(Afbeelding tegoed: Epic Games)
Mijn vader is beter dan je vader op Fortnite. Zo goed zelfs, dat hij zijn Victory Royale’s te laat op Twitter heeft gepost, pro-spelers zoals Ninja en Sypher heeft getagd en ze op de grote leeftijd van 58 heeft getoond. Hij kent de kaart door en door en wint zijn overwinningen door te spelen als een oude schildpad – zich verstoppen in de struiken, vallen zetten en last-minute overwinningen uit de schaduwen toveren. Zijn interesse in het spel is aangewakkerd door de ogenschijnlijk Fortnite-savvy kleinkinderen die hem wekelijks bezoeken. Hun razernij met het bereiken van koorts met de lancering van Fortnite Hoofdstuk 2 Seizoen 2 eind februari, die een geheel nieuwe interface met zich meebracht, een geheim agent burgeroorlog meta-narratief, Deadpool, en externe explosieven (geweldig voor de winstcijfers van mijn clandestiene vader! )
Het probleem met dit alles is dat ik al lang apathisch ben over Fortnite. Epic’s cartoon battle royale kolos heeft altijd op de bodem van de stapel gestaan als het gaat om eilanden waarvoor ik een sprong uit een bewegend vliegtuig wil baseren. Ik ben oud genoeg om me te herinneren dat ik een beoordelingscode voor de game kreeg toen het een middelmatige wave-shooter was waarmee je legioenen zombies moest afweren. Het was toen een broek en ik was naïef overtuigd dat het nooit zou herstellen, vasthouden aan PUBG uit ijverige trouw aan Brendan Greene, de underdog waarvan ik voelde dat zijn discutabel nieuwe concept was afgescheurd en omgezet in marketingslib.
Dat was totdat mijn vader me vorige week een slagpas schonk. Ik bukte me tot de bevalling van mijn jongere familieleden en speelde vaak een paar rondjes Fortnite bij mijn vader met de familie, waardoor het team achterbleef met mijn overduidelijk onvermogen om te bouwen. Toen ik 24 jaar oud was, was ik niet langer Bart Simpson en werd ik zijn nemesis Principal Skinner, waarin ik beweerde dat ik geen contact had en dat ‘het de kinderen zijn die het mis hebben’. Aan het einde van het weekend zwoer ik het af, neem een koude douche en keer terug naar mijn comfortzone. Afgelopen weekend was anders.
In de schaduw
(Afbeelding tegoed: Epic Games)
Ik merkte dat ik op het scherm van mijn iPad zat, het grootste deel van de nacht speelde en dan, tot mijn schande, veel meer alleen, zelfs toen de kinderen de foto verlieten. Het was bijna macaber. Plots moest ik weten wat er ging gebeuren met mijn Shadow-medewerker toen ik niveau 20 bereikte op de Battle Pass. Wat zat er achter die kluis in het hoofdkwartier van The Agency dat ik een glimp opving voordat een 12-jarige mijn ruggengraat vulde met buckshot? Tot mijn grote teleurstelling leven de meta-narratieve ontwerpers van Fortnite nu al een week zonder huur in mijn hoofd, een spetterend team van paranormale agenten houdt me gevangen in de samsara-cyclus van de battle royale. De vangst was dat ik niet op zoek was naar bloed of glorie, ik wilde gewoon weten wat er aan de hand was.
Zie je, er zijn zoveel platen tegelijk in seizoen 2 dat het als desoriënterend kan worden beschouwd, maar de vreugde is dat geen van hen op de grond valt terwijl je speelt. Je krijgt een ondergrondse basis om te verkennen met de gevechtspas, die onder andere een lab bevat om je eigen persoonlijke geheimagent te maken om mee te spelen. Door wekelijkse uitdagingen te voltooien, kun je kiezen wat voor soort kapsel of tatoeage ze heeft, maar je keuzes zijn vergrendeld en permanent, waardoor Maya voor elk account uniek is. Er is ook een reeks agenten die in de loop van de tijd ontgrendeld worden en die zich via Team Fortress 2 video’s van het type ‘Meet the Spy’ voorstellen die het vuil op hun persoonlijkheid verspreiden.
Bijna alsof je een westerse RPG met wervingsmechanica speelt, hebben de agenten tot je beschikking loyaliteitsopdrachten die je moet vervullen als je een reeks kleinere missies hebt voltooid, waarvan enkele gericht zijn op PvP-gevechten. Op dit moment draait het allemaal om Brutus, die eist dat je munitiekisten op specifieke locaties doorzoekt, bewakers bewaakt en open kisten met ID geoogst van NPC’s. Sommigen vragen je om jezelf te vermommen als een Shadow of een Ghost handlanger, die zich verstopt voor of zich mengt in het hoofdkantoor van een bureau.
