In de ongeveer 30 minuten dat ik Crymachina heb gespeeld, een actie-RPG die eerder deze maand uitkwam, heb ik:
- Gestorven aan de sclerose die blijkbaar 20% van de mensheid heeft uitgeroeid
- 2000 jaar later herboren als een androïde die uitgekozen is door een klein blond machine-meisje, als een soort van Destiny Guardian met een weeïg uiterlijk
- Geleerd over de ondergang van de mensheid, die voorspelbaar werd veroorzaakt door een nucleaire oorlog
- Werd herboren als een gesimuleerde mens in wat eigenlijk een slice-of-life anime is
- Wombo-comboedde een andere door mensen gemaakte machinegod zo hard dat hij terug de ruimte in schoot
Grapje: dit gebeurde allemaal echt in de eerste 10 minuten. Dit spel is absurd, en hoewel het ongelijkmatig en een beetje repetitief is, vind ik het verdomd leuk.
Crymachina is de nieuwste uitgave van ontwikkelaar Furyu Corporation, die ik zou classificeren als een gespecialiseerde studio. Naast verschillende JRPG’s maakt het precies dit soort actie-RPG, alleen telkens in een ander jasje. Crymachina lijkt bijvoorbeeld opvallend veel op Monark en vooral Crystar, tot aan de versleten kerkers toe. Maar deze keer heeft de formule van Furyu voor mij echt geklikt.
Crymachina is een razendsnelle third-person actiegame met furieuze combo chains, Armored Core-esque rocket shoulders, Bayonetta-achtige heksentijd op perfecte dodges en een bevredigende greatsword parry die heerlijk uitmondt in aerial juggles. Ik zie glimpen van actiegrootheden in het alles bij elkaar gemiddelde gevechtssysteem dat hier in elkaar zit, en de hoogtepunten maken de dieptepunten meer dan goed. Daar staat tegenover dat het ongelooflijke illustraties heeft opgeleverd, die zorgen voor fantastische karakteruitdrukkingen tijdens de vele gespreksscènes in het spel. Kijk hier maar eens naar:
Afbeelding 1 van 3(Afbeelding credit: Furyu Corporation)(Afbeelding credit: Furyu Corporation)(Afbeelding credit: Furyu Corporation)
Het spel is ook verkrijgbaar voor PC en Switch, maar ik kan zo goed mogelijk zien dat er alleen een gratis demo voor PS4 en PS5 is om de een of andere reden. U vindt het niet afzonderlijk in de winkel; in plaats daarvan staat het onder de andere opties van de hoofdvermelding van het spel. Ik ging er met bescheiden verwachtingen in, in de hoop dat ik meer van het anime junkfood zou krijgen dat ik beschreef in mijn Code Vein review in 2019. Het blijkt dat ik het bij het rechte eind had, behalve dat Crymachina op het eerste gezicht een stuk sneller lijkt te spelen dan Code Vein. Met de manier waarop het upgradesysteem nieuwe wapens en statusboosts toevoegt, verwacht ik dat het na verloop van tijd alleen nog maar leuker wordt, vooral als ik wissel tussen een paar speelbare personages met subtiel verschillende aanvalsstijlen. Om het in een beter kader te plaatsen, denk ik dat het meer lijkt op Honkai Impact, of misschien een rommeligere Scarlet Nexus.
Ik heb veel meer plezier beleefd aan de Crymachina-demo dan ik had verwacht, maar voor alle duidelijkheid: ik herken jank als ik het zie. Het liep geweldig op mijn PS5, maar dit spel is duidelijk niet perfect gepolijst. Het verhaal voelt aan als overspannen AI-trofeeën die door een industriële pers zijn gehaald. Enorme plotbommen worden zo bot gepresenteerd dat Nier: Automata er ingetogen uitziet, en tussen het naar de ruimte sturen van mensen en al dat androïde moraliteitsgedoe, leest het ook als een pagina uit het draaiboek van Yoko Taro. In een van mijn favoriete bedenksels (tot nu toe) wordt het verzamelen van EXP, nu een in-universum bron die menselijke kwaliteiten vertegenwoordigt, de sleutel tot het veranderen van onze androïde meisjes in echte mensen in de ogen van god. Het is alsof Pinokkio een door Shaft geproduceerde anime was, of als Lies of P niet eens zou proberen logisch te zijn.
Ik zie ook dat de gevechten een beetje repetitief worden na de ongeveer 20 uur die het lijkt te duren om het spel uit te spelen – wat voor $60 sommige mensen begrijpelijkerwijs zal afschrikken. Ik vertrouw op instinct en beperkte eerste indrukken, maar de OpenCritic consensus van 69 lijkt me redelijk. Dat gezegd hebbende, Crymachina heeft duidelijk een publiek, en zij hebben het een 88% positieve score gegeven op Steam.
Maar vergis u niet: ik hou van dit soort spellen. Ik hou van dit soort spellen. Ik heb nog lang niet genoeg gespeeld om het te kunnen beoordelen, maar dit voelt onmiskenbaar als de 3/5 anime guilty pleasures waar ik maar niet mee kan stoppen. Het slaan en pareren van kerels met deze opgevoerde androïde gevechtspakken kriebelt gewoon iets in mijn hersenen, en god sta me bij, ik kom waarschijnlijk vroeg of laat terug voor het volledige spel. Waarschijnlijk wanneer het in de uitverkoop gaat.
Yoko Taro’s wereld-eindigende JRPG, met anime-meisjesversies van Sega-franchises, is na negen maanden gestopt.