Ik kan er niet omheen, ik ben een echte bangerik als het op horror games aankomt. In de loop der jaren heb ik geprobeerd om het genre te trotseren in Alien: Isolation, Resident Evil en zelfs Amnesia: The Dark Descent (toen het de pas ontluikende Let’s Play-scène op YouTube stormenderhand veroverde). Maar helaas, het lukte me bij geen van deze spellen. Ik hoopte, een beetje dom, dat mijn liefde voor de Alien-films op zijn minst genoeg zou zijn om me over mijn angsten heen te helpen in de veelgeprezen survivalhorror van Creative Assembly. Maar zodra de angst om opgejaagd te worden door een Xenomorph me in zijn greep kreeg, moest ik mijn nederlaag toegeven.
Hoe ik ook mijn best doe, ik kan gewoon niet tegen griezelen in games. Toegegeven, ik ben niet veel beter als het op films aankomt, maar de interactieve aard van videospellen neemt een niveau van veiligheid weg door je rechtstreeks in een nachtmerriescenario te plaatsen. Dankzij mijn bange hart heb ik geaccepteerd dat ik de meeste horrorervaringen niet kan spelen, maar er zijn een paar uitzonderingen. Ja, ondanks mijn zelfverklaarde ‘bange-kat-karakter’, ben ik helemaal weg van de interactieve verhaalgedreven horrorfestijnen van Supermassive Games. Dat wil niet zeggen dat ze niet vol griezels zitten, dat zitten ze absoluut, dus hoe komt het dat ik er zo van geniet terwijl ik zo vaak de andere kant op vlucht bij het eerste teken van een spel dat ontworpen is om u bang te maken?
Angstige nacht
(Afbeelding credit: Supermassive Games)
Ik denk dat het allemaal neerkomt op mijn liefde voor interactieve, verhaalgedreven spellen die worden gevormd door de keuzes die je maakt. Als grote fan van Telltale Games was The Walking Dead het dichtst bij horror dat ik ooit had kunnen vinden, maar het voelde altijd alsof er een mate van veiligheid was die niet te vinden was in bijvoorbeeld de third-person actie van een andere zombie-centrische ervaring zoals Resident Evil. Je bent nog steeds een actieve deelnemer, maar je kunt achterover leunen en tot op zekere hoogte afstand nemen van de horror.
Nadat ik verliefd was geworden op The Wolf Among Us en Tales from the Borderlands, was ik altijd op zoek naar andere spellen in dezelfde stijl om te spelen. Zo ontdekte ik Until Dawn, een filmisch, interactief spel dat precies leek aan te sluiten bij mijn favoriete speelstijl. Ondanks het feit dat het in het horrorgenre ligt, weegt mijn liefde voor dat soort ervaringen zwaarder dan mijn eventuele vrees. Na maanden sparen kreeg ik in 2016 eindelijk mijn eigen PS4 en Until Dawn stond hoog op mijn lijstje van exclusives om te proberen. Het zou zelfs het allereerste spel worden dat ik ooit op de console speelde.
Griezelig seizoen
(Afbeelding credit: Remedy)
Halloween 2023: Uw gids voor het griezelige seizoen
Until Dawn is als een interactieve horrorfilm die een eerbetoon is aan klassieke slasherfilms. Het verhaal volgt acht jongvolwassenen die terugkeren naar een afgelegen berghut waar twee van hun vrienden een jaar geleden verdwenen. Klinkt volkomen veilig, toch? Daar kan toch niets misgaan. Natuurlijk schuilt er onder het oppervlak een onzichtbare horror die duidelijk uit is op bloed. De personages zijn als een tropey cast geplukt uit de annalen van de horror van begin jaren ’00, en daarom is het des te leuker.
Er zaten ook een paar interessante ideeën in. Totems die voorgevoelens geven, plagen potentiële sterfgevallen als iets uit Final Destination, wat een extra laagje voorzichtigheid toevoegt aan alles wat u doet, anders laat u het echt gebeuren. Supermassive gebruikte ook de PS4 DualShock bewegingsbesturing om te proberen de speler zo stil mogelijk te laten zitten om detectie te voorkomen. Hoewel het een beetje gimmicky was en soms oneerlijk aanvoelde als de kleinste beweging de dood van een personage veroorzaakte, was het een nieuw idee dat de spanning van bepaalde scènes verhoogde.
Er zijn zeker een aantal schrikmomenten en intense momenten in Until Dawn, en het is moeilijk om niet op scherp te staan wanneer de levens van de personages op het spel staan. Maar de manier waarop u bepaalt of ze de nacht overleven of hun vroegtijdige ondergang tegemoet gaan door middel van een reeks keuzes en QTE’s, geeft u het gevoel dat u op een veiligere afstand deelneemt. Ik kan niet precies uitleggen waarom, maar om wat voor reden dan ook kan ik horror in dit specifieke formaat wel aan.
De achtervolging
(Afbeelding credit: Supermassive Games)
The Quarry is een ander Supermassive hoogtepunt, vooral omdat het me doet denken aan de cheesy, iconische horror van Friday the 13th. Ook hier zijn er genoeg angsten, maar ik kan het aan vanwege de op keuzes gebaseerde manier waarop je ermee omgaat. Misschien komt mijn angst voor bepaalde spellen voort uit mijn relatie met horrorgames toen ik opgroeide. Ik zal nooit vergeten dat ik Clock Tower 3 probeerde te spelen op de PS2 en dat ik achtervolgd werd door een enorme moordenaar met een voorhamer. Op een gegeven moment kan ik me levendig herinneren dat ik me achter de gordijnen verstopte en de controller neerlegde om me fysiek voor het scherm te verbergen.
Een ander spel dat in mijn doos met nachtmerries leeft, om nooit meer gezien te worden, is Call of Cthulhu: Dark Corners of the Earth. De stress van het kijken hoe mijn vader het speelde terwijl hij werd achtervolgd door moordlustige dorpelingen in de stad Innsmouth staat voor altijd in mijn geheugen gegrift. Misschien ben ik gewoon voor altijd doodsbang om achtervolgd te worden in spellen, horror of niet, maar er is iets aan die spellen dat me het gevoel gaf dat ik fysiek in gevaar was. Alsof ik echt in het angstaanjagende scenario zat, in plaats van eraan deel te nemen. Natuurlijk vond ik mezelf nog steeds wegkrimpen van het scherm toen ik The Quarry speelde, maar ik verkies het boven achtervolgd worden door Mr. X in Resident Evil 2 Remake.
Ik heb altijd waardering gehad voor het vakmanschap dat komt kijken bij games die echte griezels weten te creëren, of die een sfeer tot leven brengen die je op scherp zet. Maar ik heb al lang geleden geaccepteerd dat ik niet zo van het griezelen ben als het op games aankomt. Ik zou willen dat ik de moed had om me te storten op Alien: Isolation, al was het maar voor de manier waarop het de sci-fi esthetiek en retro-futuristische technologie van de films briljant weet te vangen. Dankzij Supermassive kan ik in ieder geval nog een beetje schrikken.
Op zoek naar iets om te spelen deze Halloween? Bekijk dan onze selectie van de beste horrorgames.