De tedere animatie van Pablo Berger, eerder dit jaar genomineerd voor een Oscar, over de vriendschap tussen een robot en een hond komt eindelijk naar het witte doek. En na het debuut op het filmfestival van Cannes in 2023 is de kritieken voor Robot Dreams, een verhaal zonder dialoog dat zich afspeelt in een versie van New York City die bevolkt wordt door antropomorfische dieren, langzaam gestegen.
De film is gebaseerd op de gelijknamige graphic novel van Sara Varon en begint met New Yorker Dog die een robotvriendje bestelt om hem gezelschap te houden in zijn eenzame leven in de grote stad. Op een soundtrack van klassiekers uit de jaren ’80 – met name ‘September’ van Earth, Wind & Fire – worden de twee onafscheidelijk: ze rijden met de metro, rolschaatsen door Central Park en genieten van straateten.
Maar het loopt allemaal mis tijdens een uitstapje naar het strand op Labor Day. Nadat hij van het water heeft genoten, verroest Robot en kan hij zich niet meer bewegen. Dit zet Dog op een hartverscheurende reis om te proberen zijn vriend terug te krijgen wanneer het strand sluit voor het seizoen.
Bergers film is in de kern een teder verhaal over vriendschap, maar het is ook een onvoorbereide weergave van eenzaamheid in een grote stad. En hoewel het verdriet en de isolatie die in de felgekleurde beelden blijven hangen niet is wat ik verwachtte van een geanimeerd avontuur van een robot en een hond, is het er des te beter door.
Gooi de hond een bot toe
(Afbeelding credit: Wild Bunch)
De angst slaat toe als Hond en Robot wakker worden uit hun stranddutje en de laatste zich niet meer kan bewegen. Dog doet zijn best om zijn vriend uit het zand te slepen, maar niets werkt, wat leidt tot een stressvolle periode waarin hij probeert en faalt om zijn metgezel te redden. Op een tweesprong besluit hij te wachten tot het strand weer opengaat en hij zich weer terugtrekt in zijn eenzame leven.
Spotlight op groot scherm
Schijn een licht op de onopvallende bioscoopreleases waar je vanaf moet weten, met elke vrijdag een nieuw artikel
De volgende scènes zijn zo pijnlijk om naar te kijken als hij het leven buiten zijn raam voorbij ziet gaan. Voor mij komt het meest hartverscheurende moment tijdens een Halloween-sequentie, wanneer Dog zijn best doet om contact te maken met de buitenwereld door zich te verkleden en snoep aan te bieden aan kinderen uit de buurt, maar uiteindelijk niet in staat is om dit vol te houden. Nadat hij is geschrokken van een vleermuis, gooit hij zijn deur dicht, drie keer op slot, en je kunt het niet helpen, maar het voelt alsof hij gedoemd is om voor altijd alleen te blijven.
De tedere animatie van Pablo Berger, eerder dit jaar genomineerd voor een Oscar, over de vriendschap tussen een robot en een hond komt eindelijk naar het witte doek. En na het debuut op het filmfestival van Cannes in 2023 is de kritieken voor Robot Dreams, een verhaal zonder dialoog dat zich afspeelt in een versie van New York City die bevolkt wordt door antropomorfische dieren, langzaam gestegen.
De film is gebaseerd op de gelijknamige graphic novel van Sara Varon en begint met New Yorker Dog die een robotvriendje bestelt om hem gezelschap te houden in zijn eenzame leven in de grote stad. Op een soundtrack van klassiekers uit de jaren ’80 – met name ‘September’ van Earth, Wind & Fire – worden de twee onafscheidelijk: ze rijden met de metro, rolschaatsen door Central Park en genieten van straateten.
Maar het loopt allemaal mis tijdens een uitstapje naar het strand op Labor Day. Nadat hij van het water heeft genoten, verroest Robot en kan hij zich niet meer bewegen. Dit zet Dog op een hartverscheurende reis om te proberen zijn vriend terug te krijgen wanneer het strand sluit voor het seizoen.
Bergers film is in de kern een teder verhaal over vriendschap, maar het is ook een onvoorbereide weergave van eenzaamheid in een grote stad. En hoewel het verdriet en de isolatie die in de felgekleurde beelden blijven hangen niet is wat ik verwachtte van een geanimeerd avontuur van een robot en een hond, is het er des te beter door.
Gooi de hond een bot toe
(Afbeelding credit: Wild Bunch)
De angst slaat toe als Hond en Robot wakker worden uit hun stranddutje en de laatste zich niet meer kan bewegen. Dog doet zijn best om zijn vriend uit het zand te slepen, maar niets werkt, wat leidt tot een stressvolle periode waarin hij probeert en faalt om zijn metgezel te redden. Op een tweesprong besluit hij te wachten tot het strand weer opengaat en hij zich weer terugtrekt in zijn eenzame leven.
Spotlight op groot scherm
Schijn een licht op de onopvallende bioscoopreleases waar je vanaf moet weten, met elke vrijdag een nieuw artikel
De volgende scènes zijn zo pijnlijk om naar te kijken als hij het leven buiten zijn raam voorbij ziet gaan. Voor mij komt het meest hartverscheurende moment tijdens een Halloween-sequentie, wanneer Dog zijn best doet om contact te maken met de buitenwereld door zich te verkleden en snoep aan te bieden aan kinderen uit de buurt, maar uiteindelijk niet in staat is om dit vol te houden. Nadat hij is geschrokken van een vleermuis, gooit hij zijn deur dicht, drie keer op slot, en je kunt het niet helpen, maar het voelt alsof hij gedoemd is om voor altijd alleen te blijven.
Het is iets dat bijzonder aangrijpend voelde voor mijn eigen ervaring als inwoner van een grote stad, waar ik het grootste deel van mijn tijd alleen thuis werk. Als je omringd bent door zoveel leven om je heen dat je door je raam ziet, is dat vaak een van de meest isolerende plekken om te zijn. Ook als volwassene voelt het soms bijna onmogelijk om nieuwe vriendschappen en connecties te vinden en te vormen, en net zoals Dog vindt, resulteert één stap vooruit vaak in drie stappen terug.