Ik heb eindelijk de dokter gevonden die belast is met het afhandelen van babyadopties in deze GTA 5 roleplay server, en ik heb nu twee opties: “Babys” en “Give Back Baby”. Het is een grove keuze, met typefout en al, maar een deel van mij waardeert de beknoptheid hier. Door spelers gemaakte levenssimulatieservers in Los Santos zijn leuk, maar worden vaak overladen met onbelangrijke, onnodig gedetailleerde details, dus zo’n simpele transactie in de ‘Baby Shop’ – een vrouw in het zwart, die in de schaduw van een ziekenhuisparkeerplaats rondhangt – snijdt absoluut door de bullshit heen.
Toegegeven, het voelt ook als een scène uit een horrorfilm, maar daar komen we later nog op terug.
28 babes later
(Afbeelding credit: Rockstar)ELSEWHERE IN GTA 5 ROLEPLAY
(Afbeeldingskrediet: Rockstar Games)
Baby’s droppen acid, agenten spelen tikkertje en Braziliaanse techno regeert – GTA 5 roleplayer servers met 2.048 spelers zijn een trip
B-film horror, zult u snel leren, is een constante in dit vreemde avontuur. Ik begin met het modelleren van een avatar door middel van een vrij geavanceerde gemodde suite voor het maken van personages, vol met merkkleding en modieuze trends die de echte wereld weerspiegelen. Ik hou het simpel met een wit t-shirt, zwarte jeans en witte sneakers, maar ik kies onbewust een kapsel met een geschoren liefdeshartje aan de linkerkant van mijn hoofd waar ik niet om geef. Ik had voor deze stijl kunnen instaan toen So Solid Crew destijds de Britse muziekhitlijsten rockte, maar dat was meer dan 20 jaar geleden en ik was nog een jonge tiener.
Desalniettemin, afgezien van mijn twijfelachtige kapsel, spawn ik in de achtertuin van een chique huis in de Vinewood Hills, en begin ik aan mijn lange wandeling naar de stad. Op deze server zijn op elk moment wel 100 spelers aanwezig, maar er zijn er op dit moment maar iets meer dan een dozijn online. Dit betekent dat het rustig is. Echt rustig. Met elk facet van AI-betrokkenheid uitgeschakeld – NPC-voetgangers, verkeer en zelfs omgevingsgeluidseffecten – zie of hoor ik niemand tijdens mijn middernachtelijke tocht van het chique deel van de stad naar het centrum. Er zijn geen auto’s om te stelen, geen treinen om te nemen en, in wezen, geen ander vervoermiddel dan te voet.
Net als in de openingsfase van 28 Days Later, maar dan omgekeerd, kom ik uiteindelijk alleen bij het ziekenhuis, maar ik heb moeite om de toegangspunten voor de ‘Babywinkel’, ‘Babyadoptie’ of, Jezus Christus, ‘Babyziekenhuis’ te vinden.
In plaats daarvan vind ik een zwevende dokter die me gratis drieduizend dollar in rekening lijkt te brengen elke keer dat ik met hem in contact kom, zonder dat ik er duidelijk iets aan heb.
(Afbeelding credit: Rockstar)
Na veel zoeken, rond verlaten kantoren en door lege gangen op zoek naar een kliniek of iets dergelijks, realiseer ik me dat de drie totaal niet verdacht uitziende personen die op de parkeerplaats van het ziekenhuis rondhangen, in feite de respectieve contactpunten van het adoptiecentrum, de babywinkel en het babyziekenhuis zijn. En dan krijg ik dit:
(Afbeelding credit: Rockstar)
Het lijkt erg oneerlijk om een grotere waarde toe te kennen aan het ene kind dan aan het andere, maar er is een verschil van vijfduizend dollar tussen de meeste andere peuters en het onesie-dragende kind op de derde afbeelding hier:
Afbeelding 1 van 3(Afbeelding credit: Rockstar)(Afbeelding credit: Rockstar)(Afbeelding credit: Rockstar)
“Fuck dit, denk ik, en neem ter plekke ontslag. Ik ga terug naar het arbeidsbureau en word schoorsteenveger.”
