Bijna net zo belangrijk als het spelen zelf, is het deel uitmaken van de gemeenschappen die rondom videogames ontstaan. Het vinden van een manier om deze gedeelde passie met vreemden te bespreken, speelt een grote rol in veel van onze vormende online ervaringen. Dat kan betekenen dat we door sociale media of commentaarsecties scrollen, of dat we op een forum of zelfs – voor degenen onder ons van een bepaalde generatie – op een prikbord loeren. Hoewel het verhaal zich afspeelt in 2003, spreekt Videoverse een universelere ervaring aan doordat het zich afspeelt in zijn eigen digitale wereld, een die apart bestaat maar wel naast al deze echte virtuele ruimtes.
Je wordt gecast als de 15-jarige Emmett, een grote fan van het Kinmoku Shark-gamesysteem, en in het bijzonder de killer app Feudal Fantasy, een epische historische JRPG over strijdende ninja’s. Hierdoor ben je een fan van het Kinmoku Shark-gamesysteem. Als gevolg daarvan ben je een regelmatige bezoeker van het ingebouwde sociale netwerk van de console, Videoverse. Maar met de aanstaande release van een nieuw spelsysteem wordt de hardware van Kinmoku verouderd en daarmee ook Emmetts online community. Dat is natuurlijk min of meer het verhaal van het allang uitgestorven Miiverse van de Wii U, maar de pixelachtige, lofi presentatie van Videoverse is meer een throwback naar AIM, MSN, Bebo, MySpace en andere gevallen internetgiganten van weleer.
Oude scholing
(Afbeelding credit: Lucy Blundel)
Gezien deze nostalgie opwekkende referentiepunten zijn we niet verbaasd als de ontwikkelaar van de game, Lucy Blundell (die werkt onder het pseudoniem ‘Kinmoku’), de naam onthult van het project waaruit Videoverse is voortgekomen: Memories. Memories begon in 2017, naast het werk aan de consoleport van Blundells debuut One Night Stand. Het moest een “semi-autobiografisch” verhaal worden over een jonge vrouw die nadenkt over haar leven. Ze wilde dat het verhaal zware onderwerpen zou behandelen, zoals pesten en de reis van het personage naar de ontdekking van haar aseksualiteit. (Blundell identificeert zichzelf als grijs-aseksueel.) Maar buiten dat waren er vele vormen die het spel had kunnen aannemen. Eerst dacht Blundell dat de jonge vrouw terug kon keren naar haar ouderlijk huis, oude spullen die momenten uit haar verleden oproepen. Een andere versie was meer conversationeel en liet het personage praten met een therapeut. “Ik realiseerde me dat ik mezelf aan het vinden was terwijl ik dit spel aan het maken was”, zegt ze. “Daardoor bleef het veranderen.”
Bijna net zo belangrijk als het spelen zelf, is het deel uitmaken van de gemeenschappen die rondom videogames ontstaan. Het vinden van een manier om deze gedeelde passie met vreemden te bespreken, speelt een grote rol in veel van onze vormende online ervaringen. Dat kan betekenen dat we door sociale media of commentaarsecties scrollen, of dat we op een forum of zelfs – voor degenen onder ons van een bepaalde generatie – op een prikbord loeren. Hoewel het verhaal zich afspeelt in 2003, spreekt Videoverse een universelere ervaring aan doordat het zich afspeelt in zijn eigen digitale wereld, een die apart bestaat maar wel naast al deze echte virtuele ruimtes.
Je wordt gecast als de 15-jarige Emmett, een grote fan van het Kinmoku Shark-gamesysteem, en in het bijzonder de killer app Feudal Fantasy, een epische historische JRPG over strijdende ninja’s. Hierdoor ben je een fan van het Kinmoku Shark-gamesysteem. Als gevolg daarvan ben je een regelmatige bezoeker van het ingebouwde sociale netwerk van de console, Videoverse. Maar met de aanstaande release van een nieuw spelsysteem wordt de hardware van Kinmoku verouderd en daarmee ook Emmetts online community. Dat is natuurlijk min of meer het verhaal van het allang uitgestorven Miiverse van de Wii U, maar de pixelachtige, lofi presentatie van Videoverse is meer een throwback naar AIM, MSN, Bebo, MySpace en andere gevallen internetgiganten van weleer.
