De naam is Dalton…’ Niets belichaamde de coolheid van Patrick Swayze als Road House uit 1989, een actiefilm uit zijn tijd. In deze film, die tussen Dirty Dancing en Ghost op Swayze’s CV stond, werd hij gecast als de ‘cooler’ (lees uitsmijter) Dalton, die een bar in Missouri moest schoonmaken. Swayze, vaak de romantische hoofdrolspeler met een zwijmelgehalte, was overtuigend als de nuchtere maar keiharde portier die het vuilnis buiten kon zetten en er toch aan dacht om ‘aardig te zijn’. Ondanks enkele uitwassen uit de jaren ’80 was Road House een ander soort actiefilm, en een ander soort held, dan wat het publiek in die tijd te zien kreeg van Schwarzenegger en Stallone.
ABONNEREN OP TOTALE FILM
Dit artikel verscheen voor het eerst in de Road House-uitgave van Total Film. Neem hier een abonnement.
Road House is een dun versluierde western – veel namen van personages verwijzen naar klassieke cowboys – en is in de basis een eenvoudig verhaal over een nieuwe sheriff die de plaatselijke saloon betreedt en het opneemt tegen de plaatselijke pestkoppen die de stad door angst en geweld regeren. En als zodanig is het een zeldzaam geliefd juweeltje dat schreeuwt om opnieuw gemaakt te worden.
Het is een verhaal dat overal naartoe getransplanteerd zou kunnen worden. Het is ook een film die nog steeds boven zijn gewicht uitsteekt, ondanks het feit dat het niet de grootste kaskraker van zijn tijd was (de film bracht naar schatting 61 miljoen dollar op). Jake Gyllenhaal herinnert zich bijvoorbeeld dat de film zijn aandacht trok. Toen ik een kind was, herinner ik me dat ik de poster van Road House zag en dat het me zo intrigeerde als een origineel idee”, zegt Gyllenhaal, ingezoomd vanuit een pauze in Parijs, casual cool in een zwart T-shirt.
En op een gegeven moment, misschien op televisie, herinner ik me dat ik er clips van zag, en het wekte ook interesse. Het had echt een vreemde, intense weerklank. En ik was op een leeftijd dat ik niet echt wist wat het precies was waar ik naar keek. Gyllenhaal had al eerder met Swayze samengewerkt aan Donnie Darko (Gyllenhaals doorbraakfilm was een soort late carrière-uitblinker voor Swayze). Ik ben zeker uitgewaaierd, maar ik probeerde het cool te spelen,’ herinnert Gyllenhaal zich over het werken met de originele Dalton. Ik heb hem nooit echt gesproken over [Road House]. Er is in de loop der jaren wel over remakes gesproken, maar die zijn er nooit gekomen.
De naam is Dalton…’ Niets belichaamde de coolheid van Patrick Swayze als Road House uit 1989, een actiefilm uit zijn tijd. In deze film, die tussen Dirty Dancing en Ghost op Swayze’s CV stond, werd hij gecast als de ‘cooler’ (lees uitsmijter) Dalton, die een bar in Missouri moest schoonmaken. Swayze, vaak de romantische hoofdrolspeler met een zwijmelgehalte, was overtuigend als de nuchtere maar keiharde portier die het vuilnis buiten kon zetten en er toch aan dacht om ‘aardig te zijn’. Ondanks enkele uitwassen uit de jaren ’80 was Road House een ander soort actiefilm, en een ander soort held, dan wat het publiek in die tijd te zien kreeg van Schwarzenegger en Stallone.
ABONNEREN OP TOTALE FILM
Dit artikel verscheen voor het eerst in de Road House-uitgave van Total Film. Neem hier een abonnement.
Road House is een dun versluierde western – veel namen van personages verwijzen naar klassieke cowboys – en is in de basis een eenvoudig verhaal over een nieuwe sheriff die de plaatselijke saloon betreedt en het opneemt tegen de plaatselijke pestkoppen die de stad door angst en geweld regeren. En als zodanig is het een zeldzaam geliefd juweeltje dat schreeuwt om opnieuw gemaakt te worden.
