Dead Island 2 onderscheidt zich van de slordige hordes als een horrorspel dat eigenlijk wil dat ik de tijd van mijn zieke kleine leven heb tijdens het spelen. Horror draait helemaal om sfeer, maar dit is niet je gewone terreurtrein Á La Amnesia: The Dark Descent. Het is extreem actiegericht, met een snelle melee-gevecht als je enige overlevingsmiddel terwijl je je een weg baant en doorzombified hell-A.
Of je nu bijtende bommen in groepen bikini gekleurde lijken gooit of een burster recht in kiest, het spel is rechtop sadistisch plezier-en ongegeneerd dus. Het is geïnspireerd door de meest gorste, meest belachelijke horrorfilms uit de jaren 80, maar wat Dead Island 2 een echte overwinning maakt voor het horror -genre, is hoe het alle verwachtingen ondermijnt van hoe horror ons zou moeten laten voelen. Het gebruikt onze kennis van soortgelijke titels tegen ons, dit keer moedigen ons aan om er plezier mee te hebben, terwijl we de eb en de emotie van emotie gestaag lijden. Dit alles is te danken aan één cruciaal sfeervolle element: muziek.
De nachtmerrie evolueren
(Afbeeldingskrediet: Deep Silver) Remake Rumble
(Afbeelding Credit: Capcom)
Resident Evil is een titan onder zombie -games, maar welke remake is beter: Resident Evil 2 of Resident Evil 4?
Muziek is je emotionele dirigent in Dead Island 2. Het weet wanneer je ons moet amperen, wanneer je de spanning moet vergroten en wanneer je maag moet zinken terwijl je scherpe expletieven onder je adem fluistert. Dit alles is te danken aan het onberispelijke gebruik van muziek, en het helpt je progressie in kaart te brengen van angstaanjagende overlevende naar brutale, schedelstompelende zombie-slayer.
De eerste 10 of zo hoofdmissies zijn wanneer je nog steeds je voeten vindt. Beginnend met verkoolde planken van hout als je enige echte wapen is een vernederende ervaring, en, in die kwetsbaarheid bellen, is er heel weinig in de weg van niet-diegetisch geluid. Je hoort elk gekreun en kreunen, elke natte plof van het lichaamsgewicht van een zombie terwijl het naar beneden valt om je bovenop een geparkeerde auto te begroeten. Ik zal toegeven dat ik de eerste paar keer springcared ben geworden dat ik een deur opende om een zombie te vinden die klaar was om me te pakken, maar je leert (meestal) snel van dergelijke instanties.
Het duurde niet lang voordat de gestapelde soundtrack van de game (opent in nieuw tabblad) begint als meer dan een scèneteter. Dead Island 2 maakt gebruik van muziek om de houding te beïnvloeden die we eraan brengen, ons rent over voor bloedbad of het verzachten van de stemming om die eerste run-ins te maken met strengere Apex-varianten die minder ontmoedigend zijn.
(Afbeelding krediet: diep zilver)
Onze eerste smaak van tong-in-wang muzikale slachting komt tijdens de sidequest ‘#ClickBait’. Je schiet muziek van bovenop het swanky geiten herenhuis in Bel-Air, je neemt je kansen als een superster van sociale media, zombies van het dak straffen en hun ledematen afsnijden op verzoek van influencer Amanda en haar bewonderende livestream kijkers.
Een ander vrolijk leuk moment in het vroege spel is ‘Room Service for Major Booker’, een hoofdmissie die je afneemt tegen een woedende bruid-geworden-beefy Crusher. Zwaaiend om haar straffende grond-pond aanvallen te voorkomen en haar met een geëlektrificeerde hark te slaan, is des te beter als je dit doet voor de melodie van de toepasselijk genoemde ballade, ‘ Sad Wedding (opent in nieuw Tab) ‘. Het is een behendige evenwichtsoefening die weinig horrorspellen durven te proberen, maar Dead Island 2 bewijst dat er veel plezier is te hebben wanneer je van het pad afdwaalt en de stijfheid van het genre weerlegt.
