding gemaakt van een nonnenklooster in Loudun, Frankrijk, dat bezeten zou zijn door demonen. Door de eeuwen heen waren verhalen over nonnen die verwikkeld waren in sadisme en satanische daden achter gesloten deuren heel gewoon – net op tijd voor de 20e eeuwwisseling en de uitvinding van de cinema.
Ik denk dat er een mysterie schuilt in het soort leven dat mensen in de kerk leiden
Zuster Franciscanessen Pauline Dempsey
In 1922 bracht regisseur Benjamin Christensen Haxan uit, een stomme film die documentaire en fictie combineert en de geschiedenis van hekserij en satanisme verkent, met een duivel die nonnen verleidt om vreselijke zonden te begaan. Black Narcissus volgde in 1947, met Deborah Kerr en Kathleen Byron die twee nonnen spelen in een klooster met oplopende spanningen die uiteindelijk uitmonden in waanzin en lust. Tegen de tijd dat de jaren 1970 kwamen, was de troop van de corrupte non zo populair geworden dat we het tijdperk van de ‘nunspoitation’-film ingingen, met de release van Killer Nun, The Devils en Satanico Pandemonium. In deze films, die doorliepen tot in de jaren ’80 en ’90, vervaagde vaak de grens tussen horror en seksualiteit, waarbij nonnen door de duivel werden gecorrumpeerd om niet alleen gewelddadige, maar ook seksuele handelingen te verrichten.
Een tijdperk van onderdrukking