Het begint met The Kingpin die Spider-Man zwart maakt op live televisie. Dan ziet u Peter Parker in zijn iconische blauwe en rode pak de schuilplaats van Doctor Octopus infiltreren en zijn gezichtsloze knokploegen afmaken. Later zal de ster van de show MJ redden van gevaar en alles wat hij heeft gooien op Sandman, The Lizard, Electro en de verschillende andere superschurken die de straten en riolen van New York City terroriseren.
Eén van die slechteriken is Venom, en die bastaard is de hardnekkigste en meedogenloosste van het stel. En hoewel dit alles misschien klinkt als scènes uit Insomniac’s Marvel’s Spider-Man en het vervolg daarop, Marvel’s Spider-Man 2, is het in feite afkomstig uit de 16-bit gloriedagen van consolegames van bijna 30 jaar geleden.
Web en stroom
(Afbeelding credit: Sony)CITIES: SKY LIMITS
(Afbeeldingskrediet: Sony)
Marvel’s Spider-Man 2 heeft zo’n levendige open wereld dat ik nu wil dat Insomniac een misdaadsim bouwt die GTA 6 evenaart
Als u onze recensie van Marvel’s Spider-Man 2 hebt gelezen, weet u dat ik een grote fan ben van Insomniac Games en Sony Interactive Entertainment’s nieuwste actie-avontuur. Nog meer dan in de voorloper uit 2018 is de manier waarop het verhaal en spektakel in balans worden gebracht meesterlijk – met de toevoeging van het symbiote-pak, en later Venom als een volwaardig personage, verantwoordelijk voor veel van die tentoonstelling in het laatste derde deel van de game. Veel hiervan moet je zelf ervaren, dus ik zal de details hier niet verklappen, maar ik wil wel zeggen dat Venom’s evolutie in de loop van de ongeveer 20 uur van de Story Mode van het spel, het karakter van de saboteur in het zwarte pak razendsnel ziet evolueren van bijrol naar hoofdrolspeler.
Iedereen die bekend is met Marvel’s Spider-Man 2 weet al wat Venom hier zo speciaal maakt – en hoewel het zeker een van de beste videogame-optredens van het personage ooit is, heeft het zwarte pak al meer dan 30 jaar lang rollen van verschillende prominentie vervuld in het pantheon van Spider-Man videogames.
In Marvel vs Capcom 2 uit 2000, bijvoorbeeld, vult de gespierde Eddie Brock het symbiote-pak en brengt een reeks buitenaards aangedreven vaardigheden naar de snelle 2D-gevechten. In Spider-Man: The Video Game uit 1991 is Venom een reusachtige bruut die Spidey hindert in de uber-combatieve sidescrolling beat ‘em up-omgevingen van de arcade-exclusive. Hoewel Venom onbespeelbaar was in de PS1-klassieker Spider-Man uit 2000, stuurt hij een groot deel van het verhaal van de game en levert hij een van de meest geraffineerde game-optredens aller tijden van het personage. En qua stijl heeft Venom er zelden zo goed uitgezien als in Ultimate Spider-Man uit 2005.
Mijn favoriet kwam echter in 1995 via de Sega Genesis (of Mega Drive, zoals het op de Britse kust bekend stond). Dit spel, simpelweg ‘Spider-Man’ getiteld, was een sidescrolling actiespel waarin het alter ego van Peter Parker het opnam tegen een variant van The Sinister Six, dit keer onder leiding van The Kingpin. Met Electro, The Hobgoblin, Sandman, The Lizard en Doc Oc als de rest van de supergroep, was Venom in dit geval slechts een hulpsuperschurk – maar wel één die je vanaf level één tot en met de uiteindelijke confrontatie met Wilson Fisk achtervolgde.
(Afbeelding credit: Marvel)
“Vaak zonder waarschuwing kwam Venom van buiten het scherm op de meest onhandige momenten, bijna altijd als je anders in gevecht was met slechteriken of eindbazen.”
Vaak zonder waarschuwing, zwaaide Venom op de meest ongemakkelijke momenten van buiten het scherm, bijna altijd wanneer je anders opgesloten zat in een gevecht met slechteriken of eindbazen. Om het nog erger te maken, had je geen noemenswaardige gezondheidsbalk en wist je vaak niet hoelang de symbiont zou blijven hangen. Je werd dus steevast gedwongen om te jongleren met je taak, terwijl je Venom op afstand moest houden door op A en B te slaan – en dat allemaal terwijl je je door de tankbesturing en het logge web-schietmechanisme van het spel heen moest worstelen.
Op een gegeven moment was ik aan het worstelen met eindbaas The Lizard aan de voet van het labyrintische rioolniveau, en zie, Venom drong zich op. Ik vond het ritme van het vechten tegen beide tegelijk zo uitdagend dat ik genoodzaakt was om de onbeperkte gezondheid hack van mijn Game Genie te gebruiken om naar het volgende level te kunnen gaan. Ik was pas negen jaar oud toen ik Spider-Man in 1995 op de kop tikte – afgeprijsd in de koopjesbakken achterin mijn plaatselijke Woolworths-winkel – maar ik kan me die krachtmeting nog helder voor de geest halen.
Wat natuurlijk boekdelen spreekt over hoezeer Venom in deze gedaante me is bijgebleven. Spider-Man op de Mega Drive/Genesis was een kopie van de gelijknamige tekenfilmserie die tussen 1994 en 1998 werd uitgezonden, maar hoewel ik erg genoot van Spidey, deze versie van The Sinister Six en het meedogenloze platformspel van het spel, was het Venom die me het meest van mijn stuk bracht, en een geduchte en totaal onvoorspelbare vijand bleek in wat al een erg meedogenloos spel was.
Venom in Marvel’s Spider-Man 2 is een echte krachtpatser en deze gedaante past absoluut bij het verhaal en de flow van het spel. Het is zonder twijfel een van de beste interpretaties van de woeste symbiont – zowel in de film als in de strips, wat mij betreft – maar ik zou in de toekomst ook graag een minder prominente invalshoek zien, in dezelfde geest als de klassieker uit ’95, zo’n 28 jaar later. Alleen al de gedachte aan een minder charismatische Venom die Miles en Peter vanuit de verte stalkt, bezorgt me rillingen over mijn ruggengraat. Hij verschijnt zonder ceremonie, net als Pyramid Head in Silent Hill 2. Jezus Christus, dat is een gedachte. Misschien heb ik het mis. Misschien kunnen we sommige dingen beter in het verleden laten.
Bekijk de beste Spider-Man spellen die nu op de daken rondvliegen