Zombies. Spoken. Een enkele taverne als enige oase te midden van een vervloekt land. Dat klinkt misschien als het uitgangspunt van een van de beste horrorgames, maar het is Baldur’s Gate 3. De sombere tweede akte van de CRPG is niet voor iedereen weggelegd – onze eigen Ali Jones vond het tenslotte een “ellendige verandering van tempo” – maar ik vind de totale atmosferische 180 een van de beste dingen aan het spel.
Om te beginnen wordt de inzet onmiddellijk verhoogd. Er heerst een alomtegenwoordig gevoel van claustrofobische angst terwijl u door het door schaduwen vervloekte land navigeert, want als u iets verkeerds aanraakt, kan dat tot een verrassingsgevecht leiden. En dat niet alleen, Act 2 is doorspekt met veel knipogen naar verschillende horrorgenres die er voor mij een echt buffet van maakten. Ik had iets nodig om een vleugje macaber toe te voegen aan een verder magisch sprookjesavontuur, en Act 2 voldeed ruimschoots.
Angst aanjagen
(Afbeelding credit: Larian Studios)Styling profilering
(Afbeelding credit: Larian Studios)
Dit is waarom Baldur’s Gate 3 onmiddellijk transmog nodig heeft.
Het is gemakkelijk om snel door Act 1 en 2 te gaan op weg naar de bruisende stad Baldur’s Gate, en hoewel Act 3 absoluut mijn favoriet is, bevat de beklemmende duisternis van de tweede akte nog veel meer. Van de Silent Hill-achtige verpleegsters tot de door schaduwen vervloekte ondoden, ontwikkelaar Larian Studios maakt uitstekend gebruik van de gruwelijke scènewisseling om weg te komen met tropeachtige horrorfilmmomenten, waarvan er veel elders misschien goedkoop hadden aangevoeld.
De eerste keer dat ik de gruwelijke chaos van Act 2 meemaakte, had ik geen idee wat ik kon verwachten, behalve een mysterieus vervloekt land. Maar toen ik na het verlaten van het Underdark door de paarsgroene, dwarrelende mist naar buiten keek en de soundscapes van het gebied in me opnam, wist ik dat ik het hier leuk zou vinden. Pas toen ik per ongeluk in aanraking kwam met een dode raaf, liet Baldur’s Gate 3 me actief schrikken met een verrassingsaanval. Een horde van ongeveer 15 ondode raven stortte zich op mijn bescheiden groepje, waarbij ze necrotische wonden toebrachten en onze gezondheid snel decimeerden voordat ik Shadowheart de tijd had om Spirit Guardians uit te voeren.
Dit is niet de enige paniekaanval in Act 2 – wie kan die vervelende hinderlaag van Meazel op weg naar Moonrise Towers vergeten, of die vervloekte planten die je aanvallen op weg naar Oliver? Die laatste blijkt echter veel meer te zijn dan alleen een hinderlaag: de hele Thaniel en Oliver plotlijn is een spookverhaal.
Als u Oliver’s verlaten hut in de Shadow-Cursed Lands bereikt, kunt u de planken inspecteren en verschillende speeltjes vinden. Er ligt een pluche uilenbeer naast twee lijken en wat kinderspeelgoed, maar zodra u het portaal binnengaat en Oliver dieper het vervloekte land in volgt, beseft u dat deze voorwerpen een doel hebben.
Het blijkt dat de voorwerpen die Oliver bespeelt schimmige tegenhangers hebben, want de “beste papa ooit” en “beste mama ooit” vallen mijn gezelschap meedogenloos aan. Er is zelfs een schimmige uilenbeer die ik moet verslaan in mijn zoektocht om Oliver tot rede te brengen en te herenigen met Thaniel. Oliver zelf is meer een spookachtige dubbelganger, of de geëxternaliseerde duisternis, van natuurgeest Thaniel, en die tweedeling voelt voor mij soms erg Jekyll en Hyde.
Het allerlaatste licht
(Afbeelding credit: Larian Studios)
Mijn favoriete B-film horrormoment van BG3 Act 2 is iets wat je niet zult vinden, tenzij je het echt, echt verpest.
Toen ik nog dichter bij Moonrise Towers kwam, vond ik de drie Thorm-kinderen. Mijn favoriet was Malus Thorm, de verdraaide Shar-aanbiddende dokter van het Huis der Genezing. We hebben hem ervan weerhouden een verblinde proefpersoon te martelen door hem ervan te overtuigen de Zusters zichzelf te laten bevrijden voordat hij de scalpel tegen zijn eigen oogkassen zette, maar de verpleegsters zelf bezorgden me koude rillingen. Met hun omhulde ogen en onnatuurlijke houding deed iets me meteen denken aan de verpleegsters met het bubbelhoofd in het beste Silent Hill-spel ooit. Van hun karakterontwerp tot de zachte, droevige toon van hun stemmen, ik kon niet anders dan wensen dat Larian meer van deze spookachtige zussen en hun misplaatste pogingen tot “genezing” had gemaakt.
Mijn favoriete B-film horrormoment van BG3 Act 2 is iets dat je niet zult vinden tenzij je het echt, echt verpest. Of tenzij je een Dark Urge origine personage speelt zoals ik. Na het afslachten van Isobel in de Last Light Inn, verbrak ik per ongeluk de beschermende charme die ze over de plek had en liet ik de volle kracht van de schaduwvloek op de inwoners los. Hierdoor werd iedereen in de buurt meteen vijandig, maar meer nog, het veranderde ze in zombies.
Het “oh shit”-moment wordt onderbroken door de wetenschap dat u nu alle wezens moet doden waarvoor u in Act 1 zo dapper had gevochten om ze te beschermen in de Emerald Grove, en door het feit dat Jaheira waarschijnlijk nooit bij uw groep zal komen, tenzij de dobbelstenen in uw voordeel rollen. Met de kansen die tegen me zijn gestapeld terwijl ik door deze horde ondoden scheur, heb ik hier het gevoel dat ik in Dawn of the Dead ben – en eerlijk gezegd vind ik dat geweldig.
Er gebeurt vrijwel niets leuks in Act 2, dus ik begrijp waarom velen dit de mindere van de drie vinden. De Shadow-Cursed Lands zijn een ander beest. Ze hebben noch de groene magie van Act 1, noch de bruisende stad van overvloed die we in Act 3 ontdekken. In plaats daarvan is Act 2 de vreemde eend in de bijt, een land met weinig komisch reliëf of inherente vreugde. Het markeert een welkome verschuiving in onze reis naar de Poort, het spel neemt ons bij de kraag om ons te laten weten dat het serieus wordt. Of je het nu leuk vindt of niet, het is de toonverschuiving die we nodig hebben om uit de gril van Act 1 te komen – en de horror-movie versieringen doen dat met zwier.
Bekijk enkele van de beste zombiegames aller tijden.