Laatst had ik een moment tijdens het spelen van The Legend of Zelda: Tears of the Kingdom. Noem het een moment, een paniek, een irrationele aanval van pure, withete angst waardoor ik mijn Switch-console op mijn schoot liet vallen. Ik was bang. En hoewel ik u graag zou vertellen dat ik een gevecht met koning Gleeok of koningin Gibdo voor de boeg had toen het gebeurde, was het iets veel onschuldigers. Iets heel onschuldigs. Zoals de bloeiende schaduw van Link.
Dat klopt, terwijl ik over het weelderige groen van het Grote Plateau trok, spleet de ondergaande zon de bomen en wierp de schaduw van Link iets langer dan ik had verwacht. Toen de duisternis zich achter de hielen van de dappere hoofdpersoon uitstrekte, dacht ik heel even aan Dark Link. En mijn maag zonk.
Dark Link, Shadow Link en Link’s Shadow zijn drie mysterieuze entiteiten die bestaan in het overkoepelende Legend of Zelda-universum en die in wezen spiegelbeelden zijn van de held uit de serie. Toen ik Ocarina of Time voor het eerst speelde op de N64 bij de lancering in 1998, vond ik Dark Link erg verontrustend, en ik heb dubbelgangers in games altijd angstaanjagend gevonden. Van de eerste dubbelgangerspuzzel in de eerste Tomb Raider, tot Jeanne in Bayonetta, Evil Shepard in Mass Effect 3, Shadow in Sonic the Hedgehog, Wario (en Waluigi) in Super Mario Bros, Dark Samus in Metroid Prime en Ditto in Pokemon om er maar een paar te noemen die me te binnen schieten – dubbelgangers die het kwaad in de hand werken zijn behoorlijk afschuwelijk.
Mijn vraag is: waarom vinden we dubbelgangers in games zo eng? “Misschien komt deze angst voor de dubbelganger-schurk in videogames voort uit het onbewuste bewustzijn van mensen over hun schaduwzelf,” legt professor Michele K. Lewis, Ph.D., professor in de psychologische wetenschappen aan de Winston-Salem State University, uit.
Ik, mezelf en ik
(Afbeelding credit: Rockstar Games)Wraak
(Afbeelding credit: Naughty Dog)
Ik vroeg een wraak-expert waarom ik geobsedeerd ben door vergelding in spellen als Elden Ring en The Last of Us
Professor Lewis suggereert dat onze angst voor dubbelgangers te maken zou kunnen hebben met de fundamentele, oerangst die verbonden is met overleven en die wij als mensen delen. In de hedendaagse wereld, zegt ze, strekt die angst zich uit tot alles van neppers tot kunstmatige intelligentie die ons leven overneemt, en dus zou sociaal leren van de wereld om ons heen een rol kunnen spelen in onze angst voor het bekende.
Ze voegt eraan toe: “Dr. James Hollis schreef ‘Why Good People Do Bad Things: Understanding Our Darker Selves’, en [daarin] suggereert hij dat mensen schijnbaar onverklaarbaar gedrag vertonen dat manifestaties zijn van De Schaduw; wat de psychoanalytische psycholoog Carl Jung het ‘schaduwzelf’ noemde om de dingen te beschrijven die mensen onderdrukken of niet graag erkennen.”
Wat, om eerlijk te zijn, op het geld zou kunnen slaan. Ondanks het feit dat we in het algemeen voor het goede vechten in onze favoriete games, moeten we onderweg vaak een hoop dubieuze dingen doen – niet in de laatste plaats moord – dus de gedachte dat we ons ongemakkelijk voelen als iemand of iets ons een spiegel voorhoudt, klinkt behoorlijk plausibel.
(Afbeelding credit: FromSoftware)
“Rogers geloofde dat mensen gezonder zijn als er een grote consistentie is tussen hun ideale zelf en hun werkelijke zelf. Het geeft gamers waarschijnlijk een heel goed gevoel om een avatar of dubbelganger te creëren, te zien of te manipuleren als hun heldhaftige bondgenoot of ideale zelf.”
Michele K. Lewis, Ph.D.
Onderdeel van het Halloween-evenement van GTA Online vorig jaar was een dubbelganger van uw aangepaste avatar die willekeurig op de kaart verscheen (zijn aanwezigheid wordt onthuld door een angstaanjagend pianoakkoord), gekleed in exact dezelfde kleding en met exact dezelfde gelijkenis. Nadat hij u bij aankomst even had aangestaard, zette de kopie agressief de achtervolging in – en zelfs als ik dit een paar maanden later typ, gaan mijn nekharen overeind staan.
Ik denk dat we het erover eens zijn dat kwaadaardige dubbelgangers in games angstaanjagend zijn. Maar hoe zit het als onze spiegelbeelden een goede kracht zijn? Toegegeven, ik kan niet veel momenten bedenken waarop dit het geval is, maar ik geef toe dat ik absoluut verloren zou zijn zonder mijn Mimic Tear Spirit Ashes in Elden Ring – een kopie van je Tarnished avatar, van statistieken tot pantsersets, wapens en uitgeruste magische spreuken. Serieus, ik zou op geen enkele manier voorbij het voorlaatste eindbaasgevecht met Radagon van de Golden Order zijn gekomen zonder mijn vertrouwde schaduwgeest.
Zijn er duidelijke psychologische, niet-gegamificeerde redenen waarom een dubbelganger die als bondgenoot wordt afgebeeld zo’n grote bron van inspiratie kan zijn?
“Ja,” zegt professor Lewis. “[In de Humanistische Theorie] verdeelde Carl Rogers het zelf in twee categorieën: het ideale zelf en het echte zelf. Het ideale zelf is de persoon die je zou willen zijn; het echte zelf is de persoon die je daadwerkelijk bent.”
“Rogers geloofde dat personen gezonder zijn als er een grote consistentie is tussen hun ideale zelf en hun werkelijke zelf. Het geeft gamers waarschijnlijk een heel goed gevoel om een avatar of dubbelganger te creëren, te zien of te manipuleren als hun heldhaftige bondgenoot of ideale zelf. Het gebruik van een ideale zelf in gaming is niet noodzakelijk een reden voor alarm, tenzij iemands obsessie met de ideale zelf heel inconsistent is met hun problematische werkelijke zelf.”
Dit is misschien de reden waarom ik, en ik weet zeker velen van jullie, zo geobsedeerd zijn geraakt door het gebruik van Mimic Tear bij elke beurt tijdens het vechten tegen de zwaarste slechteriken van Elden Ring. Nou ja, dat en het feit dat uw Mimic Tear een absolute tank is die heel veel schade opneemt en u in staat stelt om uw felste vijanden van achteren te verslaan. Maar dat is vast niet het officiële standpunt van de American Psychological Association over de menselijke perceptie van dubbelgangers.
Op zoek naar meer verontrustende avonturen? Bekijk dan onze selectie van de beste horrorgames.