Er zijn verschillende gelegenheden geweest waarbij ik iets nieuws tegenkwam in Baldur’s Gate 3 dat volledig aan me voorbij ging bij eerdere playthroughs. In feite heeft bijna elke keer dat ik het spel heb gespeeld me iets laten zien dat ik nog niet eerder had gezien. Misschien dacht ik daarom niet eens aan een gevoel van angst toen Alfria, de lieftallige tiefling bard, voor de allereerste keer in mijn kamp verscheen. Ik weet nog dat ik dacht: hoe heb ik al die tijd kunnen missen dat een van mijn favoriete NPC’s zich bij mij voegde? Misschien had ik niet genoeg in het kamp geslapen om dit in Act 1 te activeren, of misschien activeerden mijn acties in de Grove iets nieuws. Ik voelde me dwaas opgewonden toen ik naar mijn bedrol liep om de dag af te sluiten… maar, oh hel, wat werd ik onaangenaam wakker.
Waarom had ik in hemelsnaam niet eens vermoed dat dit alles te maken had met het feit dat ik voor het eerst als de Dark Urge speelde? Ik had me er eindelijk toe gezet om de unieke Origin uit te proberen, nadat ik er zoveel over had gehoord. Als iemand die ervoor kiest om ‘goed’ te zijn in virtuele werelden, heb ik het idee lange tijd afgehouden. Natuurlijk, ik heb het afvallige pad gekozen in Mass Effect en ik heb dubieuze beslissingen genomen in andere avonturen zoals The Witcher 3, maar de Dark Urge klonk gewoon zo… bloeddorstig. Toch werd ik nieuwsgierig en met zoveel liefde voor de RPG van Larian, was ik vastbesloten om Sword Coast vanuit elke mogelijke hoek te ervaren.
Maar terwijl ik daar zat met mijn hand stevig over mijn mond geklemd in shock, begon ik me af te vragen of ik wel de juiste beslissing had genomen. De Duistere Drang had zojuist voor het eerst zijn lelijke kop opgestoken en de arme Alfira was mijn onschuldige slachtoffer. Het aangeboren verlangen om te doden was blijkbaar in één nacht naar boven gekomen op de meest gemene en bloederige manier, en er kleefde veel bloed aan mijn handen. Ik wist toen nog niet dat wat ik vervolgens zou besluiten te doen, me op het pad zou zetten naar de meest bevredigende en lonende manier om Baldur’s Gate 3 te spelen.
Opstandig kind
(Afbeelding credit: Larian Studios)
Het mooie van het spelen van een RPG zoals Baldur’s Gate 3 is de hoeveelheid vrijheid en keuze die het biedt. Het legt echt de nadruk op rollenspel, met talloze manieren om je avontuur vorm te geven. Van het kiezen van klassen tot het beslissen met wie je een romance aangaat en nog veel meer, de reikwijdte heeft ervoor gezorgd dat ik keer op keer terugkwam voor meer. Dit geldt natuurlijk ook voor de Dark Urge run.
U kunt deze gewelddadige impulsen hebben, maar u hoeft er niet aan toe te geven. Of u ze omarmt of zich ertegen verzet is geheel aan u, en ze zullen bepalen hoe uw reis om het kikkervisje uit uw brein te verdrijven en het op te nemen tegen de Absolute sekteleden zich zal ontvouwen. Dus, in de bloederige nasleep van mijn onfortuinlijke moordbui in het kamp, nam ik een vastberaden besluit: ik ga niet toegeven; ik ga tegen deze drang vechten. Ik ga een rollenspel spelen als een Tav die deze vloek niet wil en vastbesloten is om zich te verzetten tegen die stem die hem zegt te doden.
Rollenspel
(Afbeelding credit: Larian Studios)
De Origins in Baldur’s Gate 3 openen een wereld van mogelijkheden die ik graag meer RPG’s zou zien doen
Mijn eerste daad om dit te volbrengen was om eerlijk te zijn tegen mijn partijleden. Ik ga Alfira’s lichaam niet verbergen of het bloed van mijn handen wassen. Zonder herinneringen, of enig idee waarom ik deze aangeboren behoefte om te doden heb, dacht ik dat het hen ronduit vertellen de beste oplossing zou zijn. Misschien konden ze me helpen om uit te zoeken hoe ik hiertegen kon vechten. Natuurlijk bracht het gesprek wat spanning in het kamp, en iedereen (behalve Astarion) was behoorlijk op zijn hoede voor mij. Maar eerlijkheid is het beste beleid.
Vanaf dat moment vocht ik constant tegen de drang, op welke manier dan ook. Van het vermijden van dialoogopties die de duivelse gedachten zouden voeden, tot het ronduit weigeren om levens te nemen als ik daartoe werd aangezet door mijn snode butler, Scelertias Fel.
– die een onbetwistbaar slechte invloed heeft en u probeert te instrueren om toe te geven aan uw driften voor uw “erfenis”. Natuurlijk hebben uw acties gevolgen als u uw driften weerstaat, maar die maken het juist des te belonender.
(Afbeelding credit: Larian Studios)
In één geval brengt uw weigering om te doden uw naaste metgezel in gevaar. Ik heb me nog nooit zo gespannen gevoeld over het gooien van een succesvolle dobbelsteencontrole in een run die ik tot nu toe heb gespeeld, maar de scène is een van de beste momenten in Baldur’s Gate 3. In mijn geval was het Astarion, die nadat hij zich realiseerde dat ik zo wanhopig probeerde te voorkomen dat hij gedood zou worden, mij hielp om tegen mijn duistere verlangens te vechten. Het gesprek dat daarna volgde voelde zo intiem en betekenisvol, en bracht ons steeds dichter bij elkaar terwijl mijn Tav hun moeilijke last deelden.
Ik wil niet veel meer verklappen dan ik al heb gedaan, maar het wordt pas echt interessant in Act 3 als je eindelijk de waarheid over je Origin te weten komt en een laatste grote beslissing neemt die je pad voor eens en altijd zal bepalen – en daarmee mogelijk ook het lot van de Sword Coast. Maar mijn toewijding om weerstand te bieden blijft onwankelbaar, en als ik zie hoe mijn inspanningen zich uitbetalen in een van de grootste confrontaties in het laatste deel van het spel, dan is dat het meest bevredigende moment dat ik tot nu toe in een spel heb meegemaakt, zowel wat betreft het verhaal als vanuit het perspectief van rollenspel.
Ik ben tot de ontdekking gekomen dat spelen als de Dark Urge op meerdere manieren voldoening geeft. Het verandert echt het gevoel van het avontuur, met zoveel unieke interacties en dialogen die helemaal op de Origin gericht zijn. Je achtergrondverhaal maakt je ook op een nieuwe en onverwachte manier een integraal onderdeel van de plot, waardoor ik eindelijk begrijp wat mijn collega Jasmine Gould-Wilson bedoelde toen ze beweerde dat de Dark Urge het canonverhaal van Baldur’s Gate 3 is.
Soms is de weg van de minste weerstand de beste weg, maar als het op de Dark Urge aankomt, is vechten tegen je instincten de allerbeste manier om Baldur’s Gate 3 te ervaren. Misschien zal ik ooit, als ik het kan verdragen, nog eens aan die drang toegeven en kijken wat voor chaos ik kan zaaien. Maar voor nu zal ik genieten van de sensatie van het terugduwen tegen het pad dat voor mij bedoeld was, in de veilige wetenschap dat Alfira het laatste slachtoffer van de drang was.
Na 400 uur in Baldur’s Gate 3, nam ik één grote beslissing die me naar een Lord of the Rings-achtig gevecht leidde.