Suicide Squad: Kill the Justice League doet zijn titel zeker eer aan. Op één uitzondering na is het aan jou en je bende buitenbeentjes om de hele bende legendarische helden af te slachten in een reeks doorzeefde eindbaasgevechten… en eerlijk gezegd kan ik daar niet tegen. Ter verduidelijking, ik denk niet dat Suicide Squad de ramp is die velen beweren dat het is, maar ik geef nu al toe dat ik me nooit minder heldhaftig of triomfantelijk heb gevoeld dan wanneer ik over een van deze iconische, inspirerende helden sta en een kogel in hun schedel jaag – en het wordt altijd afgesloten met een kogel in de schedel. Ik zou trots moeten zijn op mijn overwinning als blijkt dat een vis, een op één na beste huurmoordenaar en twee onstabiele circusartiesten inderdaad een van de machtigste entiteiten in het universum kunnen uitschakelen. Zo jammer dat die machtige entiteiten ondubbelzinnig goede mensen waren die het lot dat je ze geeft gewoon niet verdienen.
En het had niet zo hoeven zijn! Er was een setting en een situatie die het hele probleem zou hebben opgelost: een setting waar Warner Bros. de rechten al van bezit… maar we lopen op de zaken vooruit. Laten we eerst het probleem begrijpen voordat we naar oplossingen gaan kijken.
Spoilerwaarschuwing: verhaaldetails voor Suicide Squad: Kill the Justice League in het verschiet.
Vlees uw helden nooit
(Afbeelding credit: Warner Bros.)Lees meer over Suicide Squad
Suicide Squad: Dood de Justice League stappenplan
Suicide Squad Dood de Justice League beste personages
Suicide Squad Dood de Justice League cast en stemacteurs
Voor degenen onder u die Suicide Squad niet hebben gespeeld, zal ik de situatie uitleggen. Enkele jaren na Arkham Knight valt de buitenaardse krijgsheer Brainiac Metropolis binnen met de hoop om de aarde te terraformeren; standaard stripverhaal. In plaats van tegen de Justice League te vechten, gebruikt Brainiac in plaats daarvan ruimtewetenschap om hun gedachten over te nemen, waardoor ze devoot loyale generaals worden in zijn kwaadaardige leger. Zonder helden om de aarde te verdedigen, wordt de Suicide Squad gedwongen om op te staan en de dag te redden: een perfect solide opzet voor een plot over onwillige underdogs.
Waar het lastiger wordt, is de nadruk die het spel legt op het feit dat je inderdaad de Justice League moet doden om de opvallende titel waar te maken. Zelfs toen ik dat zag, geloofde een deel van mij even niet dat we echt volledig Garth Ennis zouden worden met de JLA, dat er een omweg zou zijn. Natuurlijk, misschien is het afslachten van de Supervrienden de eerste missie, maar misschien ontdekken we later een manier om ze te bevrijden, of misschien maken tijdreizen en deus ex machina de hele zaak ongedaan in het derde bedrijf. Superhelden blijven nooit dood, toch?
In het beste geval is dit een spel over hoe het soms nodig is om goede mensen te vermoorden, en toch lijkt het zich niet te realiseren hoe fundamenteel onplezierig dit idee is.
Geen geluk: één voor één slacht u de belegerde Leaguers af, en de algemene sfeer is altijd even bot als ongemakkelijk. Ja, de helden gedragen zich misschien als schurken, maar het wordt heel duidelijk gemaakt dat dit geforceerd gedrag is: ze hebben het niet voor het zeggen, en de personages wijzen daar herhaaldelijk op. Er is een kort moment waarin The Flash zich tegen zijn programmering weet te verzetten, smeekt om uit zijn lijden verlost te worden, zweert dat de enige oplossing is om ze allemaal te doden, en… ik haat dit gewoon. Zelfs als u zich niet verbonden voelt met deze personages, is de moraal hier somber en lelijk. In het beste geval is dit een spel over hoe het soms nodig is om goede mensen te vermoorden, en toch lijkt het zich niet te realiseren hoe fundamenteel onplezierig dit idee is.
