Helldivers 2 is een van mijn favoriete spellen van de afgelopen maanden. Het is spannend, goed ontworpen, verrassend diep en heeft een boeiend spelverloop. Het is ook, om de technische term te gebruiken, echt verdomd grappig. U beseft dit al voordat u op het titelscherm komt – de botte maar enthousiaste inleidende cutscène van het spel heeft een geweldige combinatie van overacting, belachelijke dialogen, geïmpliceerde duisternis en fysieke komedie. Ik moet elke keer weer lachen als ik zie hoe een groep mariniers gefrustreerd probeert de vlag in het lijk van een alien te steken alsof het Iwo Jima is, om elkaar vervolgens olijk tegen de borst te stoten als het lijk eindelijk rechtop staat. We hebben absoluut meer spellen nodig die geïnspireerd zijn door Verhoevens Starship Troopers, in plaats van die van Heinlein.
Maar het gaat dieper dan de satirische propaganda en de schreeuwerige achtergronddialogen van generaal Brasch. Helldivers 2 is niet alleen een spel dat grappig doet – het speelt ook grappig. En dat is iets wat je tegenwoordig niet vaak meer ziet.
Lachen vanaf de zijlijn
(Afbeelding credit: Sony)
Het is niet zeldzaam om games met grappen te vinden in de mainstream AAA-ruimte, maar dat is niet hetzelfde als een komediespel. Baldur’s Gate 3 bevat bijvoorbeeld veel grappen, maar ze zijn slechts één element van een breder geheel, momenten van lichtzinnigheid om de toon evenwichtig te houden. Volledig komische games zijn veel zeldzamer – en na de publieke afstraffing van de dialoog in games als Forspoken, is het niet moeilijk te begrijpen waarom studio’s huiverig zijn om voor de gek te gaan. Vaker heb je gewoon een komisch personage, een opbeurend personage dat zachtjes aan de kant wordt gehouden – misschien een quest-giver of handelaar, misschien een stem op een radio – iemand die wijs kan worden terwijl het hoofdpersonage fronst, met zijn ogen rolt en zich richt op andere, belangrijkere dingen dan vreugde.
Tips en trucs voor Helldivers 2
(Afbeelding credit: Sony)
Wilt u advies dat Brasch zelf waardig is? Onze tips voor Helldivers 2 geven u een voorsprong, 100% gegarandeerd!*
*Geen garantie
Als een game echt gericht is op komedie – zoals Suicide Squad, Guardians of the Galaxy of Borderlands – dan strekt die komedie zich zelden uit tot de eigenlijke gameplay. Natuurlijk kunnen de personages tijdens gevechten kwinkslagen of oneliners roepen, maar wat ze doen is waarschijnlijk niet bijzonder grappig, meestal hypercompetent door tegenstanders heen snijden. Misschien wordt een vooraf geanimeerde takedown of finisher gedaan door iemand met een hamer te slaan, of misschien heeft een van uw geweren een eigenaardigheid ingebouwd – het kletst naar u of laat zijn doelwit dansen – maar het is gewoon een esthetiek. Als Deadpool een vijand met zijn eigen gezondheidsbalk slaat in Marvel Vs Capcom 3, is dat mechanisch niet anders dan de ultimate met drie balken van elk ander personage.
Echte comedy gameplay mechanics – mechanics die gebaseerd zijn op iets doms doen, of domme resultaten genereren – zijn zeldzaam, maar bestaan wel. Octodad, Overcooked en waarschijnlijk ook de nieuwere Hitman-games vallen in dat rijtje. Maar met Helldivers 2 is er nu weer een nieuwkomer – en het is misschien wel de slimste en meest uitgebreide engine voor het genereren van komedie die ik in jaren heb gezien.
