In videogames moet je je gezondheid niet expres proberen te verlagen, toch? Toch ben ik hier, in Divinity Original Sin 2, om die logica in de prullenbak te gooien. Op dit moment probeer ik actief gewond te raken tijdens een gevecht. Ik vecht niet eens terug, ik ben gewoon eindeloos aan het spammen voor elk lid van de groep totdat één personage genoeg klappen krijgt. Alles hieraan voelt verkeerd – alsof ik mezelf erop instel om te vallen – maar nadat ik heb gezien hoe dit kan aflopen als ik het anders doe, moet ik mijn instinct volgen. Als ik gewoon volhoud, kan ik bloedvergieten voorkomen. Ik weet het gewoon. Ik durf deze theorie alleen maar te testen dankzij Larian’s nieuwste RPG, want als Baldur’s Gate 3 me iets heeft geleerd, dan is het wel dat de oplossingen of methoden om conflicten op te lossen niet altijd de meest conventionele zijn.
Natuurlijk eindigt het gevecht niet met mijn dood, maar wanneer de gezondheidsbalk van mijn personage laag genoeg is. Iedereen die bij het gevecht betrokken is, leeft nog een dag en mijn vastberadenheid om niet terug te slaan wordt direct beloond. Ik was al jaren van plan om Divinity Original Sin 2 uit te proberen, en ontmoetingen zoals deze laten me mezelf voor mijn kop slaan dat het zo lang heeft geduurd. Als verstokte RPG-fan heb ik al lang mijn oog laten vallen op Larian’s veelgeprezen avontuur. Het heeft immers veel ingrediënten die me direct aanspreken: metgezellen, romantiek, keuze en gevolgen en een flinke portie rollenspel. Het is me al meerdere keren aangeraden sinds de release in 2017, maar pas toen ik Baldur’s Gate 3 onder de knie had, had ik er echt vertrouwen in dat ik met de systemen overweg kon.
Een nieuw begin
(Afbeelding credit: Larian Studios)
Nadat ik was teruggekeerd naar Dragon Age Origins vanwege Baldur’s Gate 3, werd de kriebel om iets soortgelijks te proberen alleen maar groter. Mijn gedachten gingen meteen uit naar Divinity Original Sin 2 en toevallig was de Definitive Edition net in de aanbieding voor PS4. Alle sterren leken op één lijn te staan en ik zag het als een teken dat dit het juiste moment was om er eindelijk in te duiken.
In videogames moet je je gezondheid niet expres proberen te verlagen, toch? Toch ben ik hier, in Divinity Original Sin 2, om die logica in de prullenbak te gooien. Op dit moment probeer ik actief gewond te raken tijdens een gevecht. Ik vecht niet eens terug, ik ben gewoon eindeloos aan het spammen voor elk lid van de groep totdat één personage genoeg klappen krijgt. Alles hieraan voelt verkeerd – alsof ik mezelf erop instel om te vallen – maar nadat ik heb gezien hoe dit kan aflopen als ik het anders doe, moet ik mijn instinct volgen. Als ik gewoon volhoud, kan ik bloedvergieten voorkomen. Ik weet het gewoon. Ik durf deze theorie alleen maar te testen dankzij Larian’s nieuwste RPG, want als Baldur’s Gate 3 me iets heeft geleerd, dan is het wel dat de oplossingen of methoden om conflicten op te lossen niet altijd de meest conventionele zijn.
Natuurlijk eindigt het gevecht niet met mijn dood, maar wanneer de gezondheidsbalk van mijn personage laag genoeg is. Iedereen die bij het gevecht betrokken is, leeft nog een dag en mijn vastberadenheid om niet terug te slaan wordt direct beloond. Ik was al jaren van plan om Divinity Original Sin 2 uit te proberen, en ontmoetingen zoals deze laten me mezelf voor mijn kop slaan dat het zo lang heeft geduurd. Als verstokte RPG-fan heb ik al lang mijn oog laten vallen op Larian’s veelgeprezen avontuur. Het heeft immers veel ingrediënten die me direct aanspreken: metgezellen, romantiek, keuze en gevolgen en een flinke portie rollenspel. Het is me al meerdere keren aangeraden sinds de release in 2017, maar pas toen ik Baldur’s Gate 3 onder de knie had, had ik er echt vertrouwen in dat ik met de systemen overweg kon.
Een nieuw begin
(Afbeelding credit: Larian Studios)
Nadat ik was teruggekeerd naar Dragon Age Origins vanwege Baldur’s Gate 3, werd de kriebel om iets soortgelijks te proberen alleen maar groter. Mijn gedachten gingen meteen uit naar Divinity Original Sin 2 en toevallig was de Definitive Edition net in de aanbieding voor PS4. Alle sterren leken op één lijn te staan en ik zag het als een teken dat dit het juiste moment was om er eindelijk in te duiken.