Oude scholing
(Afbeelding credit: Lucy Blundel)
Gezien deze nostalgie opwekkende referentiepunten zijn we niet verbaasd als de ontwikkelaar van de game, Lucy Blundell (die werkt onder het pseudoniem ‘Kinmoku’), de naam onthult van het project waaruit Videoverse is voortgekomen: Memories. Memories begon in 2017, naast het werk aan de consoleport van Blundells debuut One Night Stand. Het moest een “semi-autobiografisch” verhaal worden over een jonge vrouw die nadenkt over haar leven. Ze wilde dat het verhaal zware onderwerpen zou behandelen, zoals pesten en de reis van het personage naar de ontdekking van haar aseksualiteit. (Blundell identificeert zichzelf als grijs-aseksueel.) Maar buiten dat waren er vele vormen die het spel had kunnen aannemen. Eerst dacht Blundell dat de jonge vrouw terug kon keren naar haar ouderlijk huis, oude spullen die momenten uit haar verleden oproepen. Een andere versie was meer conversationeel en liet het personage praten met een therapeut. “Ik realiseerde me dat ik mezelf aan het vinden was terwijl ik dit spel aan het maken was”, zegt ze. “Daardoor bleef het veranderen.”
Ondertussen was er een belangrijke verandering in Bundells eigen persoonlijke omstandigheden. “Ik werd ziek in 2019 en raakte gehandicapt,” zegt ze. “Het weerhield me er niet van om aan het spel te werken, maar het zat wel in mijn achterhoofd en omdat ik ziek was, heb ik dat jaar niet echt veel gewerkt.” Toen de COVID-pandemie toesloeg, realiseerde Blundell zich bovendien: “Oh, ik vertel een verhaal dat nogal zwaar en triest is. Ik zeg niet dat er geen plaats is voor dat soort verhalen, maar ik had het gevoel dat ik het niet in deze wereld kon doen. Alles voelde nogal somber in 2020.” Op zoek naar een positievere benadering vond Blundell inspiratie in één aspect van deze moeilijke periode. “In die tijd communiceerden we vooral online, via Skype en Zoom. Ik dacht, weet je, het internet krijgt een slechte reputatie, maar ik denk dat het ons nu allemaal redt.”
En dus werden het werk, de ideeën en persoonlijke overpeinzingen die Blundell voor Memories had verzameld, omgezet in Videoverse, met een nieuwe online focus. Bijzondere invloeden op het spel waren de website voor virtuele huisdieren Neopets en Habbo Hotel, een virtuele ruimte waar gebruikers konden chatten, spelletjes spelen en meubels voor hun kamers konden kopen. (Beide sites zijn, ondanks hun leeftijd, nog steeds actief.) “De grootste invloed had ik eigenlijk op DeviantArt,” zegt Blundell. “Ik heb een soort artiestenachtergrond en ik was altijd aan het tekenen en uploaden. Ik vond het geweldig en heb er vrienden gemaakt.”
Emmett draagt ook zijn eigen fan art bij aan het Feudal Fantasy forum, een plek die put uit Blundells ervaringen met online fandoms. “Toen ik heel jong was, hield ik van paardrijden, dus ik zat op paardrijforums,” zegt ze. “Toen ben ik overgestapt op PokÉmon, Sailor Moon en Final Fantasy. Daar heb ik een paar jaar op gezeten. Maar de grootste invloed voor mij was World Of Warcraft, want ik was er de hele universiteit door geobsedeerd. Het was eigenlijk best erg – ik was er behoorlijk verslaafd aan. Veel van de personages in Videoverse lijken op mensen die ik in World Of Warcraft heb ontmoet.”
Bijna net zo belangrijk als het spelen zelf, is het deel uitmaken van de gemeenschappen die rondom videogames ontstaan. Het vinden van een manier om deze gedeelde passie met vreemden te bespreken, speelt een grote rol in veel van onze vormende online ervaringen. Dat kan betekenen dat we door sociale media of commentaarsecties scrollen, of dat we op een forum of zelfs – voor degenen onder ons van een bepaalde generatie – op een prikbord loeren. Hoewel het verhaal zich afspeelt in 2003, spreekt Videoverse een universelere ervaring aan doordat het zich afspeelt in zijn eigen digitale wereld, een die apart bestaat maar wel naast al deze echte virtuele ruimtes.
Je wordt gecast als de 15-jarige Emmett, een grote fan van het Kinmoku Shark-gamesysteem, en in het bijzonder de killer app Feudal Fantasy, een epische historische JRPG over strijdende ninja’s. Hierdoor ben je een fan van het Kinmoku Shark-gamesysteem. Als gevolg daarvan ben je een regelmatige bezoeker van het ingebouwde sociale netwerk van de console, Videoverse. Maar met de aanstaande release van een nieuw spelsysteem wordt de hardware van Kinmoku verouderd en daarmee ook Emmetts online community. Dat is natuurlijk min of meer het verhaal van het allang uitgestorven Miiverse van de Wii U, maar de pixelachtige, lofi presentatie van Videoverse is meer een throwback naar AIM, MSN, Bebo, MySpace en andere gevallen internetgiganten van weleer.