Het is een verhaal dat overal naartoe getransplanteerd zou kunnen worden. Het is ook een film die nog steeds boven zijn gewicht uitsteekt, ondanks het feit dat het niet de grootste kaskraker van zijn tijd was (de film bracht naar schatting 61 miljoen dollar op). Jake Gyllenhaal herinnert zich bijvoorbeeld dat de film zijn aandacht trok. Toen ik een kind was, herinner ik me dat ik de poster van Road House zag en dat het me zo intrigeerde als een origineel idee”, zegt Gyllenhaal, ingezoomd vanuit een pauze in Parijs, casual cool in een zwart T-shirt.
En op een gegeven moment, misschien op televisie, herinner ik me dat ik er clips van zag, en het wekte ook interesse. Het had echt een vreemde, intense weerklank. En ik was op een leeftijd dat ik niet echt wist wat het precies was waar ik naar keek. Gyllenhaal had al eerder met Swayze samengewerkt aan Donnie Darko (Gyllenhaals doorbraakfilm was een soort late carrière-uitblinker voor Swayze). Ik ben zeker uitgewaaierd, maar ik probeerde het cool te spelen,’ herinnert Gyllenhaal zich over het werken met de originele Dalton. Ik heb hem nooit echt gesproken over [Road House]. Er is in de loop der jaren wel over remakes gesproken, maar die zijn er nooit gekomen.
Gyllenhaal en regisseur Doug Liman (The Bourne Identity, Mr. and Mrs. Smith, Edge of Tomorrow) wilden al twee decennia samenwerken aan een film, maar hadden nooit het juiste project gevonden. Op een avond zaten de twee te eten en bespraken een ander interessant project dat niet helemaal klikte. En toen zei hij: “Nou, er is een concept van Road House dat ik net heb gelezen,” vertelt Gyllenhaal. Het was aan het einde van het diner. En ik zei: “Ik doe mee.”‘ Hij lacht. ‘Het was letterlijk zo. Ik weet niet wat me bezielde. Het klonk zo leuk, het idee om deze film opnieuw te verbeelden. Hij zei: “Ik heb ideeën over hoe ik mijn versie hiervan zou willen maken.” Ik dacht: “Absoluut. Dit is het gekste idee. Laten we het doen.
Knokken of niets
(Image credit: Amazon Prime Video)
En wat was het aan Limans visie voor zijn versie waardoor hij zo snel aan boord sprong? Doug doet actie altijd op een andere manier en hij kwam naar me toe en zei: “Ik wil gevechten doen op een manier die nog nooit eerder is gedaan.” Hij raakte geobsedeerd door hoe de stoten en trappen zouden landen. Hij wilde niet dat ze werden uitgevoerd op de manier zoals we dat in het verleden voor het publiek hebben gedaan met dat soort gevechten. Later meer over die schermutselingen.
Liman is niet beschikbaar voor een interview – ook daarover later meer – maar iets anders dat opvalt aan deze versie van het materiaal (gebaseerd op een scenario van Anthony Bagarozzi en Charles Mondry) is dat Road House, in tegenstelling tot veel nostalgische remakes, het basisformaat van het origineel gebruikt, maar de verwijzingen en terugblikken tot een minimum beperkt. Het is een reimagining, toch?” mijmert Gyllenhaal. Doug en ik hebben veel gepraat over de oude westerns en het gebruik van die structuur, en er wordt naar verwezen in de film. We hebben veel respect voor het origineel. En toen probeerden we onze eigen wereld te creëren.
Meld je aan voor de GamesRadar+-nieuwsbrief
Wekelijkse overzichten, verhalen uit de communities waar je van houdt en meer
Neem contact met me op met nieuws en aanbiedingen van andere Future-merkenOntvang e-mail van ons namens onze vertrouwde partners of sponsorsDoor je gegevens in te voeren, ga je akkoord met de algemene voorwaarden en het privacybeleid en ben je 16 jaar of ouder.