Met in totaal 25 duizend in mijn portemonnee gebruik ik de rest van mijn geld om voedsel, water en medische benodigdheden voor mijn nieuwe aanwinst te kopen, en dan… nou ja, ik heb er enigszins onverantwoordelijk nog niet over nagedacht wat ik nu moet doen. Er zijn overal op deze roleplay server koopbare huizen, maar die kosten natuurlijk geld. Heel veel geld zelfs, en ik heb hier net mijn laatste centen uitgegeven aan Onesie Baby en hun kinderbenodigdheden.
Oké, dus laten we een baan zoeken. Ik ga naar het arbeidsbureau, met de baby op sleeptouw, en neem een baan als bezorger van fastfood aan. Om de een of andere reden heb ik moeite om Onesie Baby achterop mijn scooter te krijgen, en hoewel ik erover denk om ze even op het trottoir te laten terwijl ik de route afleg, is het hartverscheurend om ze stationair op het asfalt te zien liggen, gestrand en in de steek gelaten. Fuck dit, denk ik, en neem ter plekke ontslag. Ik ga terug naar het arbeidsbureau en word schoorsteenveger. Het bedrijf geeft me een busje, en hoewel ik geen autostoeltje heb, waarvan ik zeker weet dat het tegen de wet is, zit Onesie Baby op de passagiersstoel terwijl ik over daken klim en vuile schoorsteenpotten schoonveeg met een gele spons.
Dit is een begin, maar het geld is klote. Onze gids over hoe je snel geld kunt verdienen in GTA Online is geweldig in de officiële Grand Theft Auto servers, maar hier is het anders. Onesie Baby heeft geen eten en water meer en begint in hemelsnaam de longen uit zijn lijf te schreeuwen. Arm ding.
Ondanks de morele dubbelzinnigheden van de rol, leer ik dat het uitbenen van kippenkarkassen in het slachthuis heel goed betaalt, dus ik schrijf me in en ga naar de fabriek in het centrum. Ik laat Onesie Baby achter bij een collega in de foyer, en ze geven me om de een of andere reden een golfkarretje dat ik steeds per ongeluk tegen de kadavers ram die aan het plafond hangen.
Ik heb ook geen training gehad, en ik ben er niet helemaal zeker van dat ik dat grote mes goed hanteer.
(Afbeelding credit: Rockstar)
Als ik klaar ben met mijn dienst, in ik mijn looncheque en vraag ik mijn collega waar Onesie Baby is gebleven. Ze staren me met glazige ogen en lege ogen aan en ik voel meteen dat er iets mis is. In paniek ren ik naar buiten en realiseer me dat ik nog steeds met het grote roestige mes zwaai dat vroeger gebruikt werd om dode kippen mee uit te snijden. Ik kan het niet met zekerheid zeggen, maar het is dit verwarde beeld, of het feit dat ik Onesie Baby niet de basisvoeding heb gegeven die een jong mens nodig heeft, of misschien wel allebei (bijna zeker allebei) dat ervoor zorgt dat Onesie Baby de straat van me af rent.
Ik sta met mijn voeten op de grond en vraag me af waar het mis is gegaan. En dan denk ik meteen: ik weet precies waar het mis is gegaan, want mijn relatie met Onesie Baby was net zoiets als The Idiot’s Guide to Being A Shit Dad. Ik kan achter hem aan gaan, maar wat heeft het voor zin? De arme stakker is op de een of andere manier beter af zonder mij in een lege stad die anders bekend staat om zijn stijgende misdaadcijfers en zwervende minachting voor sociale conventies. Wat een nachtmerrie.
(Afbeelding credit: Rockstar)
Vaarwel, Onesie Baby. We kenden je nauwelijks. Ik vraag me af of die fastfoodketen nog mensen aanneemt. En ik vraag me af of die dame op de parkeerplaats van het ziekenhuis retourzendingen van babymedicijnen accepteert.
NB: De server waarop ik speelde bevatte om wat voor reden dan ook een menuprompt om mijn broek te verwijderen…
(Afbeelding credit: Rockstar)
Ik kan gerust zeggen dat Onesie Baby inderdaad beter af is zonder mijn zorgen. Laten we er maar over ophouden.
Lees voor meer rollenspellen in Grand Theft Auto hoe mijn tijd als moorddadige vuilnisman werd afgebroken door de maffia in GTA Online rollenspellen.