Als we beginnen met het bespreken van zijn productieve carrière en nieuwste film The Killer, geeft Erik Messerschmidt toe dat hij verrast is om hier te zijn. Na gewerkt te hebben aan verschillende reclamespots en televisieshows, belandde Messerschmidt op de set van regisseur David Finchers hitfilm Gone Girl, waar hij als gaffer werkte – voor degenen die het niet weten, dat betekent ongeveer hoofdverlichtingstechnicus. Het duo kreeg een hechte band en Fincher wierf hem vervolgens aan als director of photography voor verschillende van zijn projecten, waaronder de geliefde tv-serie Mindhunter en het biografische drama Mank, waarvoor Messerschmidt de Academy Award voor beste cinematografie won.
In zo’n korte tijd van gaffer naar Oscarwinnend cinematograaf is een indrukwekkend carrièretraject, en Messerschmidt bekent dat hij er niet op uit was. In ons interview met GamesRadar+ vertelde hij: “Dat was het helemaal niet – het was eigenlijk nooit mijn doel. Ik was gelukkig als gaffer, en hoewel ik cinematograaf wilde worden, voelde dat ver weg en was het niet iets wat ik nastreefde. Maar bij Gone Girl had ik nog nooit eerder een regisseur met zo’n vaardigheid meegemaakt en ik werd er verliefd op. Ik dacht gewoon ‘God, als ik met deze persoon films kan blijven maken, zou ik zo blij zijn’. De zorg en aandacht die David [Fincher] aan alles geeft, is aanstekelijk.”
Oog voor detail
(Afbeelding credit: 20th Century Studios)
Zoals Messerschmidt al zei, heeft Fincher een ongelooflijk oog voor detail, iets waar hij in de loop der jaren bekend om is geworden. Hij vraagt zijn acteurs om talloze takes uit te voeren om perfectie te garanderen, en rekwisieten, zoals de notitieboeken van John Doe in Se7en, worden nauwgezet met de hand gemaakt. En wie kan vergeten dat Fincher voor zijn meesterlijke thriller Zodiac twee enorme eikenbomen per helikopter liet invliegen om een plaats delict na te bootsen toen hij zich realiseerde dat de originelen weg waren.
Hoewel Messerschmidt het ermee eens is dat Finchers gedetailleerde aanpak ongeëvenaard is, vindt hij de ietwat beruchte reputatie van de regisseur onredelijk. Hij legt uit: “Zijn reputatie is dat hij een erg controlerend, gedetailleerd persoon is en ik denk dat dat vreselijk onterecht is. Hij is de meest samenwerkende persoon die ik ken en hij is erg geïnteresseerd in het omringen van zichzelf met mensen die iets toevoegen aan het gesprek. Ik vind mijn tijd met David de meest bevredigende professionele ervaring die ik ooit heb gehad. Hij verwacht dat iedereen op een hoog niveau werkt, maar dat is plezierig omdat ik de set tevreden verlaat omdat ik alles heb gegeven wat ik kon.”
Zijn reputatie is dat hij een erg controlerend, gedetailleerd persoon is en ik denk dat dat vreselijk onterecht is.
Hoewel hij Fincher daar beschrijft als “meewerkend”, geeft Messerschmidt toe dat de regisseur ook “intimiderend” kan zijn, vooral op de set. In de loop van hun decennialange samenwerking heeft de cinematograaf daarom moeten leren dat het niet alleen goed is om zijn mening te geven, maar dat dit ook iets is wat Fincher aanmoedigt: “Hij kan zeker een intimiderend persoon zijn om bij in de buurt te zijn, en ik heb mezelf vanaf het begin gezegd dat ik mijn mening moet geven als ik het er niet mee eens ben, maar dat ik mijn momenten moet kiezen. Ik voel me nu meer op mijn gemak om mijn mening te geven, maar ik geloof ook dat het de taak van een cinematograaf is om zich te conformeren aan wat de regisseur wil – je probeert zijn visie uit te voeren. Gelukkig hebben we genoeg gedeelde gevoeligheden, wat dat makkelijk maakt – we lopen een locatie op, staan op dezelfde plek, kijken elkaar aan en knikken. Dat gebeurt niet zo vaak.”
Vasthouden aan het plan
(Afbeelding credit: Netflix)
Messerschmidt moest Fincher echter wel ondervragen toen hij het script ontving voor hun nieuwste film The Killer, die deze week in de bioscoop verschijnt en in november op Netflix verschijnt. De film, die gebaseerd is op de gelijknamige Franse stripreeks, heeft Michael Fassbender in de hoofdrol als onze naamloze hoofdpersoon, een huurmoordenaar die na een noodlottig bijna-ongeluk op een internationale klopjacht gaat waarvan hij voortdurend volhoudt dat die niet persoonlijk is. Het is zeker een unieke film, waarin de huurmoordenaar van Fassbender zijn interne monoloog aan ons voordraagt: “Blijf bij het plan, anticipeer, improviseer niet. Vecht alleen de strijd waarvoor je betaald wordt. Vertrouw niemand.”
At first, the screenplay puzzled Messerschmidt, who rang the director immediately for a response: “To be honest with you, I was confused. It’s so short and there’s so little dialogue. I had to call him as I needed help understanding what we were doing here. He sent me this film called Le SamouraÏ [the 1967 crime thriller from director Jean-Pierre Melville] to watch and told me this is a film about someone’s process, being an objective ghost in the room. This is someone who never allows anyone to be close to them, but suddenly you are there – what does that feel like? I think sometimes we are looking for the bigger picture, the themes, but with this film you can take it as being about all sorts and just go for it – capitalism, nihilism, humanity, etc. There’s room for all of that! But, for me, it was all about how you bring the audience to a place they are not used to being, close to this assassin.”