De naam is Dalton…’ Niets belichaamde de coolheid van Patrick Swayze als Road House uit 1989, een actiefilm uit zijn tijd. In deze film, die tussen Dirty Dancing en Ghost op Swayze’s CV stond, werd hij gecast als de ‘cooler’ (lees uitsmijter) Dalton, die een bar in Missouri moest schoonmaken. Swayze, vaak de romantische hoofdrolspeler met een zwijmelgehalte, was overtuigend als de nuchtere maar keiharde portier die het vuilnis buiten kon zetten en er toch aan dacht om ‘aardig te zijn’. Ondanks enkele uitwassen uit de jaren ’80 was Road House een ander soort actiefilm, en een ander soort held, dan wat het publiek in die tijd te zien kreeg van Schwarzenegger en Stallone.
ABONNEREN OP TOTALE FILM
Dit artikel verscheen voor het eerst in de Road House-uitgave van Total Film. Neem hier een abonnement.
Road House is een dun versluierde western – veel namen van personages verwijzen naar klassieke cowboys – en is in de basis een eenvoudig verhaal over een nieuwe sheriff die de plaatselijke saloon betreedt en het opneemt tegen de plaatselijke pestkoppen die de stad door angst en geweld regeren. En als zodanig is het een zeldzaam geliefd juweeltje dat schreeuwt om opnieuw gemaakt te worden.
Het is een verhaal dat overal naartoe getransplanteerd zou kunnen worden. Het is ook een film die nog steeds boven zijn gewicht uitsteekt, ondanks het feit dat het niet de grootste kaskraker van zijn tijd was (de film bracht naar schatting 61 miljoen dollar op). Jake Gyllenhaal herinnert zich bijvoorbeeld dat de film zijn aandacht trok. Toen ik een kind was, herinner ik me dat ik de poster van Road House zag en dat het me zo intrigeerde als een origineel idee”, zegt Gyllenhaal, ingezoomd vanuit een pauze in Parijs, casual cool in een zwart T-shirt.
En op een gegeven moment, misschien op televisie, herinner ik me dat ik er clips van zag, en het wekte ook interesse. Het had echt een vreemde, intense weerklank. En ik was op een leeftijd dat ik niet echt wist wat het precies was waar ik naar keek. Gyllenhaal had al eerder met Swayze samengewerkt aan Donnie Darko (Gyllenhaals doorbraakfilm was een soort late carrière-uitblinker voor Swayze). Ik ben zeker uitgewaaierd, maar ik probeerde het cool te spelen,’ herinnert Gyllenhaal zich over het werken met de originele Dalton. Ik heb hem nooit echt gesproken over [Road House]. Er is in de loop der jaren wel over remakes gesproken, maar die zijn er nooit gekomen.
Gyllenhaal en regisseur Doug Liman (The Bourne Identity, Mr. and Mrs. Smith, Edge of Tomorrow) wilden al twee decennia samenwerken aan een film, maar hadden nooit het juiste project gevonden. Op een avond zaten de twee te eten en bespraken een ander interessant project dat niet helemaal klikte. En toen zei hij: “Nou, er is een concept van Road House dat ik net heb gelezen,” vertelt Gyllenhaal. Het was aan het einde van het diner. En ik zei: “Ik doe mee.”‘ Hij lacht. ‘Het was letterlijk zo. Ik weet niet wat me bezielde. Het klonk zo leuk, het idee om deze film opnieuw te verbeelden. Hij zei: “Ik heb ideeën over hoe ik mijn versie hiervan zou willen maken.” Ik dacht: “Absoluut. Dit is het gekste idee. Laten we het doen.