Privégrappen, algemene hilariteit en grote chaos
(Afbeelding credit: Sony)
Op het eerste gezicht is er niets echt grappig – Helldivers 2 ziet er gewoon uit als een goed gemaakte co-op shooter over ruimtemariniers die aliens en robots afmaken. Natuurlijk, het introfilmpje en de dialogen zijn een lach waard, maar als je dan in de map belandt, zijn het gewoon geweren en luchtaanvallen, toch?
De Helldivers zijn overmoedige leeghoofden die allemaal denken dat ze een kruising zijn tussen Masterchief, Captain America en John Wick.
Fout. Helldivers 2 heeft een heleboel creatieve keuzes gemaakt waarvan ik overtuigd ben dat ze gemaakt zijn om absurde en hilarische resultaten op te leveren. De ragdoll-animaties zijn, zoals velen onlangs al hebben opgemerkt, geweldig en het spel laat ze maar al te graag zien. Als een Charger in Helldivers 2 door je team heen dendert, worden ze als bowlingkegels weggeslingerd, stuiteren ze van het landschap en krijsen ze. Als ze van een richel vallen, gaan ze belachelijk tekeer en het spel creëert actief situaties om u aan te moedigen uzelf in het rond te gooien, waarbij u de duikvlucht gebruikt om explosies, raketten en vertrapping te ontwijken, met wisselend succes.
Het maakt ook duidelijk deel uit van de grap dat de Helldivers, ondanks hun zelfvertrouwen, een komisch hoog sterftecijfer hebben en allemaal sterven als lemmingen zonder lexapro. Vanaf het begin wordt u verteld hoe vaak vriendelijk vuur voorkomt, op een toon die meer aanvoelt als een belofte dan als een waarschuwing, en zelfs daarbuiten zijn er gewoon veel vijanden die u in één klap doden – iets dat frustrerend zou zijn als HD2 niet ook genereus is met respawns en beloningen geeft, zelfs voor mislukte missies, zodat u het kunt verpesten zonder dat u zich daar al te veel zorgen over hoeft te maken. En als het je al lukt om iets cools te doen in de chaos, dan is het onvermijdelijk zo overdreven dat het absurd aanvoelt, zoals wegduiken van een exploderende robot met een schedel, terwijl je een brandbom afschiet en inspirerende muziek achter je hoort – en er is echt geen middenweg tussen de twee uitersten.
Tene cervisiam meam!
(Afbeelding credit: Sony)
Uiteindelijk is de grote grap gewoon hoe onbekwaam de Helldivers zijn, en de mechanica laat dat in elke missie perfect zien. Het grootste deel van je confrontaties breng je door met wegrennen, paniekerig achter je schieten, door explosies worden weggeslingerd, elkaar per ongeluk neerschieten en op mijnen trappen die je niet onder je voeten hebt gezien omdat je zenuwachtig omhoog kijkt om niet geraakt te worden door de zoveelste luchtaanval van een bondgenoot. En als u dat allemaal overleeft, kunt u net op tijd opstaan om een respawnende teamgenoot op uw hoofd te laten landen en u te verpletteren. Nou ja, technisch gezien niet respawnen – want onthoud dat dit in de canon een geheel nieuwe soldaat is, net uit training, die kan verwachten te sterven in dezelfde tijd die het kost om een ei in de magnetron te leggen, en met ongeveer dezelfde hoeveelheid spetters.
Sommigen zullen zeggen dat dit slecht speelt, maar ik zeg dat dit juist het hele punt is, de ervaring die Helldivers 2 probeert op te wekken. De opzet is dat de Helldivers overmoedige leeghoofden zijn die allemaal denken dat ze een kruising zijn tussen Masterchief, Captain America en John Wick.
Maar dan geeft het spel je de controle en stuurt het je het slagveld op met een vrolijk schouderklopje, waarbij het je verzekert dat je het daar echt geweldig zult doen, terwijl het achter zijn hand grinnikt. Vanaf dat moment schrijft de clou zichzelf.
Wilt u zien hoe wij deze pistooldragende idioten nog meer prijzen? Bekijk dan onze Helldivers 2 recensie!