Ik heb net een reeks telefoongesprekken gevoerd in Cyberpunk 2077 en elk gesprek dat ik voer is alsof ik keer op keer een klap in mijn maag krijg. Mijn keuzes in Phantom Liberty hebben me hierheen geleid, dus ik kan alleen mezelf de schuld geven, maar ik heb ze bewust gekozen om het nieuwe einde te ervaren dat in de uitbreiding wordt geïntroduceerd. In de aanloop naar de release van het spionagethrilleravontuur in Night City met Idris Elba in de hoofdrol, was ik nergens zo enthousiast over als over het nieuws dat de uitbreiding de weg zou vrijmaken voor een nieuw einde voor V. Met de plagerij van een mogelijk levensreddend “geneesmiddel” vroeg ik me af hoe het verhaal daarmee zou kunnen worden afgesloten en of het mijn mening zou veranderen over wat ik beschouw als het beste einde van Cyberpunk 2077.
Ik hoopte dat Phantom Liberty V een beter einde zou geven dan sommige van de eindes die we al in het basisspel hebben. Maar niets had me echt kunnen voorbereiden op hoezeer het einde me zou raken. Het blijkt dat er echt een geneesmiddel is, maar voor mij is de prijs ervan gewoon te hoog en het heeft me er alleen maar meer van overtuigd dat het beste einde in Cyberpunk 2077 het eerste is dat ik ooit heb meegemaakt en dat er al vanaf het begin in zat.
Waarschuwing: Cyberpunk 2077 en zijn Phantom Liberty-uitbreiding spoilers vooruit
Vreemdeling in de menigte
(Afbeelding credit: CD Projekt Red)
Toen ik vorig jaar schreef over de mogelijkheid van een nieuw einde, dacht ik aan de vraag die fixer Dexter DeShawn ons stelt aan het begin van Cyberpunk 2077. Willen we streven naar een rustig leven, of willen we in volle glorie sterven? Ik wist niet dat ik te zien zou krijgen wat het rustige leven eigenlijk voor V zou betekenen, want in zekere zin is dat wat Phantom Liberty biedt. Ik had er alleen nooit bij stilgestaan dat je daarvoor zoveel zou verliezen. Het is een uitbreiding die draait om uitvluchten, waarbij voortdurend in twijfel wordt getrokken wie je kunt vertrouwen en waarbij elke beslissing in Dogtown moreel grijs is; ik wist nooit of ik wel het “juiste” deed. Wat ik wel wist, was dat ik, hoe ik er ook over dacht, een deal moest sluiten met Soloman Reed en Songbird moest helpen vangen om het beloofde geneesmiddel te krijgen.
Ik heb net een reeks telefoongesprekken gevoerd in Cyberpunk 2077 en elk gesprek dat ik voer is alsof ik keer op keer een klap in mijn maag krijg. Mijn keuzes in Phantom Liberty hebben me hierheen geleid, dus ik kan alleen mezelf de schuld geven, maar ik heb ze bewust gekozen om het nieuwe einde te ervaren dat in de uitbreiding wordt geïntroduceerd. In de aanloop naar de release van het spionagethrilleravontuur in Night City met Idris Elba in de hoofdrol, was ik nergens zo enthousiast over als over het nieuws dat de uitbreiding de weg zou vrijmaken voor een nieuw einde voor V. Met de plagerij van een mogelijk levensreddend “geneesmiddel” vroeg ik me af hoe het verhaal daarmee zou kunnen worden afgesloten en of het mijn mening zou veranderen over wat ik beschouw als het beste einde van Cyberpunk 2077.
Ik hoopte dat Phantom Liberty V een beter einde zou geven dan sommige van de eindes die we al in het basisspel hebben. Maar niets had me echt kunnen voorbereiden op hoezeer het einde me zou raken. Het blijkt dat er echt een geneesmiddel is, maar voor mij is de prijs ervan gewoon te hoog en het heeft me er alleen maar meer van overtuigd dat het beste einde in Cyberpunk 2077 het eerste is dat ik ooit heb meegemaakt en dat er al vanaf het begin in zat.
Waarschuwing: Cyberpunk 2077 en zijn Phantom Liberty-uitbreiding spoilers vooruit
Vreemdeling in de menigte
(Afbeelding credit: CD Projekt Red)
Toen ik vorig jaar schreef over de mogelijkheid van een nieuw einde, dacht ik aan de vraag die fixer Dexter DeShawn ons stelt aan het begin van Cyberpunk 2077. Willen we streven naar een rustig leven, of willen we in volle glorie sterven? Ik wist niet dat ik te zien zou krijgen wat het rustige leven eigenlijk voor V zou betekenen, want in zekere zin is dat wat Phantom Liberty biedt. Ik had er alleen nooit bij stilgestaan dat je daarvoor zoveel zou verliezen. Het is een uitbreiding die draait om uitvluchten, waarbij voortdurend in twijfel wordt getrokken wie je kunt vertrouwen en waarbij elke beslissing in Dogtown moreel grijs is; ik wist nooit of ik wel het “juiste” deed. Wat ik wel wist, was dat ik, hoe ik er ook over dacht, een deal moest sluiten met Soloman Reed en Songbird moest helpen vangen om het beloofde geneesmiddel te krijgen.
Toen alles achter de rug was, belde ik Reed vanaf het dak en het duurde niet lang voordat ik werd weggebracht voor een operatie om mezelf te ontdoen van het levensbedreigende engram dat in mijn hoofd zat. Na een bitterzoet afscheid van Johnny Silverhand ontwaakt V twee jaar later in een ziekenhuisbed en hoewel ze nog leven, is het leven dat ze ooit hadden voorbij. Je bent in wezen ontdaan van alles wat je kent. De implantaten en de levensstijl als huurling zijn verdwenen en alle mensen die je tot nu toe hebt leren kennen, zijn verder gegaan. Terugkeren naar een Night City die V niet meer kent – alleen en zonder de straatslimheid die ze ooit hadden – voelde voor mij zo hartverscheurend. Het komt misschien het dichtst in de buurt van een rustig leven, maar toen V vlak voor de aftiteling in de menigte vervaagde, bleef ik hetzelfde denken: hoe ziet een happy end er echt uit voor V?
Welterusten en veel geluk
(Afbeelding credit: CD Projekt Red)De metro maken
(Afbeelding credit: CD Projekt Red)
Het maken van het metrosysteem van Cyberpunk 2077: “Vanaf dag één beschouwden we het NCART in de eerste plaats als een roleplaying feature.”
Voor mij is het antwoord op die vraag gezelschap. Night City kan een erg eenzame plek zijn. Na het verlies van hun beste vriend wordt V geconfronteerd met de constante dreiging van het engram en alle gevaren van de metropool zelf. Daarom is het zo belangrijk om mensen te hebben op wie je kunt vertrouwen, en er is geen andere groep die je zo steunt als de Aldecaldos. Mijn favoriete questlines in Cyberpunk 2077 draaien allemaal om de nomaden. Na verloop van tijd beginnen Panam en de Aldecaldos echt aan te voelen als V’s gevonden familie en bieden ze een plek buiten de stad die aanvoelt als thuis. Ze bieden aan om je te helpen, zonder vragen te stellen, en ze hebben zo’n gemeenschapsgevoel en kameraadschap. Ik raakte zo gehecht aan Panam, Mitch, Carol en de rest van de directe groep, en me tot hen wenden aan het einde van mijn eerste run voelde als een natuurlijke keuze.