Knokken of niets
(Image credit: Amazon Prime Video)
En wat was het aan Limans visie voor zijn versie waardoor hij zo snel aan boord sprong? Doug doet actie altijd op een andere manier en hij kwam naar me toe en zei: “Ik wil gevechten doen op een manier die nog nooit eerder is gedaan.” Hij raakte geobsedeerd door hoe de stoten en trappen zouden landen. Hij wilde niet dat ze werden uitgevoerd op de manier zoals we dat in het verleden voor het publiek hebben gedaan met dat soort gevechten. Later meer over die schermutselingen.
Liman is niet beschikbaar voor een interview – ook daarover later meer – maar iets anders dat opvalt aan deze versie van het materiaal (gebaseerd op een scenario van Anthony Bagarozzi en Charles Mondry) is dat Road House, in tegenstelling tot veel nostalgische remakes, het basisformaat van het origineel gebruikt, maar de verwijzingen en terugblikken tot een minimum beperkt. Het is een reimagining, toch?” mijmert Gyllenhaal. Doug en ik hebben veel gepraat over de oude westerns en het gebruik van die structuur, en er wordt naar verwezen in de film. We hebben veel respect voor het origineel. En toen probeerden we onze eigen wereld te creëren.
Meld je aan voor de GamesRadar+-nieuwsbrief
Wekelijkse overzichten, verhalen uit de communities waar je van houdt en meer
Neem contact met me op met nieuws en aanbiedingen van andere Future-merkenOntvang e-mail van ons namens onze vertrouwde partners of sponsorsDoor je gegevens in te voeren, ga je akkoord met de algemene voorwaarden en het privacybeleid en ben je 16 jaar of ouder.
In deze nieuwe versie is Gyllenhaal’s Elwood Dalton – vooral bekend onder zijn achternaam, zoals John(?!) Dalton dat was in 1989 – een UFC-vechter in ongenade met een problematische achtergrond. Op een dieptepunt krijgt hij werk aangeboden als uitsmijter in een roadhouse in Florida Keys (The Road House genaamd) van de eigenaresse, Frankie (Jessica Williams). Het betekent echt veel voor haar om het roadhouse te beschermen,’ zegt Williams (Shrinking, Booksmart). Ze heeft een erfenis hoog te houden. Ik denk ook dat ze gevoel voor humor heeft. Maar ze heeft ook een paar geheimen. Dus ze houdt de dingen echt voor zich.
Lukas Gage van Euphoria is een van de uitsmijters die nieuw leven is ingeblazen door de komst van Dalton. Hoewel hij niet is opgegroeid met de film uit ’89 (‘Mijn broers lachten me uit omdat ik het origineel niet kende’), heeft hij wel enige ervaring met deze wereld. Ik was barkeeper en werkte tot begin 20 in restaurants, dus ik heb het gevoel dat ik mijn deel heb gehad van dronken mensen die ruzie met je wilden maken op het werk,’ lacht hij. ‘Dat was vrij makkelijk om in te komen. Ik heb op een paar behoorlijk schetsmatige plekken gewerkt.
Een ander bekend type personage is de dokter met wie Dalton een romantische relatie krijgt. Hier is dat personage Ellie (Daniela Melchior van The Suicide Squad). Ellie heeft niet dezelfde functie als Elizabeth [Kelly Lynch] in het origineel,’ vertelt Melchior aan TF. ‘Ik ga niet zeggen dat het beter of interessanter is. Het is een andere kijk, omdat het ook nu gebeurt, of in ieder geval later dan de periode waarin het origineel zich afspeelt. Dus vrouwen hebben natuurlijk een andere houding met onze flirt en alles.
Frankie’s Road House heeft veel potentieel gezien de locatie (de film is opgenomen in de Dominicaanse Republiek), maar de smerige lokale zakenman Ben Brandt (Billy Magnussen) heeft er zijn zinnen op gezet om zijn eigen redenen. Hij is het equivalent van Ben Gazzara’s personage uit het origineel, maar ‘iets totaal nieuws’ volgens Magnussen, die zijn personage eenvoudig samenvat. Ben Brandt is de slechterik,’ zegt hij. Mijn taak is om de held er goed uit te laten zien. En hij deinst nergens voor terug om Frankie te dwingen te verkopen. Als Brandt zich realiseert dat Dalton zich niet zo makkelijk laat overhalen, wordt er een beroep gedaan op de spierkracht en daar komt MMA-superster en voormalig UFC-kampioen Conor McGregor in beeld.