(Afbeelding tegoed: Epic Games)
“Epic heeft ontdekt hoe een vraatzuchtige aanhang te bouwen en heeft me maar al te gemakkelijk in zijn cultus opgenomen”
Het geniale is dat deze missies per week gespreid zijn om te voorkomen dat de geobsedeerde al het plezier heeft door zich een weg te banen door de gelederen. Het beloont wekelijkse retouren over dagelijkse boetedoening, wat als een voortdurend druk persoon iets is waar ik mijn gewicht achter kan werpen. Dat gezegd hebbende, dit zit stevig in mijn aard. Ik ben een sukkel voor een ARG of iets dat de grenzen opzoekt van wat een gamewereld hoort te zijn, en daarom ben ik zo blij met dit nieuwe streven van Epic.
Veel Battle Royale-titels verbitteren hun publiek door de definities van hun wereld veel te strikt te houden. PUBG en Apex Legends bieden een bewonderenswaardige feedbacklus, maar ik heb geen zin om rond te hangen in de werelden die Bluehole en Respawn hebben gebouwd. Ter herinnering, 2018’s Call of Duty: Blackout is het enige battle royale dat echt geprobeerd heeft om de geheime saus van Fortnite na te bootsen met een meta-verhaal, maar zelfs toen vertrouwde het op reeds vastgestelde absurditeit – zoals zijn populaire Nazi Zombie-geschiedenis – om opwindend te creëren geheimen en missies die ervoor zorgden dat je betrokken wilde raken bij zijn wereld, behalve je tegenstanders doden.
Bewonderbaar, maar uiteindelijk oppervlakkig; het hield me zeker een week of twee geïnteresseerd terwijl ik de levenloze buit en ruïnes van andere battle royales stuiterde. Ik heb gemerkt dat het feit dat je de kaart van Fortnite alleen zo lang kunt kwantificeren, de echte sleutel tot zijn aantrekkingskracht is. In de kinderschoenen van elk gevecht ligt royale uren, iets dat veel ontwikkelaars over het hoofd zien. Door driemaandelijks een nieuwe set betekenisvolle wortels voor hun spelers te bungelen, heeft Epic ontdekt hoe hij een vraatzuchtige aanhang kan opbouwen en heeft hij me maar al te gemakkelijk in zijn cultus opgenomen.
De overwinning najagen
(Afbeelding tegoed: Epic Games)
Deze spil naar stealth en exploratie waar ik zoveel vreugde in heb gevonden, is ook mogelijk gemaakt door mijn favoriete platform – ik speel op mijn iPad Pro, wat betekent dat de spelerspool vaak wordt vervangen door bots en andere niet-ondernemende drones die afhankelijk zijn van een gyroscoop en een touchscreen om te overleven. Ik heb daarentegen mijn Xbox One-controller in de hand en ik speel met een zijdeachtige 120 FPS, dweil de concurrentie en bescherm mijn kostbare singleplayer-speelruimte.
De ondergrondse bases waar ik ID-kaarten zou schudden en scannen van de ingevallen lichamen van de NPC-handlanger werd mijn koninkrijk om te beschermen, en ik zou explosieve vallen leggen om gokkers te vangen terwijl de echte concurrentie – de mensheid – door buizen schoot via niet-beschrijving portaloos in een poging om mijn plezier af te zwakken. Ik ben echt de zoon van mijn vader…
Toen ik mijn eerste solo-overwinning behaalde, schreeuwde ik en vuistte ik de lucht in, mijn opwinding verstoorde de eens vredige lucht in de late nachtwoonkamer. Toen de schaamte opkwam en mijn hart in mijn borst klopte, draaide mijn vader zich om en keek me aan met een wetende glimlach. Ik keek achterom, grimassen, geweer met mijn eerdere opmerkingen over een spel waar ik nu zeer verloofd mee ben.
Fortnite seizoen 2 trailers | Deadpool wordt lid van Fortnite | Fortnite Deadpool uitdagingen | Fortnite Brutus ‘Briefing-uitdagingen | De uitdagingen van Fortnite Maya | Fortnite nieuwe en niet-verkregen wapens | Fortnite handlangers en agenten | Fortnite telefooncellen | Fortnite Einddatum seizoen 2