Ik heb veel horrorspellen gespeeld, veel jump -angsten overleefd en veel monsters verslagen. Maar de generator in Amnesia: The Bunker? Dat ding maakt me bang.
De bunker is een vertrek voor Amnesia, een serie die meestal is gericht op een strakke verhalende progressie, terwijl hij een horrorshow ontwijkt van een monster dat de juiste botten of huid heeft, maar op de een of andere manier nooit beide. De bunker daarentegen is een meer open verhaal waarin je een netwerk van ingestorte WW1 -tunnels dwaalt die proberen te ontsnappen. Het heeft een veel grotere focus op verkenning en bewegingsvrijheid rond zijn aardse ondergrondse gangen, en de generator vormt de kern van dit alles.
Steek ze aan
(Afbeeldingskrediet: wrijvingsgames)
Zie je, je zit vast in dit ondergrondse doolhof, probeert een uitweg te vinden terwijl je wordt achtervolgd door een monsterlijk wezen (botten: oké. Skin: Melty), en de generator is een van de weinige dingen die je kunt gebruiken om je te helpen om je te helpen overleven. “Het haat het licht”, een van de noten achtergelaten door een eerdere slachtoffer -staten en als gevolg daarvan wordt veel van uw tijd nauwgezet besteed aan het draaien van de generator.
Met de lichten aan, patrouilleert het beest niet of dwaalt het rond – het komt over het algemeen alleen uit boltholes in de muur als je te veel lawaai maakt. Het maakt je vriend licht en de generator een relatie om te voeden. Het heeft gas nodig om te rennen, en de meeste openingstijden van het spel worden wanhopig doorgebracht met rennen naar je kleine basiskamer telkens wanneer je Jerry Cans vindt om de generator bij te vullen en te houden.
(Afbeeldingskrediet: wrijvingsgames)
Het zal echter opraken, en als het dat doet, is het een van de meest eerlijke tegenover God, diepe gevoelens van terreur die ik in een lange tijd heb gevoeld. En dat heeft de laatste paar uur doorgebracht met het zoeken naar scheurd body brokken en verstoppen onder bedden terwijl een gigantische, Wendigo -stijl wezens om je heen kussen, ademend als wind in een grot.
Ondergronds is de duisternis absoluut en de eerste keer dat het afdaalde, dacht ik dat ik een in-game evenement had geactiveerd. Pas na een paar seconden deed het plotselinge, zinkende realisatie aan mij dat ik mijn zakhorloge niet had gecontroleerd. Deze klok synchroniseert met de generator en vertelt je hoeveel licht je nog hebt, en het laat zelden je hand achter terwijl je verkent. Het maakt niet uit hoe ver je wegduwt en weg van de generator, het kleine horloge houdt het altijd in gedachten. Heb je genoeg tijd om nog een kamer te controleren of moet je teruggaan? Heb je zelfs genoeg tijd om terug te gaan?
In het zwarte
(Afbeeldingskrediet: wrijvingsgames)
Die eerste keer dat ik in het donker terechtkwam, had ik het horloge geplaatst om een hand vrij te maken en de tijd uit het oog te verliezen. Idioot. Dat zinkende gevoel van absolute terreur komt, gedeeltelijk, van de totale zwartheid om je heen, maar vooral van het feit dat de generator letterlijk het enige is waar je controle over hebt en dat je het verprutst. idioot. je hebt geen zeggenschap over waar het beest is of wat het doet, of waar je naartoe moet, maar het enige dat je kunt doen is het lichten aan houden. IDIOOT.
En wanneer ik woorden als ‘absoluut’ en ’totaal’ gebruik om de duisternis te beschrijven die je jezelf toebrengt, bedoel ik het. Zonder lichten kun je nauwelijks meer dan een paar voet voor je zien. Dit is niet de gebruikelijke mild onhandige videogame -duisternis waar je in kunt bumberen; Dit is het soort zwartheid waar je in een kleine kamer kunt verdwalen omdat je de randen niet kunt vinden. De eerste keer dat de lichten stierven, deed ik precies dat en voelde ik me een weg rond de muren om lukraak regelingen van boxhoeken te identificeren om oriëntatiepunten te vinden die naar huis kunnen wijzen.
(Afbeeldingskrediet: wrijvingsgames)
Je hebt wel een fakkel, maar het is een met de hand gedefinieerd dynamo-aangedreven ding dat zoekt en rammelt als een blik vol stenen bij elke trek van zijn touw. U kunt het gebruiken en nodig heeft; Maar wanneer de lichten uit zijn en het beest snuffelt, roept elke ruk aan het snoer een nieuwsgierige gegrom uit de duisternis. Zelfs met de lichten aan, kan het eenmaal wikkelen een gerommel in de verre tunnels veroorzaken, en het kost minstens drie goede trekkingen om genoeg van een zwakke balk te krijgen om iets te zien. In het donker heb je achtergelaten met de pijnlijke gok van het luidruchtig ronddraaien van de fakkel voor de meest magere kruimel van licht, heel goed wetende dat als het geluid geen klauwen uit de schaduw roept, de balk dat wel zal doen.
Stroomstoring
(Afbeeldingskrediet: wrijvingsgames)
En allemaal vanwege de generator. Zodra het voor het eerst sterft, wordt het een bedreiging die de rest van het spel in je achterhoofd weegt. Zal het weer falen? (Bijna zeker.) Waar zal ik zijn als het doet? Het verandert de hele ervaring, want terwijl je het spel begint, bang voor een onvoorspelbaar monster, word je veel meer bang voor je eigen voorspelbare beslissingen. Zal de keuze om de ene locatie boven de andere te zoeken, ervoor zorgen dat de generator oproept? Moet je naar links of rechts gaan bij de kruising om kostbare brandstof te zoeken? Hoe ga ik dit verpesten op een manier waarop ik mezelf alleen de schuld kan geven?
Veel spellen hebben een soort dingen die je moet onderhouden om te overleven, van munitie of gezondheid, tot de duidelijk vergelijkbare fakkelbatterijen. Maar niets snijdt je helemaal af en verlaat je in de weg Amnesia: de generator van de bunker doet dat. Er is geen controle van de volgende kamer, of zien wat je kunt vinden als je doorgaat, dat is het totdat je gas kunt vinden en, cruciaal, je weg terug kunt vinden. Wrijvingsspellen duwen misschien het wezen als de dreiging, maar de echte strijd is en zal altijd tussen jou en de generator zijn – het echte monster hier. Je kunt je verbergen voor het beest, of wegrennen als je geluk hebt, maar er is niet ontsnapt aan het donker en niemand om de schuld te geven, maar jij wanneer je jezelf erin stort.