Een paar jaar geleden kreeg ik de kans om een korte demo te spelen van Harold Halibut, een spel waar ik nog nooit van had gehoord. Het was een kans op afstand, onderdeel van het Tribeca Games Festival, en daarom was het spel meteen duidelijk ranzig, zelfs voordat de verschillende bugs die inherent zijn aan vroege versies erin kropen. En toch wisten de stop-motion esthetiek, de fysieke sets en de droge humor van het spel me vanaf het begin te boeien op een manier die maar weinigen ooit hebben gedaan. En nu ik eindelijk een versie van Harold Halibut heb gespeeld die zo dicht bij de release op mijn eigen computer staat, denk ik dat het eerlijk is om te zeggen dat mijn eerdere verliefdheid is uitgegroeid tot welverdiende liefde.
Mijn enige voorbehoud hier is dat ik natuurlijk dol ben op Harold Halibut. Persoonlijk voel ik me meer aangetrokken tot al te ambitieuze werken die hier en daar misschien struikelen dan tot technisch perfecte werken die een zekere passie missen. Ik geef altijd de voorkeur aan een swing for the fences boven een bunt, en ontwikkelaar Slow Bros. die meer dan een decennium heeft besteed aan het bouwen van een avonturenspel met fysieke modellen en sets is absoluut het eerste, ongeacht hoe je denkt over het eindresultaat.
Harold Halibut is in de kern een avonturenspel. Het is niet echt point-and-click omdat je in de 3D-ruimte kunt ronddobberen, maar het draait functioneel gezien om praten met mensen, het oplossen van puzzels/problemen en het afvinken van een lijst met verschillende dagelijkse taken die variëren van het voeren van vissen tot het repareren van een 3D-printer die ogenschijnlijk niet eens kapot is – de man wilde alleen dat je een schok kreeg bij het aanraken van een vonkende draad binnenin.
Ga bewegen
(Afbeelding credit: Slow Bros.)INDIE SPOTLIGHT
(Afbeelding credit: Raw Fury)
Hou je van indiegames? Bekijk onze wekelijkse rubriek Indie Spotlight voor geweldige, minder bekende juweeltjes die je nu kunt spelen.
Wat betreft de interactie tussen de scans van de fysieke modellen, aangezien de speler aanzienlijke controle heeft over Harold, is de korte versie dat het allemaal beter werkt dan je zou verwachten, maar af en toe ook voor duidelijke haperingen zorgt. De voeten van Harold raken de trap bijvoorbeeld niet helemaal goed als hij erop klimt, en een toiletdeur die heen en weer kan zwaaien is een leuk detail totdat spelers erop gaan staan en snel heen en weer bewegen, waardoor de deur wild door de badkamer slingert voordat hij weer in zijn oorspronkelijke positie vastklikt.
Een paar jaar geleden kreeg ik de kans om een korte demo te spelen van Harold Halibut, een spel waar ik nog nooit van had gehoord. Het was een kans op afstand, onderdeel van het Tribeca Games Festival, en daarom was het spel meteen duidelijk ranzig, zelfs voordat de verschillende bugs die inherent zijn aan vroege versies erin kropen. En toch wisten de stop-motion esthetiek, de fysieke sets en de droge humor van het spel me vanaf het begin te boeien op een manier die maar weinigen ooit hebben gedaan. En nu ik eindelijk een versie van Harold Halibut heb gespeeld die zo dicht bij de release op mijn eigen computer staat, denk ik dat het eerlijk is om te zeggen dat mijn eerdere verliefdheid is uitgegroeid tot welverdiende liefde.
Mijn enige voorbehoud hier is dat ik natuurlijk dol ben op Harold Halibut. Persoonlijk voel ik me meer aangetrokken tot al te ambitieuze werken die hier en daar misschien struikelen dan tot technisch perfecte werken die een zekere passie missen. Ik geef altijd de voorkeur aan een swing for the fences boven een bunt, en ontwikkelaar Slow Bros. die meer dan een decennium heeft besteed aan het bouwen van een avonturenspel met fysieke modellen en sets is absoluut het eerste, ongeacht hoe je denkt over het eindresultaat.
Harold Halibut is in de kern een avonturenspel. Het is niet echt point-and-click omdat je in de 3D-ruimte kunt ronddobberen, maar het draait functioneel gezien om praten met mensen, het oplossen van puzzels/problemen en het afvinken van een lijst met verschillende dagelijkse taken die variëren van het voeren van vissen tot het repareren van een 3D-printer die ogenschijnlijk niet eens kapot is – de man wilde alleen dat je een schok kreeg bij het aanraken van een vonkende draad binnenin.
Ga bewegen
(Afbeelding credit: Slow Bros.)INDIE SPOTLIGHT
(Afbeelding credit: Raw Fury)
Hou je van indiegames? Bekijk onze wekelijkse rubriek Indie Spotlight voor geweldige, minder bekende juweeltjes die je nu kunt spelen.
Wat betreft de interactie tussen de scans van de fysieke modellen, aangezien de speler aanzienlijke controle heeft over Harold, is de korte versie dat het allemaal beter werkt dan je zou verwachten, maar af en toe ook voor duidelijke haperingen zorgt. De voeten van Harold raken de trap bijvoorbeeld niet helemaal goed als hij erop klimt, en een toiletdeur die heen en weer kan zwaaien is een leuk detail totdat spelers erop gaan staan en snel heen en weer bewegen, waardoor de deur wild door de badkamer slingert voordat hij weer in zijn oorspronkelijke positie vastklikt.
Harold Halibut heeft een fysiek en tactiel karakter dat moeilijk te overschatten is. Dit is duidelijk een van de belangrijkste aspecten van het spel, en het is meteen duidelijk, maar zelfs dan is het nog iets anders om te ervaren. Elk klein dingetje heeft een textuur en alle modellen hebben naden enzovoort. De setting is fantastisch en kluchtig, maar het voelt nooit alsof Harold Halibut iets anders dan realistisch is.
Als je naar een scène kijkt die zich afspeelt, heb je het gevoel dat de animators net buiten het beeld staan te wachten om een nieuwe mond in te zetten om een ander deel van een seconde dialoog vast te leggen. Het is niet helemaal waar, maar het roept dat gevoel constant op en dat is al een prestatie op zich. Het is in geen enkel opzicht een jacht naar fotorealisme, maar het bloed, zweet en tranen achter de inspanning om Harold en zijn wereld echt te maken betaalt zich voortdurend uit. Er is niet voor niets een speciale knop om in te zoomen, zodat je alle kleinste details in je op kunt nemen.