In de tweede helft van 2017 jaagden mijn vrienden en ik een nieuwe ereteken na: het kippendiner. Toen PUBG op Steam naar ongekende (en nog steeds ongeëvenaarde) niveaus van populariteit schoot, probeerden we te bewijzen dat we deze nieuwe megahit waardig waren en postten we onze successen op sociale media, diep in de greep van dit pas opnieuw opkomende genre. Een paar maanden later, toen Fortnite de relevantie van de battle royale verstevigde, herhaalde de cyclus zich.
Er is veel gezegd over waarom de battle royale-rage zo tot de collectieve verbeelding sprak, maar voor mij heeft het altijd om de combinatie van vaardigheid en tactiek gedraaid. Het heeft geen zin om de beste schutter in de lobby te zijn als je je in een vuurgevecht stort waarbij je van een halve mijl afstand in de rug wordt geschoten. Koppel dat aan de spanning om de beste te zijn van een steeds kleiner wordende groep spelers, waarbij de kans op de overwinning bij elke nieuwe ontwikkeling steeds groter wordt, en het voelt schokkend dat de formule tot 2017 zo onderbenut was. Sindsdien is de battle royale hype natuurlijk afgenomen, en het zou nog jaren duren voordat een spel hetzelfde gevoel zou geven van tactiek, spanning en vaardigheid… toen ik op The Finals stuitte.
Ik was niet van plan om The Finals te spelen. Mijn FPS-ervaring is meer gebaseerd op de langzamere, meer methodische tactische shooters zoals Counter-Strike dan op de snellere, nerveuzere Call of Duty-achtige games die dit nieuwe project van de voormalige Battlefield-developers leken te definiëren. Maar toen ik mijn vrienden hoorde discussiëren over tactieken en laatste wanhopige comebacks, kreeg ik het gevoel dat er meer in het spel zat dan ik aanvankelijk had gedacht. Al na een paar potjes had ik gelijk.
Royale met geld
The Finals draait een relatief standaard op klassen gebaseerde shooter om een capture-the-flag mechanic. Je neemt een doos met geld en rent die naar een ‘Cashout Station’ waar je de taak krijgt om die tegen iedereen te verdedigen totdat je het geld op de bank kunt zetten. Hier komt de vernietigingstechnologie van The Finals vaak om de hoek kijken – terwijl het ene team denkt dat ze een kassa op het dak kunnen verdedigen, kan een ander team de funderingen van het gebouw vernietigen om hun prijs te stelen in de chaos wanneer het hele bouwwerk instort. Mijnen, schilden, torentjes en nog veel meer vergezellen het hectische geweervuur in de laatste, uitzinnige momenten waarin teams naar voren dringen of tegemoetkomende spelers afweren.
Hierdoor klinkt The Finals misschien als een brute rush naar de finish, en in de eerste Quick Play-modus kan dat waar zijn. Eén geldkist gaat naar één kassastation en het eerste team dat twee kassen heeft, is de winnaar. Het duurde echter niet lang voordat ik overstapte op het spelen van toernooien, waarbij acht of zestien teams het tegen elkaar opnemen in een bracket van drie fasen, en The Finals geeft een geniale draai aan de formule.
In toernooien gaat het er niet om hoeveel vakjes u uitspeelt, maar hoeveel geld u aan het einde van het spel hebt. De twee best scorende teams van elke knock-outronde gaan door, maar de regels zijn aangescherpt; u hebt maar zoveel levens in elke ronde, dus de beslissing om te respawnen of gratis nieuw leven ingeblazen te krijgen door een teamgenoot is lastiger. Als uw hele team in één keer wordt gedood, verliest u een groot deel van uw geld – geen groot probleem aan het begin van een spel, maar potentieel verwoestend aan het einde – terwijl de prijzen hoger worden naarmate er meer wordt uitbetaald, dus een late overtime steal kan een team van de allerlaatste naar de eerste plaats katapulteren in een close spel. Bovendien betekenen twee gelijktijdige kluizen en uitbetalingen dat u snelle beslissingen moet nemen over waar u gaat spelen in de tijd die u nog over hebt.
(Afbeelding credit: Embark Studios)
“Als alle sterren op één lijn staan, denk ik aan niets anders dan aan die vroege overwinningsrally’s”.
Verrassend genoeg zijn het die momenten die me het meest doen denken aan mijn battle royale dagen, want het zijn die momenten waarin de tactische gameplay van The Finals schittert. U kunt ervoor kiezen om de klok te laten lopen en de eerste plaats te veroveren door de spelers simpelweg niet genoeg tijd te geven om de geldkist te verzamelen die u aan de rand van de kaart hebt verstopt. U kunt een lokvogel sturen, waarbij iemand van uw team in de richting van de ene kassa rent om de aandacht van de vijand te trekken terwijl u in de richting van de andere kassa rent. Misschien hebt u gewoon geluk en wacht u af terwijl drie teams om één station vechten terwijl u van een afstand toekijkt en uw prijs wint zonder dat u ook maar een schot hebt gelost.
Uiteindelijk kunt u, door geluk, inschattingsvermogen of goed schieten, een heel toernooi doorlopen. Hier worden de geldregels weer Quick Play – twee keer bankieren om te winnen, geen verdere vragen gesteld. Maar zelfs hier kunnen de beslissingen die u in de vorige rondes hebt genomen u terugpakken en u dwingen om hypervoorzichtig met uw leven om te gaan, of om bovenop vijandelijke lichamen te gaan staan om hen te dwingen hun (hopelijk) slinkende levens te gebruiken. Hier kunt u, als u snel genoeg bent, het leven uit het laatst overgebleven team wurgen, waardoor ze steeds wanhopiger moeten pushen. Maar zelfs als u dat niet bent, kunt u met een paar snelle kills de winnende geldkist stelen met nog maar een paar seconden over. Als alle sterren op één lijn staan en ik aan het einde van een slopend, hartverscheurend toernooi eindelijk als winnaar uit de bus kom, denk ik aan niets anders dan aan die vroege overwinningsrally’s en de mix van tactische en twitch-gameplay waarvan ik dacht dat geen enkel ander genre die ooit zo succesvol zou weten te vangen.
Met de The Finals-update krijgen Light-spelers het nog zwaarder te verduren in de toch al kwakkelende klasse van de FPS.