Eerlijkheidshalve moet ik Nightghast nageven dat ik wel 20 minuten lang de donkerste plekjes van het verlaten landhuis had verkend voordat ik de eerste schaamteloze schrikreactie tegenkwam. Het is ook goed om van tevoren op te merken dat ik, ondanks dat ik de tijd nam voor Playstige Interactive’s first-person verkennende horrorgame – vorige week gelanceerd op PS5, PS4 en Nintendo Switch – de eindcredits in minder dan een uur bereikte. De bescheiden lengte van het spel wordt weerspiegeld in het prijskaartje van £2,49 / $2,99, dat, toegegeven, genoeg was om me te inspireren om het te kopen.
En ik ben blij dat ik dat heb gedaan. Nightghast draagt zijn inspiraties stevig op zijn met spinnenwebben bedekte mouw, terwijl het ook aanvoelt als een les in genresuccessen. Ja, Nightghast leent veel van enkele van de grootste horrorprestaties, maar doet dat ook op een strakke manier die de grens tussen invloed en imitatie met precisie bewandelt.
Tippelen op de schouders van reuzen
(Afbeelding credit: Playstige Interactive)
“Ik heb een uitnodiging ontvangen van een weduwe genaamd Mildred Bartgis, die op het platteland woont,” luidt de blurb op de PlayStation Store-pagina van Nightghast. “Ze beweert dat het spookt in haar huis na haar scheiding. Ze houdt vol dat een entiteit met de naam ‘Schnabelperchten’ boos op haar is omdat haar huis nooit schoon genoeg is. Misschien is ze door haar depressie na de scheiding obsessief-compulsief geworden.”
“Ik ben echter geen psycholoog, dus ik maak me geen zorgen over haar mentale toestand. Deze zaak is perfect voor mij omdat er veel paranormale aanwijzingen in zitten. Ik moet haar huis doorzoeken om te bepalen of het echt spookt of niet.”
Een vreemde uitnodiging voor een spookhuis? Dat is Silent Hill 2 afvinken. Een onderzoek in eerste persoon naar een landhuis in verval? Daar heb je P.T. en Resident Evil 7. Talloze snuisterijen, gehavende foto’s, ronddwalende verschijningen, jump scares, onlogische puzzels en genre-tropes in de vorm van met bloed besmeurde gangen, deuren die willekeurig open kraken en onverklaarbare stroomstoringen? Ik bedoel, dat zouden een heleboel horrorgames kunnen zijn, maar er zijn zeker Layers of Fear-vibes in je poging om tot op de bodem uit te zoeken wat er in Nightghast aan de hand is.
Eerlijkheidshalve moet ik Nightghast nageven dat ik wel 20 minuten lang de donkerste plekjes van het verlaten landhuis had verkend voordat ik de eerste schaamteloze schrikreactie tegenkwam. Het is ook goed om van tevoren op te merken dat ik, ondanks dat ik de tijd nam voor Playstige Interactive’s first-person verkennende horrorgame – vorige week gelanceerd op PS5, PS4 en Nintendo Switch – de eindcredits in minder dan een uur bereikte. De bescheiden lengte van het spel wordt weerspiegeld in het prijskaartje van £2,49 / $2,99, dat, toegegeven, genoeg was om me te inspireren om het te kopen.
En ik ben blij dat ik dat heb gedaan. Nightghast draagt zijn inspiraties stevig op zijn met spinnenwebben bedekte mouw, terwijl het ook aanvoelt als een les in genresuccessen. Ja, Nightghast leent veel van enkele van de grootste horrorprestaties, maar doet dat ook op een strakke manier die de grens tussen invloed en imitatie met precisie bewandelt.
Tippelen op de schouders van reuzen
(Afbeelding credit: Playstige Interactive)
“Ik heb een uitnodiging ontvangen van een weduwe genaamd Mildred Bartgis, die op het platteland woont,” luidt de blurb op de PlayStation Store-pagina van Nightghast. “Ze beweert dat het spookt in haar huis na haar scheiding. Ze houdt vol dat een entiteit met de naam ‘Schnabelperchten’ boos op haar is omdat haar huis nooit schoon genoeg is. Misschien is ze door haar depressie na de scheiding obsessief-compulsief geworden.”
“Ik ben echter geen psycholoog, dus ik maak me geen zorgen over haar mentale toestand. Deze zaak is perfect voor mij omdat er veel paranormale aanwijzingen in zitten. Ik moet haar huis doorzoeken om te bepalen of het echt spookt of niet.”
Een vreemde uitnodiging voor een spookhuis? Dat is Silent Hill 2 afvinken. Een onderzoek in eerste persoon naar een landhuis in verval? Daar heb je P.T. en Resident Evil 7. Talloze snuisterijen, gehavende foto’s, ronddwalende verschijningen, jump scares, onlogische puzzels en genre-tropes in de vorm van met bloed besmeurde gangen, deuren die willekeurig open kraken en onverklaarbare stroomstoringen? Ik bedoel, dat zouden een heleboel horrorgames kunnen zijn, maar er zijn zeker Layers of Fear-vibes in je poging om tot op de bodem uit te zoeken wat er in Nightghast aan de hand is.
De bewegingen in Nightghast zijn een beetje stroef terwijl je door de schemerige gangen en donkerste nissen van het landhuis strompelt en er zijn talloze voorwerpen die je kunt onderzoeken zonder dat je nieuwsgierigheid wordt bevredigd. Maar waar de game in uitblinkt, zijn de memo’s, krantenknipsels en politierapporten in de stijl van OG Alone in the Darks. Deze vullen de gaten rondom het hoe en waarom van het verhaal van Mildred Bartgis en waarom je zo betrokken bent bij haar verontrustende verhaal.
Indie Spotlight
(Afbeelding credit: Future Friends Games)