“Ik mag je gewoon niet meer.” Dat zei Brendan Gleeson vorig jaar in de BAFTA-winnende fabel en allegorie van de Ierse Burgeroorlog, The Banshees of Inisherin. Een vernietigend zakelijk ontslag, koud gebracht, dat PÁdraic SÚilleabhÁin (Colin Farrell) in een existentiële crisis deed belanden.
Het was een reeks gebeurtenissen die ik me herinnerde toen een oude vriendschap van mij uiteenviel, minder dan 12 maanden nadat ik de film had gezien. Ik heb het geluk dat ik een brede en diverse vriendengroep heb opgebouwd, met vrienden uit alle lagen van het leven, van mijn kindertijd tot de universiteit en verschillende doodlopende baantjes.
Ik ben niet zo’n sportieve jongen, maar ik heb een band opgebouwd met de mannen met wie ik het beste bevriend ben door een gezamenlijke liefde voor film, grove komedie en, naarmate we ouder worden, bordspellenavonden en gesprekken over voegen. Tot voor kort had ik nog nooit meegemaakt dat een vriendschap stukliep.
Natuurlijk was ik wel eens afgedreven van mensen met wie ik een hechte band had (vooral nu we de middelbare leeftijd naderen en terecht prioriteit geven aan gezinnen en hypotheken). Deze vriendschap, die meer dan 15 jaar heeft geduurd, kwam voort uit een geestdodende baan in de detailhandel en de biertjes die volgden op een bijzonder verpletterende dag op kantoor. We kregen een band terwijl we komisch stekelige lullen tekenden op rollen kassapapapier (heel erg Superbad) en krengerig roddelden over een mild angstaanjagende collega die we ‘de Pinguïn’ noemden (zo genoemd omdat hij de gewoonte had om te kwaken en naar vrouwen te gluren zoals Danny DeVito in Batman Returns).
SUBSCRIBE!
(Foto credit: Scott Council/Total Film)
Dit artikel verscheen voor het eerst in het tijdschrift Total Film – abonneer u hier om te besparen op de coverprijs, exclusieve covers te ontvangen en het elke maand bij u thuis of op uw apparaat te laten bezorgen.
“Zijn we net beste vrienden geworden?” zeiden we, met onze tong niet helemaal in de wang, toen we een gedeelde liefde voor zombiefilms en Peep Show ontdekten. Het was een vriendschap die zou blijven bestaan lang nadat we onze baan hadden opgegeven en onze vroege twintigers hadden uitgezwaaid. Zoals Martin McDonagh’s beschrijving van een verzuurde vriendschap begon met een afwijzing in de pub, zo stierf die van ons eerder met een sisser dan met een knal. Geen verhit gesprek, geen oplaaiende ruzie.
Maar zelfs The Banshees of Inisherin had uiteindelijk een incident. Geen afgehakte vingers, geen dode ezels hier – die van ons brokkelde af met een teleurstellend gebrek aan drama. Het was alsof we meteen doorgingen naar de strandscène en die sombere verstandhouding tussen voormalige vrienden.
Tijdens een noodlottig weekend kwam het tot een uitbarsting, een trieste situatie die toen al te laat was om recht te zetten. We waren maanden en jaren langzaam uit elkaar gegroeid, stilletjes aan verschillende mensen geworden zonder rekening met elkaar te houden. Zoals veel vriendschappen die gebaseerd zijn op wederzijdse interesses, hielden we ons altijd aan de standaard van die ultieme mannelijke ambitie – de Dramavrije Relatie. Gevoelens speelden nooit een rol, hoewel die er op een gegeven moment zeker wel waren.
We waren er altijd voor elkaar geweest op alle manieren die er toe deden (troosten tijdens mijn meest opmerkelijke scheiding; meerdere keren een huis verwarmen; verjaardagen, barbecues en verhuizingen). Ik had aangenomen dat dat altijd het geval zou zijn. Terwijl PÁdraic worstelde om te begrijpen wat er mis was gegaan, werd ik gekweld in de weken en maanden die volgden.
(Afbeelding credit: Searchlight Pictures)
Mijn eigen Colm Doherty was niet zo ver gegaan om me ‘saai’ te noemen (niet dat ik daar niet aan gedacht had), maar de koude ontbinding van een vriendschap was niet minder verwoestend of verwarrend geweest. Zelfs PÁdraic kreeg zijn verklaring – ik had alleen het duidelijke besef dat een van mijn beste vrienden me niet meer aardig vond.
Ik kon mijn best doen: hem op het eiland (of in dit geval Birmingham) stalken, zijn hut in brand steken of een directe confrontatie afdwingen. Maar na zoveel jaren niet over iets zinnigs gesproken te hebben, zouden mannelijke koppigheid en gewoonte me niet toestaan om nu te beginnen. Geen drama, tot het einde toe.
“Het uitgangspunt was om het verdriet van een break-up te vangen, of het nu een liefdesbreuk of een vriendschapsbreuk is,” zei McDonagh over het centrale conflict van Banshees. “Aan beide kanten daarvan staan is een even afschuwelijke positie.” En het is deze boodschap die weerklonk toen ik rouwde. We waren het punt in de bromance-film gepasseerd waar de vrienden uit elkaar gaan na een pijnlijke ruzie: Jay en Simons woedende scheiding in de Inbetweeners-film; Dale en Saul die er in een woede-uitbarsting vandoor gaan in Pineapple Express. Alleen was er in dit geval geen triomfantelijke reünie of groot gebaar.
Ik wil graag geloven dat er nog steeds een Catalina Wine Mixer in het verschiet ligt, maar het grimmige staakt-het-vuren tussen Colm en PÁdraic lijkt waarschijnlijker. De mannelijke vriendschap mag dan troostend zijn in zijn ogenschijnlijke eenvoud, maar het is precair in wat onuitgesproken blijft. Voor elke relatie is werk nodig, en wij hadden de onze als vanzelfsprekend beschouwd. Een vriendschap kan niet overleven op Step Brothers verwijzingen en piemeltekeningen alleen. Ik had het eerder moeten zeggen, en nu is het te laat. Ik hield van je, man.
The Banshees of Inisherin is te zien op Disney Plus in het Verenigd Koninkrijk en op Hulu in de VS.
Bekijk onze lijst met de beste Disney Plus-films en de beste Hulu-shows om nu te streamen.