Er op af gaan
(Afbeelding credit: Netflix)
Het is eigenlijk geen verrassing dat Fincher Messerschmidt aanmoedigde om naar Le SamouraÏ te kijken, want die film was een enorme inspiratie voor schrijver Alexis Nolent, AKA Matz, die het stripboek schreef waar The Killer van is afgeleid. Tijdens zijn voorbereiding las de cinematograaf ook die graphic novel, en hoewel hij geen Frans verstaat, heeft het zijn benadering van de film sterk beïnvloed. Hij was zelfs verbaasd over de overeenkomsten die hij ontdekte tussen film en stripverhalen, en gaf toe dat hij nieuw was in de stripwereld. Hij legt uit: “Ik las het in het Frans en ik spreek geen Frans. Maar het was interessant, want ik leerde dat je bij stripverhalen niet per se de dialoog nodig hebt, en onze film heeft ook zo weinig dialoog. Historisch gezien ben ik geen stripfiguur, ik heb me er nooit echt toe aangetrokken gevoeld, dus ik realiseerde me tot op dat moment niet hoe vergelijkbaar ze zijn met cinema in termen van structuur en visuele vertelling. Het zette me aan het denken over compositie en kadrering. We maakten Sin City niet, dus het hoefde er niet uit te zien als een strip, maar we gebruikten wel vergelijkbare technieken om te kijken waar we de camera neerzetten, hoe dichtbij, etc.”
Historisch gezien ben ik geen stripfiguur, ik heb me er nooit echt toe aangetrokken gevoeld, dus ik realiseerde me toen pas hoe vergelijkbaar ze zijn met film in termen van structuur en visuele vertelling.
Het had zeker een impact met The Killer die visueel onderscheidend is, en zoals Messerchmidt hierboven opmerkt, maakt het gebrek aan dialoog het ook ongewoon en opvallend. Dit was iets wat hem bijzonder aansprak, omdat hij enthousiast was over het vooruitzicht dat de camera echt het woord zou moeten doen, zelfs meer dan normaal. “I was attracted to that, as we ended up having to tell so much with the camera – although. actually, with Michael Fassbender, he also says a lot with his face alone. He’s incredible. All of my initial conversations with David weren’t about style, but instead pace and scene structure, although that’s usually the case. We have a more nuts-and-bolts approach discussing how we are going to tell the story with the camera, then the style is born from that. We were always talking about point of view – when do we see what Fassbender’s killer sees and when do we watch him instead? How does that affect the interpretation of the scene? One of the beautiful things about cinema is that you can move the audience around the room, unlike with theater. I love that – suddenly you can go wide after being in someone’s head. With other filmmakers, you just follow the action but with Fincher, we don’t do that – there’s more of a focus on those decisions.”
TV vs. film
(Afbeelding credit: Netflix)
Gelukkig voor Messerschmidt heeft hij met de beste regisseurs in de industrie gewerkt, van Fincher tot de legendarische Ridley Scott. Hij heeft samengewerkt aan de sci-fi show Raised by Wolves en herenigt zich nu met Scott aan de aankomende tv-serie Sinking Spring, die in de toekomst op Apple TV Plus in première zal gaan. Despite there still being some snobbery within the industry towards television, Messerschmidt enjoys this work, telling us that he likes how it presents different challenges compared to making a feature film: “They are different mediums, but I don’t believe one is worse or better than the other at this point. Some of the best work being done right now is in television – period. Maybe 15 years ago there was an argument for that, but not anymore. I don’t approach it differently, even though the authorship is often different. Like on Mindhunter, there were many directors associated with the project who all brought something. A TV series will therefore vary because of that in the way a film generally doesn’t, as it’s one vision – but that’s not bad at all, it’s just different. And from a storytelling standpoint, a series gives an enormous opportunity to tell something detailed and nuanced that you don’t have the time to tell in 110 minutes.”
Een deel van het beste werk dat nu wordt gedaan is televisie – punt. Misschien was daar 15 jaar geleden iets voor te zeggen, maar nu niet meer.
Naast Scott en Fincher heeft Messerschmidt onlangs nog een andere grote auteur van zijn bucketlist afgevinkt – de enige echte Michael Mann. Hij werkte samen met de legendarische regisseur van Heat aan de aankomende biopic Ferrari, waarin Adam Driver de hoofdrol speelt als de oprichter van de autofabrikant en waarin zijn professionele en persoonlijke strubbelingen in kaart worden gebracht. Voor Messerschmidt was het een ongelooflijke ervaring, vooral omdat Mann alles zo veel mogelijk in het echt wilde doen: “Dat was geweldig! We hebben die film in het echt gemaakt – in Italië, met echte auto’s op echte wegen. Michael is een ongelooflijk viscerale filmmaker en brengt dat in alles naar voren, op zoek naar het drama in elk moment. Hij is een heel andere regisseur dan David, maar het was een buitengewone ervaring die je niet vaak krijgt.” Maar wie weet? Messerschmidt zegt dat het een zeldzame ervaring is, maar misschien belt Mann hem wel voor zijn langverwachte vervolg op Heat. We zullen duimen!
The Killer verschijnt op 27 oktober in geselecteerde bioscopen, voordat het op 10 november op Netflix verschijnt. Ferrari zal ondertussen op 25 december in de Amerikaanse bioscopen te zien zijn en de volgende dag, 26 december, in de Britse bioscopen.
Voor meer om naar uit te kijken, bekijk onze lijst met de spannendste aankomende films voor 2023 en daarna.