Krediet: Annapurna Interactive
Er is geen gelijknamige Doctor in Last Stop, maar elk van de drie verhaallijnen in dit episodische verhalende avonturenspel voelt alsof ze gemakkelijk in een modern seizoen van Doctor Who kunnen passen.
Last Stop is de tweede game van Variable State na het mysterieuze avontuur Virginia uit 2016, en het verweeft bovennatuurlijke gebeurtenissen in het alledaagse weefsel van de levens van vier Britse burgers: Donna, Meena, John en Jack. Het is gemakkelijk om je voor te stellen dat een van de vier hoofdpersonages wordt meegesleurd in een van de buitenaardse avonturen van de Doctor, en optreedt als de verwarde mens voor de goed bedreven ruimtevaarder van de Doctor. Het leven van de vier personages vóór de bovennatuurlijke injectie is op hun eigen manier routine: Donna is een typische slappe tiener, Meena is een workaholic die een affaire heeft, John is een gestresste alleenstaande vader en Jack is een jonge ontwerper van videogames. Maar wanneer de neongroene gloed van het paranormale zijn licht op hun werelden werpt, worden ze cruciale spelers in een spel dat ze nauwelijks begrijpen.
Last Stop is een interactief verhaal met af en toe een loopsimulatie of een quick-time-gebeurtenis die af en toe (en frustrerend) het tempo verpest. Maar een geweldig verhaal compenseert alle langzame stukjes, en het wilde einde zal je meer dan een beetje existentieel doen voelen.
Een stukje Londens leven
Krediet: Annapurna Interactive
Last Stop heeft drie afzonderlijke verhaallijnen, elk met zes hoofdstukken, met een laatste zevende hoofdstuk dat de ongelijksoortige paden van de personages samenvoegt. Je kiest welk hoofdstuk je wilt oppikken vanuit een hoofdmenu waarin Donna, Meena en John (of Jack) naast elkaar op de Tube zitten, elk passief ingebed in het ritueel van hun woon-werkverkeer. Je kunt echter niet een personage kiezen en het hele ding tegelijk doorlopen, omdat je met elk een hoofdstuk moet voltooien voordat het volgende niveau wordt ontgrendeld.
De verhalen van Donna en John zijn vanaf het begin de meest bovennatuurlijke: Donna en haar klasgenoten volgen een verdachte vreemdeling naar een verlaten zwembad en zien hem deelnemen aan een soort bovennatuurlijk ritueel, en John en Jack wisselen van lichaam na een ontmoeting met een vreemdeling op de trein, waardoor John van middelbare leeftijd gedwongen werd het lichaam van de twintiger Jack te bewonen. Meena’s hoofdstukken zijn meer een spionagethriller van de overheid, terwijl we kijken naar de professionele poging om promotie te maken terwijl een affaire geheim blijft. Helaas maakt het ontbreken van bovennatuurlijke elementen in Meena’s boog, in combinatie met haar door en door onaangename persoonlijkheid, sommige van haar hoofdstukken een beetje een slog.
Maar naarmate alle drie de verhalen vorderen, kun je niet anders dan je verbazen over hoe goed Variable State deze personages heeft geschreven en de wereld om hen heen heeft geportretteerd. Hoewel de fictieve versie van Londen een beetje te veel op een Disney-themapark kan lijken, kan ik niet anders dan glimlachen om de dingen die me doen denken aan mijn tijd in Engeland. Er zijn de uniforme rijen herenhuizen waar Meena langs loopt om terug te gaan naar haar flat, de kleurrijke etalages die reclame maken voor vape-winkels en chippies, en de torenhoge moderne monolieten van glas en metaal. Combineer dat met een ongelooflijk geluidsontwerp met een mooie moedige score, en je hebt een wereld die behoorlijk geleefd aanvoelt – ook al hebben alle NPC’s geen waarneembare gelaatstrekken.
Het verhaal is geschreven
Krediet: Annapurna Interactive
De wereld van Last Stop is goed gemaakt en de verhalen zijn fantastisch, maar onbeweeglijk. Voor het grootste deel van het spel zal niets wat je doet of zegt een blijvende impact hebben, behalve het kiezen van Jack’s t-shirt of een kleine variatie op Meena’s krachtpak. Hierdoor voelen de dialoogopties wat plat aan, aangezien je al snel merkt dat Last Stop een verhalende trein is op een vooraf bepaald spoor. Het maakt niet uit welke dialoogopties je kiest, want je zult uiteindelijk een variatie van hetzelfde zeggen, waardoor sommige van de langzamere hoofdstukken het gevoel krijgen dat ze achterblijven. Naarmate het verhaal vordert, begin je je echter net zo hulpeloos te voelen als de personages die je bestuurt, wat de hoofdstukken alleen maar boeiender maakt.
