Blighttown. Of je nu wel of niet een van de andere games van FromSoftware hebt gespeeld – van Demon’s Souls (2009) tot Elden Ring (2022) – ik garandeer je dat dat ene 10-letterwoord een groot deel van de Dark Souls-fans ineen deed krimpen. Zelfs als je niet bekend bent met het verticale labyrint dat Lordran is, is de kans groot dat je mond-tot-mondreclame hebt gehoord over het slechtste gebied van de actie-RPG uit 2011. Het is gewoon een nachtmerrie. Een verraderlijke afdaling vol vuurspuwende monsters, pijlslingerende schimmen en kei-werpende bruten. Elke loopbrug voelt te smal aan, waardoor het een heel geploeter wordt. En je beloning als je ongedeerd de bodem bereikt? Een giftig moeras. Als je daar doorheen komt, vecht je tegen een van de moeilijkere eindbazen uit het begin van het spel.
Als je Blighttown vergelijkt met Bloodborne’s Yahar’gul, de Unseen Village en Elden Ring’s Caelid, dan kun je het vergelijken. Hoewel ze alle drie begonnen als mijn minst favoriete, meest gehate locaties om te bezoeken in hun respectievelijke overkoepelende omgevingen, ben ik een voor een verliefd geworden op elke plek – zo veel zelfs, en ik kan niet geloven dat ik dit zeg, dat het misschien wel mijn favorieten zijn.
Heldere stad
(Afbeelding credit: FromSoftware)THIS GUY
(Afbeelding credit: FromSoftware; GamesRadar)
Na bijna 400 uur met Elden Ring heb ik de moeilijkste vijand van de actie-RPG gevonden – een onschuldige, willekeurige teleporterende ridder die je misschien wel helemaal gemist hebt.
Kan ik mezelf uitleggen? Ik weet dat ik het zou moeten doen, maar ik weet niet zeker of ik het kan. Oké, dus Blighttown, Yahar’gul en Caelid behoren nu tot mijn favoriete videogameomgevingen – hoe is dat zo gekomen? Ik ben geen spelontwikkelaar, maar ik denk dat mijn gestaag groeiende voorliefde voor wat in wezen brute, grove en inherent onvergeeflijke nachtmerrie-landschappen zijn, te danken is aan wat ze allemaal vertegenwoordigen. Deze gruwelijke stukken hel belichamen de FromSoftware-ervaring, elk gevuld met vijanden die een paar levels boven je limiet liggen; elk omringd door omgevingsgevaren die het ‘You Died’-dodenscherm in je hersenen schroeien. Deze gebieden zijn ontworpen om keihard te zijn, ze zijn ontworpen om je af te stoten, en toch is het juist deze eigenschap die je weer aantrekt.
Blighttown. Of je nu wel of niet een van de andere games van FromSoftware hebt gespeeld – van Demon’s Souls (2009) tot Elden Ring (2022) – ik garandeer je dat dat ene 10-letterwoord een groot deel van de Dark Souls-fans ineen deed krimpen. Zelfs als je niet bekend bent met het verticale labyrint dat Lordran is, is de kans groot dat je mond-tot-mondreclame hebt gehoord over het slechtste gebied van de actie-RPG uit 2011. Het is gewoon een nachtmerrie. Een verraderlijke afdaling vol vuurspuwende monsters, pijlslingerende schimmen en kei-werpende bruten. Elke loopbrug voelt te smal aan, waardoor het een heel geploeter wordt. En je beloning als je ongedeerd de bodem bereikt? Een giftig moeras. Als je daar doorheen komt, vecht je tegen een van de moeilijkere eindbazen uit het begin van het spel.
Als je Blighttown vergelijkt met Bloodborne’s Yahar’gul, de Unseen Village en Elden Ring’s Caelid, dan kun je het vergelijken. Hoewel ze alle drie begonnen als mijn minst favoriete, meest gehate locaties om te bezoeken in hun respectievelijke overkoepelende omgevingen, ben ik een voor een verliefd geworden op elke plek – zo veel zelfs, en ik kan niet geloven dat ik dit zeg, dat het misschien wel mijn favorieten zijn.
Heldere stad
(Afbeelding credit: FromSoftware)THIS GUY
(Afbeelding credit: FromSoftware; GamesRadar)
Na bijna 400 uur met Elden Ring heb ik de moeilijkste vijand van de actie-RPG gevonden – een onschuldige, willekeurige teleporterende ridder die je misschien wel helemaal gemist hebt.
Kan ik mezelf uitleggen? Ik weet dat ik het zou moeten doen, maar ik weet niet zeker of ik het kan. Oké, dus Blighttown, Yahar’gul en Caelid behoren nu tot mijn favoriete videogameomgevingen – hoe is dat zo gekomen? Ik ben geen spelontwikkelaar, maar ik denk dat mijn gestaag groeiende voorliefde voor wat in wezen brute, grove en inherent onvergeeflijke nachtmerrie-landschappen zijn, te danken is aan wat ze allemaal vertegenwoordigen. Deze gruwelijke stukken hel belichamen de FromSoftware-ervaring, elk gevuld met vijanden die een paar levels boven je limiet liggen; elk omringd door omgevingsgevaren die het ‘You Died’-dodenscherm in je hersenen schroeien. Deze gebieden zijn ontworpen om keihard te zijn, ze zijn ontworpen om je af te stoten, en toch is het juist deze eigenschap die je weer aantrekt.
Als actie-rollenspellen is een belangrijk facet van progressie in Dark Souls, Bloodborne en Elden Ring het levelen van je personage. Door de open maps en teleportatiemechanismen in deze games hoef je vaak niet meer terug te keren als je deze gebieden eenmaal hebt verlaten. Maar als je dat een aantal levels later doet, terwijl je overpowerde wapens, pantsers en magie bij je hebt, kan dat een bevrijdende ervaring zijn. Die reus die je op je donder gaf toen je nog maar een schamele level 16 was met pittige Strength en Dexterity gewapend met een Astora Straight Sword? Kijk maar eens hoe hij het vindt als hij een klap voor zijn kop krijgt met een +15 Lightning Halberd als je level 100 nadert. Heeft Elder Dragon Greyoll je een paar dozijn uur geleden een pak slaag gegeven? Pak jezelf terug met een Comet Azur-stoot gevolgd door een regen van Glintstone Comets.
(Afbeelding credit: FromSoftware)
“En dus, als je de uitdaging wegneemt en daarmee de terreur in deze anders zo afschuwelijke locaties, ben je vrij om te genieten van hun schoonheid.”