Je kunt geen Galactische Oorlog winnen zonder een paar goede Helldivers te verliezen. Dat hebben mijn vrienden en ik gisteravond op de harde manier geleerd, toen we ons stortten op wat ongetwijfeld een van de beste PS5-games is die tot nu toe dit jaar is gelanceerd. Niet dat we veel invloed hebben gehad, want de inspanningen om de frontlinies van de strijd terug te krijgen van de door de Super Earth gecontroleerde koloniën blijken een langzame, langdurige strijd te zijn. Er is op dit moment een grote gemeenschapsinspanning aan de gang, die zich in realtime over de hele wereld ontvouwt, om de oostelijke gebieden te verdedigen tegen oprukkende Terminids, terwijl een aanzienlijk kleiner contingent soldaten zich inzet om een groeiende Automaton-bedreiging in de vijandige ruimte in het westen in te dammen.
In Helldivers 2 vecht u voor alles waarvan de Super Earth Armed Forces-reclamespotjes zeiden dat u het zou zijn: voor vrijheid, voor vrijheid en voor democratie! En toch staan we hier met z’n vieren in het ijskoude helse landschap van Heeth te kibbelen over wie wie ‘per ongeluk’ van een klif heeft gegooid terwijl we een nabijgelegen korf Jagers in de gaten hielden – onze verbrijzelde benen en zonder een stimulans om weer volledig gevechtsklaar te worden, werd onze gevallen kameraad al snel omringd door krioelende Terminids en niet lang daarna verteerd door een van onze verwoestende Orbital Strike-strategieën. Rust in stukken, L-Dawg.
Ik doe mijn deel
(Afbeelding credit: SIE)
Ontwikkelaar Arrowhead Game Studios nam een enorm risico met Helldivers 2. Het originele spel lanceerde in 2015 en bouwde er al snel een toegewijde gemeenschap van vrijheidsstrijders omheen, een top-down shooter die geliefd was om zijn cycli van absolute wreedheid. Arrowhead heeft het speelperspectief verlegd en dit langverwachte vervolg effectief omgetoverd in een chaotische third-person shooter – het scherm een voortdurende warboel van geweervuur, explosies en sijpelende insectenlijken. Het had gemakkelijk plat kunnen vallen. In plaats daarvan heeft de studio het kakofonische coöperatieve karakter van de oorspronkelijke ervaring weten te vangen en naar nieuwe hoogten gestuwd, waardoor elke ontmoeting een direct karakter krijgt terwijl u zich door knagende tanden en snijdende tangen worstelt terwijl u wanhopig probeert een stotterend aanvalsgeweer te herladen.
Iets wat ik erg waardeer aan Helldivers 2 is hoe diep de co-op elementen zijn ingebed in het hele raamwerk van de ervaring. Hoewel het mogelijk is om solo te spelen, zult u het leuker vinden om samen met andere soldaten te vechten – ofwel met een hechte groep vrienden, wat gemakkelijk is dankzij de Helldivers 2 crossplay-ondersteuning op PS5 en PC, of met anderen via online matchmaking. Stimuleringspakketten en munitie zijn waardevolle goederen, die gemakkelijk door de groep gedeeld kunnen worden als er echt stront aan de knikker is; bij sommige van de zwaardere wapens zijn er twee spelers nodig om ze te bedienen, waarbij de één kogels in de loop laat lopen terwijl de ander richt en vuurt als een schermdwarfelende terreur uw groep begint aan te vallen.
Ik hou ook van het fysieke karakter van de gevechten en bewegingen, die Helldivers 2 een echt wanhopig tintje geven. Als u met een herlaadbeurt van een van uw wapens begint, gooit u de hele clip weg – het is makkelijk om verspillend te zijn als de ellende begint. Coördinatie rond Stratagems – krachtig geschut dat vanuit een baan om de aarde kan worden opgeroepen – is van groot belang, niet alleen om de lange afkoeltijden tussen gebruiksmomenten te omzeilen, maar ook omdat voor elke Stratagem een specifieke Stratagem-code moet worden ingevoerd via het D-Pad om deze te bedienen of te activeren. Hetzelfde geldt voor het activeren van elementen zoals ICBM Missile Terminals en Extraction Consoles in het veld. Het is al moeilijk genoeg om hordes agressieve vijanden van je af te slaan, laat staan als je moet proberen om een reeks van acht knoppen in te toetsen om zoiets simpels te doen als een verzoek om versterking in te dienen in Helldiver Command om een gevallen teamgenoot terug in de strijd te brengen.
(Afbeelding credit: SIE)
“Wat Helldivers 2 mist aan missievariatie, maakt het meer dan goed met zijn dodelijkheid”
Toegegeven, een van de redenen waarom Helldivers 2 zo veel beter is met vrienden is dat er niet zo veel variatie in de missies zit – tenminste nog niet, ik ben nog maar zo’n zes uur bezig met de oorlog om Super Earth te beschermen, dus er is alle kans dat de soorten doelen in de loop van de tijd zullen veranderen. Maar de reis is vaak beter dan de bestemming in Helldivers 2, want wat deze videogame aan variatie mist, wordt ruimschoots goedgemaakt met dodelijkheid. Vriendelijk vuur is een altijd aanwezige en buitengewoon reële bedreiging – er is misschien een magazijn nodig om een torenhoge vijand neer te halen, maar er is niet veel meer voor nodig dan per ongeluk de trekker over te halen om een bondgenoot neer te schieten. En omdat respawns net zo schaars zijn als munitie, kan het plaatsen van schoten het verschil maken voor het slagen van een missie.
Als uw vriendengroep moe is geworden van het gekrioel dat inherent is aan battle royales zoals Fortnite en Warzone, of de eindeloze cycli van min-maxing in looter-shooters zoals Destiny 2 en Warframe, dan heb ik het gevoel dat Helldivers 2 het spel is waar u naar op zoek was. Het biedt snelle, hectische gevechten van chaotisch plezier die worden uitgespeeld in korte, scherpe schokken van sijpelend geweld – denk aan het laatste derde deel van films als Aliens of Starship Troopers, nagespeeld in gevechten van 20 minuten op luxueuze slagvelden. Ik doe mijn deel om Super Earth dit weekend terug te brengen van de rand van buitenaardse overheersing – de vraag is, doet u dat ook?
Onze volledige Helldivers 2 recensie staat volgende week op GamesRadar+. Bekijk in de tussentijd alle PS5-games die binnenkort verschijnen.