Oude scholing
(Afbeelding credit: Lucy Blundel)
Gezien deze nostalgie opwekkende referentiepunten zijn we niet verbaasd als de ontwikkelaar van de game, Lucy Blundell (die werkt onder het pseudoniem ‘Kinmoku’), de naam onthult van het project waaruit Videoverse is voortgekomen: Memories. Memories begon in 2017, naast het werk aan de consoleport van Blundells debuut One Night Stand. Het moest een “semi-autobiografisch” verhaal worden over een jonge vrouw die nadenkt over haar leven. Ze wilde dat het verhaal zware onderwerpen zou behandelen, zoals pesten en de reis van het personage naar de ontdekking van haar aseksualiteit. (Blundell identificeert zichzelf als grijs-aseksueel.) Maar buiten dat waren er vele vormen die het spel had kunnen aannemen. Eerst dacht Blundell dat de jonge vrouw terug kon keren naar haar ouderlijk huis, oude spullen die momenten uit haar verleden oproepen. Een andere versie was meer conversationeel en liet het personage praten met een therapeut. “Ik realiseerde me dat ik mezelf aan het vinden was terwijl ik dit spel aan het maken was”, zegt ze. “Daardoor bleef het veranderen.”
Ondertussen was er een belangrijke verandering in Bundells eigen persoonlijke omstandigheden. “Ik werd ziek in 2019 en raakte gehandicapt,” zegt ze. “Het weerhield me er niet van om aan het spel te werken, maar het zat wel in mijn achterhoofd en omdat ik ziek was, heb ik dat jaar niet echt veel gewerkt.” Toen de COVID-pandemie toesloeg, realiseerde Blundell zich bovendien: “Oh, ik vertel een verhaal dat nogal zwaar en triest is. Ik zeg niet dat er geen plaats is voor dat soort verhalen, maar ik had het gevoel dat ik het niet in deze wereld kon doen. Alles voelde nogal somber in 2020.” Op zoek naar een positievere benadering vond Blundell inspiratie in één aspect van deze moeilijke periode. “In die tijd communiceerden we vooral online, via Skype en Zoom. Ik dacht, weet je, het internet krijgt een slechte reputatie, maar ik denk dat het ons nu allemaal redt.”
En dus werden het werk, de ideeën en persoonlijke overpeinzingen die Blundell voor Memories had verzameld, omgezet in Videoverse, met een nieuwe online focus. Bijzondere invloeden op het spel waren de website voor virtuele huisdieren Neopets en Habbo Hotel, een virtuele ruimte waar gebruikers konden chatten, spelletjes spelen en meubels voor hun kamers konden kopen. (Beide sites zijn, ondanks hun leeftijd, nog steeds actief.) “De grootste invloed had ik eigenlijk op DeviantArt,” zegt Blundell. “Ik heb een soort artiestenachtergrond en ik was altijd aan het tekenen en uploaden. Ik vond het geweldig en heb er vrienden gemaakt.”
Emmett draagt ook zijn eigen fan art bij aan het Feudal Fantasy forum, een plek die put uit Blundells ervaringen met online fandoms. “Toen ik heel jong was, hield ik van paardrijden, dus ik zat op paardrijforums,” zegt ze. “Toen ben ik overgestapt op PokÉmon, Sailor Moon en Final Fantasy. Daar heb ik een paar jaar op gezeten. Maar de grootste invloed voor mij was World Of Warcraft, want ik was er de hele universiteit door geobsedeerd. Het was eigenlijk best erg – ik was er behoorlijk verslaafd aan. Veel van de personages in Videoverse lijken op mensen die ik in World Of Warcraft heb ontmoet.”
Veel hoofdstukken in het spel beginnen met Emmett die stukjes van het spel speelt voordat hij naar de forums gaat om door berichten te scrollen en met vrienden te chatten, waar de geruchten over de sluiting van Videoverse voor het eerst de ronde doen. De parallellen met het echte leven zijn vrij duidelijk, zelfs zonder de knipoog naar de titel, maar ze hebben Blundell niet zo geïnformeerd als je zou verwachten. “Ik was een toevallige Miiverse-gebruiker, dus ik gebruikte het niet zo veel,” zegt ze. “Maar ik hield er wel van. Ik hield van de vibe. Ik hield van de energie. Ik hield van de gedeelde tekeningen.” Dit waren Blundells belangrijkste interacties met Miiverse, waarbij ze zich aansloot bij de vele gebruikers die tekeningen postten die met de Wii U-hardware waren gemaakt. Hoewel Blundell eerder af en toe een bezoeker was dan een fulltime fan, “logde ze de laatste paar dagen in om te zien wat mensen aan het doen waren”. Ze herinnert zich de stortvloed aan berichten waarin het platform werd gevierd en geprezen. “De warmte en het hart van de gemeenschap kwamen naar buiten. Het was mooi om te zien.”
Meld je aan voor de GamesRadar+-nieuwsbrief