Kans Knox
(Afbeelding credit: Amazon Prime Video)
De naam is Dalton…’ Niets belichaamde de coolheid van Patrick Swayze als Road House uit 1989, een actiefilm uit zijn tijd. In deze film, die tussen Dirty Dancing en Ghost op Swayze’s CV stond, werd hij gecast als de ‘cooler’ (lees uitsmijter) Dalton, die een bar in Missouri moest schoonmaken. Swayze, vaak de romantische hoofdrolspeler met een zwijmelgehalte, was overtuigend als de nuchtere maar keiharde portier die het vuilnis buiten kon zetten en er toch aan dacht om ‘aardig te zijn’. Ondanks enkele uitwassen uit de jaren ’80 was Road House een ander soort actiefilm, en een ander soort held, dan wat het publiek in die tijd te zien kreeg van Schwarzenegger en Stallone.
ABONNEREN OP TOTALE FILM
Dit artikel verscheen voor het eerst in de Road House-uitgave van Total Film. Neem hier een abonnement.
Road House is een dun versluierde western – veel namen van personages verwijzen naar klassieke cowboys – en is in de basis een eenvoudig verhaal over een nieuwe sheriff die de plaatselijke saloon betreedt en het opneemt tegen de plaatselijke pestkoppen die de stad door angst en geweld regeren. En als zodanig is het een zeldzaam geliefd juweeltje dat schreeuwt om opnieuw gemaakt te worden.
Het is een verhaal dat overal naartoe getransplanteerd zou kunnen worden. Het is ook een film die nog steeds boven zijn gewicht uitsteekt, ondanks het feit dat het niet de grootste kaskraker van zijn tijd was (de film bracht naar schatting 61 miljoen dollar op). Jake Gyllenhaal herinnert zich bijvoorbeeld dat de film zijn aandacht trok. Toen ik een kind was, herinner ik me dat ik de poster van Road House zag en dat het me zo intrigeerde als een origineel idee”, zegt Gyllenhaal, ingezoomd vanuit een pauze in Parijs, casual cool in een zwart T-shirt.
En op een gegeven moment, misschien op televisie, herinner ik me dat ik er clips van zag, en het wekte ook interesse. Het had echt een vreemde, intense weerklank. En ik was op een leeftijd dat ik niet echt wist wat het precies was waar ik naar keek. Gyllenhaal had al eerder met Swayze samengewerkt aan Donnie Darko (Gyllenhaals doorbraakfilm was een soort late carrière-uitblinker voor Swayze). Ik ben zeker uitgewaaierd, maar ik probeerde het cool te spelen,’ herinnert Gyllenhaal zich over het werken met de originele Dalton. Ik heb hem nooit echt gesproken over [Road House]. Er is in de loop der jaren wel over remakes gesproken, maar die zijn er nooit gekomen.
Gyllenhaal en regisseur Doug Liman (The Bourne Identity, Mr. and Mrs. Smith, Edge of Tomorrow) wilden al twee decennia samenwerken aan een film, maar hadden nooit het juiste project gevonden. Op een avond zaten de twee te eten en bespraken een ander interessant project dat niet helemaal klikte. En toen zei hij: “Nou, er is een concept van Road House dat ik net heb gelezen,” vertelt Gyllenhaal. Het was aan het einde van het diner. En ik zei: “Ik doe mee.”‘ Hij lacht. ‘Het was letterlijk zo. Ik weet niet wat me bezielde. Het klonk zo leuk, het idee om deze film opnieuw te verbeelden. Hij zei: “Ik heb ideeën over hoe ik mijn versie hiervan zou willen maken.” Ik dacht: “Absoluut. Dit is het gekste idee. Laten we het doen.