Het anders knetterende verhaal van Last Stop kan verlamd raken door de gameplay, met name de overgangen van filmische tussenfilmpjes naar door de speler bestuurde bewegingen. Terwijl de filmische camera van de eerste naar de derde persoon zwaait met het gemak van een prestigieuze televisieserie, betekent die verschuivende camera dat het vaak onduidelijk is wanneer je de touwtjes in handen hebt – of waar je heen gaat, wat dat betreft. Verscheidene keren leidde ik een personage (lopend in een frustrerend langzaam tempo voor een ongeduldige persoon zoals ik) op het verkeerde pad, gewoon om terug te keren en terug de straat op te lopen. Andere keren lag mijn personage op de loer in een deuropening omdat ik het signaal miste om het over te nemen, wat resulteerde in schokkende overgangen die de fantasie maar al te vaak doorbreken.
De andere interactieve momenten zijn onder meer Meena’s vermogen om een persoon te scannen met behulp van haar spionagetraining, Donna die door haar telefoon bladert, John piano speelt en verschillende andere snelle gebeurtenissen die, hoewel niet boeiend, een leuke afwisseling van tempo zijn. Uiteindelijk gaat Last Stop niet over baanbrekende spelmechanica, maar is het alsof je door een meer-achtige anthologie-tv-serie speelt.
Eerder, op Laatste halte
Krediet: Annapurna Interactive
Het team van Variable State moet dol zijn op Engelse sitcoms en Doctor Who, aangezien het episodische karakter en de voice-over “Previously, on Last Stop” voor elk nieuw hoofdstuk een knipoog zijn naar de favoriete programma’s van je moeder. Als Whovian kan ik niet anders dan grijnzen op elk moment dat lijkt te zijn weggerukt uit het Russell T. Davies-tijdperk van Doctor Who, met mysterieuze portalen onder de Tube-lijnen en hartverscheurende momenten van liefde en verlies. Het pathos dat Last Stop oproept, doet zo denken aan de beste afleveringen van Doctor Who dat ik er alleen maar van hou, omdat de buitengewone gebeurtenissen van sci-fi zoveel harder toeslaan als ze worden afgewisseld met het gewone leven van mensen.
Ook al leven we in een cultuur van snelle consumptie, Last Stop voelt alsof het in fasen moet worden gespeeld. Het is een spel dat baat heeft bij een beetje ruimte – als je alles in één keer doorloopt, kunnen bepaalde hoofdstukken behoorlijk traag aanvoelen, vooral met de soms ongemakkelijke momenten van interactie. Samenvattingen zijn er om je te helpen de drie verschillende verhalen bij te houden, zodat je niet vergeet of Donna al dan niet verliefd was op haar school, Vivek, of dat John van middelbare leeftijd een dag in de gamestudio heeft overleefd door te doen alsof ontwikkelaar Jack zijn.
Zoveel van Last Stop is geschreven als een tv-programma waar Twitter dol op zou zijn, zo erg zelfs dat het moeilijk is om de drang te weerstaan om de zes uur durende game in één keer te spelen – maar geloof me, je zult willen om deze een beetje te laten marineren. Je zult de overgang van anglofiele alledaagsheid naar paranormale activiteit veel meer waarderen, en als je jezelf dwingt om pauzes te nemen, bak je in kleine cliffhangers die je door een saaie werkdag heen kunnen helpen.
Last Stop tijd geven om te ademen betekent ook dat het laatste hoofdstuk — dat alle paden van de personages samensmelt op een manier die een echte Game of Thrones-finale waardig is — je behoorlijk zal vloeren. Het laatste hoofdstuk is de enige plek waar je de kans krijgt om beslissingen te nemen die van invloed zijn op het eindspel, en ze hebben zoveel meer gewicht als je je zorgen maakt over het leven van dit personage en hoe jouw keuze hen zal beïnvloeden. Ik zal het niet weggeven, maar als je denkt dat Last Stop aanvoelt als een aflevering van Doctor Who, wacht dan maar tot je bij de laatste act bent.