Het eerste wat ik moest beslissen was als wie ik wilde spelen, wat niet eenvoudig is als je wordt verwelkomd in een spel met een cast van intrigerende gevestigde personages om uit te kiezen. Net als in Baldur’s Gate 3 kun je in Divinity je eigen personage maken of spelen als een van de vooraf gemaakte origin characters. Na het lezen van vele, vele reddit threads, was de consensus dat het spelen als een origin personage een goede keuze was voor beginners zoals ik, en hoewel er online genoeg argumenten te vinden zijn over wie je het beste kunt kiezen, besloot ik te gaan voor de origin die mij het meest aansprak. Vaker wel dan niet voel ik me aangetrokken tot personen met een zilveren tong, mensen met guitige kwaliteiten, een air van mysterie, of iemand met een creatieve flair. In Baldur’s Gate 3 is de bard verreweg mijn favoriete klasse als het gaat om rollenspel.
Karakterontwikkeling
(Afbeelding credit: Larian Studios)
Mijn favoriete Baldur’s Gate 3 NPC is alles wat ik leuk vind aan Larian’s RPG: “Ik had geen idee dat er Rolanites of een Rolan natie of Rolan rijk zouden zijn”.
Met dat in gedachten, Lohse vinkte veel van die vakjes voor mij aan uit de mogelijke line-up. Niet alleen is ze muzikant en performer met de kwinkslagen van een Nar, ze heeft ook een behoorlijk intrigerend geheim. In Lohse’s eigen woorden is haar lichaam “een speeltuin voor sprites, geesten… en erger”, en een stem die luider is dan alle andere lijkt erop uit te zijn om haar lichaam over te nemen. Zoals ik later zou ontdekken, leidde die stem tot de onfortuinlijke schermutseling waarbij ik haar meerdere keren moest laten slaan om te voorkomen dat een elf die ik even daarvoor had helpen redden, werd gedood.
Tot nu toe heb ik nog maar een klein tipje van de sluier opgelicht van haar verhaal, maar ik vond het meteen al geweldig hoe Divinity Original Sin 2 me dialoogopties bood die uniek zijn voor Lohse en haar talenten. Ik had al het gevoel dat ik in haar schoenen stond vanaf het moment dat ik wakker werd op een schip, gevangen en gekneveld door Magisters. De hele opzet van het avontuur is net zo prikkelend als Baldur’s Gate 3, wanneer mijn reis aan boord van de varende gevangenis een harde u-bocht neemt dankzij een mysterieuze figuur die een ravage aanricht en een… kraken? Ik weet nog steeds niet wat er aan de hand is of wat Lohse te wachten staat, maar ik kan niet wachten om erachter te komen.
Een rol om te spelen
(Afbeelding credit: Larian Studios)
In videogames moet je je gezondheid niet expres proberen te verlagen, toch? Toch ben ik hier, in Divinity Original Sin 2, om die logica in de prullenbak te gooien. Op dit moment probeer ik actief gewond te raken tijdens een gevecht. Ik vecht niet eens terug, ik ben gewoon eindeloos aan het spammen voor elk lid van de groep totdat één personage genoeg klappen krijgt. Alles hieraan voelt verkeerd – alsof ik mezelf erop instel om te vallen – maar nadat ik heb gezien hoe dit kan aflopen als ik het anders doe, moet ik mijn instinct volgen. Als ik gewoon volhoud, kan ik bloedvergieten voorkomen. Ik weet het gewoon. Ik durf deze theorie alleen maar te testen dankzij Larian’s nieuwste RPG, want als Baldur’s Gate 3 me iets heeft geleerd, dan is het wel dat de oplossingen of methoden om conflicten op te lossen niet altijd de meest conventionele zijn.
Natuurlijk eindigt het gevecht niet met mijn dood, maar wanneer de gezondheidsbalk van mijn personage laag genoeg is. Iedereen die bij het gevecht betrokken is, leeft nog een dag en mijn vastberadenheid om niet terug te slaan wordt direct beloond. Ik was al jaren van plan om Divinity Original Sin 2 uit te proberen, en ontmoetingen zoals deze laten me mezelf voor mijn kop slaan dat het zo lang heeft geduurd. Als verstokte RPG-fan heb ik al lang mijn oog laten vallen op Larian’s veelgeprezen avontuur. Het heeft immers veel ingrediënten die me direct aanspreken: metgezellen, romantiek, keuze en gevolgen en een flinke portie rollenspel. Het is me al meerdere keren aangeraden sinds de release in 2017, maar pas toen ik Baldur’s Gate 3 onder de knie had, had ik er echt vertrouwen in dat ik met de systemen overweg kon.
Een nieuw begin