Eet je hart uit, Hannah Montana
(Afbeelding krediet: diep zilver)
Ik heb veel horror gespeeld, van AAA -meesterwerken tot indie -nasties die me de hele tijd angstig mijn kaak hadden geklemd. Maar als het gaat om de beste zombie-games, is er veel in de manier van genre-definiërende semiotiek die we zouden verwachten in termen van het bouwen van de typische zombie-horror-sfeer. Toegegeven, een dode eilandspel zou nooit gaan voor de sombere emotionele turbulentie van de laatste van ons deel 1, maar Dead Island 2 overbrugt de kloof tussen de dwaasheid van de eerste game en meer serieuze voorbeelden van zombie -horror door te leunen op het beste van beide werelden.
Zelfs vergeleken met zijn nauw gerelateerde broer of zus Dying Light 2, ontwikkeld door de studio die ons in 2011 het oorspronkelijke Dead Island bracht, toont Dead Island 2 Stark Evolution als het gaat om het laten maken van muziek de score. Beide zijn first-person melee horror-games, maar beide stervende lichttitels willen je voor het grootste deel bang houden.
Ik speel het eerste stervende licht, ik herinner me dat ik voor elke missie vreesde waarvoor ik ’s nachts buiten moest zijn. Ik herinner me dat ik langs daken kruipte, luisterend naar de struikelfoot van de ondoden die de straten beneden drukten, al de minimap scannen voor een safehouse voor het geval een vluchtig plotseling zag. Zelfs met een groot aantal krachtige wapens is het verslaan van een vluchtige geen grapje, en ik voelde mijn pulsrace elke keer dat ik het donker in stapte
Dying Light wil dat je je vaak machteloos voelt tegen de vijand. Dead Island 2 daarentegen wil dat je zijn stomme hoofd hackt.
(Afbeelding krediet: diep zilver)
Dying Light wil dat je je vaak machteloos voelt tegen de vijand. Dead Island 2 daarentegen wil dat je zijn stomme hoofd hackt.
We zien dit niet duidelijker dan in Venice Beach, waar geconfronteerd met een leger van gerichte ondode soldaten, we vechten ons een weg door hen met rockmuziek die het allemaal onderstreept. Het is het holst van de nacht, de zombies lijken te komen in een eindeloze pyroclastische stroom van vlammen en giftige dampen, maar de muziek laat je nooit overweldigd voelen. Tegen dit punt in het spel heb je de woede -modus ontgrendeld en zombies uit elkaar gescheurd met mijn blote handen als een nummer genaamd ” ei eieren van Frankenstein ‘, is daar precies als het hoogtepunt van Plezier in mijn boek.
Muziek is slechts één hulpmiddel dat in Dead Island 2 wordt gebruikt om de ervaring van horror te ontwikkelen zoals u het weet. Je krijgt niet alleen gratis regeren om plezier te hebben om creatieve manieren te bedenken om dingen te doden, maar actief aangemoedigd om dit te doen; Waarom zou Dambuster anders het melten van vleesmelen bijtende X-bommen zo’n griezelig genot maken?
Als je een horror -purist bent die een hekel heeft aan hun geliefde genre dat wordt aangetast door de vrolijkheid en frivoliteit van komedie, actie of een prima mix van alle drie, is het misschien niet het spel voor jou. Maar als je altijd van die ene scène in Shaun of the Dead hebt gehouden, waar de bende de onzin van de zombified pub -eigenaar verslaat met geïmproviseerde wapens, ‘‘ niet stoppen Jukebox, je staat voor een traktatie.
Onze keuzes van de beste horrorspellen zijn een gevarieerde groep, van diep verontrustende mortuariumassistent tot vernieuwde klassiekers zoals dode ruimte.