Het moordjuk
(Afbeelding credit: Warner Bros.)
Suicide Squad probeert emotionele belangen toe te voegen door te bouwen op vendetta’s tussen Squad-leden en de League – Harley haat Batman, Deadshot haat Green Lantern, Captain Boomerang haat The Flash – maar het is duidelijk dat deze wrok weinig meer is dan kleinzielige wrok omdat hun egoïstische plannetjes werden verijdeld, in plaats van legitieme grieven waarin we emotioneel kunnen investeren. Deadshot die van zijn dochter wordt gescheiden klinkt grof, maar de man is een professionele moordenaar – je kunt het Jon Stewart niet echt kwalijk nemen dat hij hem tegenhoudt. Ook Harley grijpt verbitterd terug naar de Arkham-games en verwijst naar Bats die zegt dat ze “nooit erg slim” is geweest, maar het voelt niet echt hard aan voor een personage dat meerdere games heeft besteed aan het afslachten van onschuldigen in de duizelingwekkende hoop dat ze met haar psychiatrische patiënt naar bed zou kunnen gaan.
Misschien als Suicide Squad haar moorden meer als een grimmige noodzaak zou zien, dan zou het misschien beter te verteren zijn, maar emotioneel gezien is het een allegaartje. Boomerang pist op het lijk van de Flash nadat hij hem bloedig heeft geëxecuteerd, met een grapje over de grootte van zijn penis als achtervolger, maar dan krijgen we een volledig eerlijke lofrede van Lois Lane over de tragedie van Flash’s overlijden die aanvoelt alsof het probeert tranen te ontlokken bij het publiek. De mentale whiplash die volgt is iets dat geen enkele hoeveelheid snelheidskracht kan verklaren – is het de bedoeling dat we ons depressief voelen bij de dood van een onbaatzuchtige held, of dat we kakelen bij onze triomf over een vervelende weldoener? Als ik het antwoord gevonden heb, laat ik het u weten. Een vriend vroeg me onlangs zelfs of er later een soort van aangrijpende onthulling was: heeft de League op de een of andere manier Brainiac opgeroepen door overmoed? Niet om te verklappen, maar… nee, zelfs niet een beetje. Als er hier een les te leren valt, dan denk ik niet dat ik die wil weten.
Oh, het onrecht!
(Afbeelding credit: Warner Bros.)
De grootste tragedie is misschien wel dat het niet zo had hoeven zijn. Onder de paraplu van Warner Bros. had zusterstudio Netherrealm het perfecte excuus voor dit soort plot: de Injustice-franchise, een serie over de League die uit eigen beweging slecht wordt, geleid door een gemene inversie van de Man van Staal. Ik geef toe dat “kwaadaardige Superman”-verhalen me op dit moment behoorlijk vervelen, maar het concept zal altijd toepasselijk zijn voor een punky, anti-establishment groep als de Suicide Squad. Het is zelfs goed opgezet – afhankelijk van je keuzes eindigt Injustice 2 ofwel met de slechte Superman die in de Phantom-zone wordt gegooid en zweert terug te keren, of die nog machtiger wordt met een leger Brainiac-soldaten.
Dat is een Superman die ik graag over Metropolis zou uitstrooien; een slachterachtige tiran zonder verlossende kwaliteiten. Als Suicide Squad was begonnen met de Injustice-crew die uit een geheel in de realiteit tevoorschijn kwam en zich een weg baande door de Justice League van de Arkhamverse, inclusief een geliefde Batman, dan had ik mensen aan de kant geschoven om mijn Iconic Electric Boomerang met Plus 3 Crit Chance op Hired Goons te pakken en… nou ja, u snapt het wel. Maar zoals het er nu uitziet, voelt “Kill the Justice League” minder als een spannende belofte en meer als een zware verplichting.
Bekijk voor meer van onze gedachten over de verhalen van Task Force X onze Suicide Squad Kill the Justice League recensie.