In sommige opzichten voelt Super Mario RPG alsof het de regels van Nintendo overboord gooit – ook al begint het op bekend terrein. Prinses Peach bemoeit zich met haar eigen zaken als Bowser langskomt en haar ontvoert. Ik heb dit scenario al vaak voorbij zien komen, en met Mario in de achtervolging is het je vergeven als je denkt dat je weer op een reddingsmissie gaat, net als de platformspelers die eraan voorafgingen. Maar wanneer een nieuwe schurk, Exor genaamd, zijn intrede doet – in de vorm van een gigantisch zwaard – wordt het al snel duidelijk dat je een heel ander avontuur te wachten staat. En dit is allesbehalve vertrouwd.
Het is eigenlijk heel logisch. Dit was de allereerste Mario RPG, en nu de loodgieter de sprong heeft gemaakt van platformspel naar actie-rollenspel, zie je nieuwe kanten aan personages als Bowser en Peach. Het spel speelt zich af als een serie minigames en turn-based gevechten op een wereldkaart met locaties, en u wordt in een Mushroom Kingdom gegooid vol grappige NPC’s, brutale grappen en gekke capriolen. En als iemand die het origineel uit 1996 nooit heeft gespeeld, kan ik er maar niet over uit hoe heerlijk vreemd het allemaal is.
Om de beurt
(Afbeelding credit: Nintendo)GOED OP PAPIER
(Afbeelding credit: Nintendo)
Paper Mario The Thousand Year Door was een hilarisch duistere grap waarvan we niet hadden verwacht dat Nintendo hem ooit nog zou vertellen
Ik wist niet echt wat ik ervan moest verwachten, maar Super Mario RPG is altijd al een stukje Mario-geschiedenis geweest waar ik nieuwsgierig naar was. De originele Super Mario RPG werd halverwege de jaren ’90 uitgebracht op de SNES in Noord-Amerika en Japan, maar kwam pas in 2008 uit op de Wii. Hoewel ik in het bezit was van een Wii, en later een Wii U (die ook de thuisbasis werd voor het klassieke avontuur), ging het volledig aan mij voorbij. Ik ben een grote fan van rollenspellen, en nadat ik zoveel had gehoord over de ongewone humor en unieke groepsleden, was de remake voor mij een kans om het eindelijk zelf te ervaren. Ik kan niet zeggen welke verbeteringen er zijn ten opzichte van de originele ervaring – lees onze Super Mario RPG recensie om daar meer over te weten te komen – maar als nieuwkomer kan ik wel zeggen dat ik blij ben dat ik eindelijk dit eigenaardige stukje Mario-geschiedenis heb kunnen uitproberen.
Er zijn hier zeker enkele parallellen met Paper Mario. Als Mario’s eerste RPG heeft het een vergelijkbare party-opzet en turn-based vechtstijl, maar het voelt in andere opzichten duidelijk anders. Nadat u van het klassieke pad van het achtervolgen van Bowser bent afgeweken, wordt u in een avontuur gegooid waarin u van gebied naar gebied springt en doolhofachtige, met vijanden gevulde locaties, minigames en eindbaasgevechten voltooit. De minigames variëren van een race met Yoshi, tot een parcours waarbij u over vaten springt, en een gedeelte met een spoorkar waarin u zoveel mogelijk munten probeert te bemachtigen. Er zijn zoveel voorbeelden dat het zich afspeelt als een reeks kleinere spelletjes op verschillende locaties, waardoor het over het geheel genomen als een behoorlijk gevarieerde ervaring aanvoelt.
De hele sfeer van het spel is anders dan die van de meeste Mario-avonturen, met NPC’s die zinnen laten vallen die echt om te lachen zijn. Van een pad die zegt dat hij een bazooka thuis heeft laten liggen (wat nu?) tot het spelen met poppenachtige versies van personages met de gedenkwaardige Gaz, er zijn zoveel maffe interacties, insinuaties en domme capriolen die me hebben verrast. Het is echt het hoogtepunt van het spelen van Super Mario RPG, en als u er net als ik nieuw in bent, raad ik u aan om met absoluut elke NPC die u tegenkomt te praten; u weet nooit wat ze zouden kunnen zeggen of doen.
In het begin bent u misschien nog op een zoektocht naar Peach, maar dat is niet blijvend. Peach en Bowser hebben zelfs verschillende rollen, wat een aangename verrassing was. Nu neemt u het op tegen de Smithy-bende om Star Road te repareren en de scherpe vijand Exor een halt toe te roepen. Je hoeft het echter niet alleen te doen. Mario krijgt al snel gezelschap van metgezellen die allemaal hun eigen beweegredenen hebben om met u samen te werken op uw zoektocht. Van de kleine wolkachtige Mallow tot de pop Geno, ik vind het ook geweldig dat Bowser en Peach zich later bij je voegen.
Ja, de schurk waar ik het zo vaak tegen opneem en de prinses die ik meestal moet redden, vechten echt samen met mij, met hun eigen unieke krachten om mee te spelen. Hoewel Mario altijd in de groep moet zitten, kunt u twee andere metgezellen aan uw zijde krijgen, en u bent vrij om ze te verwisselen om het beste uit hun vaardigheden tegen vijanden te halen. Mallow is bijvoorbeeld een nuttige heler, terwijl Bowser zo tanky is als je zou verwachten en krachtige klappen uitdeelt met zijn machtige klauwen.
Vriendelijk, vuur
(Afbeelding credit: Nintendo)
“Buiten de NPC’s vind ik het geweldig hoe Super Mario RPG een andere kant laat zien aan personages die eerder nogal eendimensionaal waren.”
Net als in Paper Mario kunnen ze ook wapens uitrusten om echt een vuist te maken. De gevechten doen me meteen denken aan spellen als Dragon Quest. Vooral omdat als u op het juiste moment op een knop drukt om te blokkeren of een effectievere slag uit te voeren, uw speciale Gauge-beweging wordt versterkt. Deze unieke zet varieert, de ene geeft u een extra voorwerp, terwijl bij een andere de hele groep samenwerkt om een krachtige klap tegen een vijand uit te delen. Deze laatste doet denken aan de Pep Powers van Dragon Quest, waar ik altijd dol op was vanwege het gevoel van teamwork en kameraadschap dat ze uitstraalden.
Buiten de NPC’s vind ik het geweldig hoe Super Mario RPG een andere kant laat zien aan personages die eerder nogal eendimensionaal waren. Natuurlijk is dit tegenwoordig niets nieuws meer dankzij latere releases, maar zelfs zonder de context van toen dit spel oorspronkelijk werd uitgebracht, krijg ik zo’n kick van de manier waarop Bowser wordt neergezet. Bowser is een anti-held die Mario met tegenzin helpt nadat hij is verdreven door een nog grotere vijand en probeert voortdurend zijn gezicht te redden tegenover zijn oude rivaal, wat voor een aantal hilarische momenten zorgt. Hij is geen onverschrokken vijand meer. Hij heeft zijn eigen problemen. Het is ook leuk om Princess Peach uit het kasteel te zien sluipen om je te helpen Star Road te herstellen.
De gereviseerde versie van het spel voor Switch is een welkome release in mijn boek. Het is een stukje geschiedenis dat ik voor mijn gevoel altijd heb moeten missen, en ik ben blij dat ik nu eindelijk de kans krijg om dit ongewone avontuur te beleven. Het kan misschien niet helemaal tippen aan de modernere Mario-spellen van de afgelopen jaren, maar het hield me de hele tijd aan het lachen en verraste me veel meer dan ik had verwacht.
Zet u nu in voor de beste RPG’s die uw vrije tijd stelen