Een superheld zijn hoort niet makkelijk te zijn. Er is het constante onheil en de geheime identiteiten, krappe kostuums en de noodzaak om een graad in wiskunde te halen. Luister, dat laatste heb je nodig om je overlevingskansen in de Stad van Morgen te bepalen. Hoe weet u anders of dat legendarische AmerTek jachtgeweer effectiever is in het richten op golven van knipperende zwakke punten dan het vergelijkbaar gevormde geweer dat uit de G.C.P.D.-sluis is gestolen? Ik durf te wedden dat dit soort mentale berekeningen niet iets is waar de machtigste helden op aarde zich mee bezig hoeven te houden, maar dan hebben we ook niet echt te maken met de beste en slimste helden in Suicide Squad: Kill the Justice League.
SNELLE FEITEN
Verschijningsdatum: 2 februari 2024
Platform(s): PC, PS5, Xbox Series X
Ontwikkelaar: Rocksteady Studios
Uitgever: Warner Bros. Games
Captain Boomerang, Deadshot, King Shark en Harley Quinn zijn een groepje schurken die uit Arkham Asylum zijn weggeroepen om te vechten voor de toekomst van de mensheid. De missie: vermoord de grootste helden die DC te bieden heeft, of sterf in een poging daartoe. Het is een geweldige opzet, waarbij de erfenis van de Arkhamverse met een daverend effect wordt gebruikt terwijl een binnenvallende Brainiac een apocalyps op Metropolis ontketent. Het is dwaas en zelfverheerlijkend, het soort verrukkelijke vertelling dat een ondernemend creatief team meestal alleen kan gebruiken in de schaduw van een groot zomers crossover-evenement. Deze ervaring voelt op die manier authentiek stripboekachtig aan, zelfs als Suicide Squad: Kill the Justice League bezwijkt onder de uitdagingen die inherent zijn aan het tot leven brengen van een dergelijke onderneming als interactief entertainment.
Een waardige dood
(Afbeelding credit: WB Games)
Het is moeilijk te geloven, maar het is alweer negen jaar geleden dat Rocksteady Studios het beheer van de Caped Crusader in Gotham City afsloot met Batman: Arkham Knight. Maar Suicide Squad: Kill the Justice League geeft het gevoel alsof er helemaal geen tijd is verstreken. Zoveel van het onderliggende ontwerp voelt aan als een product van het verleden, alsof het direct geïnspireerd is door de nieuwe structuur van The Division, de duizelingwekkende traversal van Sunset Overdrive en de gedurfde gevechten van Saints Row: Gat out of Hell. De problemen die voortkomen uit de combinatie van deze nu verouderde aanrakingspunten zijn overheersend.
De focus op het verzamelen en doorspelen van buit voelt fundamenteel niet afgestemd op de superheldenfantasie die Suicide Squad: Kill the Justice League probeert te vangen; een endemisch probleem voor uitgever Warner Bros. Games, die ditzelfde probleem heeft gehad met Gotham Knights. Het is een vreemde metriek van progressie, vooral voor schurken die in dit universum al de woede van helden als Green Lantern en Flash hebben verdiend; en slecht passend, zoals King Shark die zich in het spandex pak van Superman wurmt – een beeld dat voor altijd op mijn netvlies gebrand staat dankzij de cosmeticawinkel.
Beweging zou de ster van Suicide Squad: Kill the Justice League moeten zijn, maar de bewegingen zijn wat stroef en omslachtig. Actie is moeilijk te volgen omdat Harley Quinn zich slapjes tussen ankerpunten wurmt, terwijl Deadshot te blootgesteld is om zijn jetpack goed te kunnen gebruiken. Captain Boomerang komt het best tot zijn recht in zijn omarming van de Speed Force, maar de besturing voelt te uitgebreid aan, waardoor het lastig is om traversale bewegingen en aanvallen goed aan elkaar te rijgen zonder wrijving te ondervinden. Er wordt ook zo veel druk gelegd op het bewegingssysteem, dat vooral wordt gebruikt om de gevechten wat leven in te blazen – een eindeloze reeks slappe confrontaties op daken, waarin u jongleert met zwermen buitenaardse vijanden met conventionele wapens en kakofonische vaardigheden die de gebruikersinterface overvol maken. Beweging en gevechten zijn niet geheel onaardig, maar deze aspecten missen de gewogen feedback en getemperde precisie waar Rocksteady zijn reputatie mee heeft opgebouwd.
(Afbeelding credit: WB Games)
Er is een goede kans dat sommige van deze basisprincipes na verloop van tijd verbeteren (of in ieder geval vertrouwder worden), vooral naarmate ik verder kom in de drie progressiebomen die voor elk van de vier speelbare personages beschikbaar zijn. Rocksteady heeft hier twee interessante beslissingen genomen: de eerste is dat je niet per se vrij bent om vaardigheidspunten te investeren waar en wanneer je maar wilt, wat onnodig beperkend aanvoelt, en de andere is dat verdiende ervaring niet wordt gedeeld tussen de groep. Dat laatste is niet zo’n groot probleem in de multiplayer, waar je gemakkelijk in en uit kunt springen met spelers op de PC, PS5 en Xbox Series X. Het is echter wel mogelijk om in de multiplayer te spelen.
Het is echter wel mogelijk om Suicide Squad: Kill the Justice League in je eentje te spelen (zij het altijd online) met scherp reagerende AI die de gaten opvult als je niet geïnteresseerd bent om gezellig met anderen te spelen, maar deze XP-limiter zorgt ervoor dat leden van Task Force X achter kunnen blijven terwijl je meer tijd doorbrengt met je favoriet van de vier. Dit weerhoudt u er niet alleen van om van personage te wisselen, wat u buiten de missies om gemakkelijk kunt doen, maar zorgt er ook voor dat de anderen na verloop van tijd minder bekwaam worden in een ondersteunende rol. Het is een vreemde creatieve keuze, vooral omdat de groep anders toegang heeft tot een gedeelde buitpool (en routinematig, irritant, hun loadouts daaruit automatisch bijwerkt), en omdat Rocksteady’s zusterstudio WB. Games Montreal dit specifieke probleem twee jaar geleden tegenkwam (en oploste) in Gotham Knights.
Ik heb een held nodig
(Afbeelding credit: Warner Bros. Games)
Ondanks deze problemen vermaak ik me met vlagen. Suicide Squad: Kill the Justice League is de eerste Rocksteady-game sinds lange tijd met een natuurlijke lichtbron, waarbij het zonlicht dat over Metropolis schijnt de fenomenale animaties van de personages beter uit de verf laat komen, evenals de expressieve details van elk personage wanneer ze de ander tot onderwerping proberen te dwingen. De grote schaal van de stad is ook indrukwekkend, met Brainiac’s fort als een altijd aanwezige dreiging aan de horizon – het is het soort uitzicht dat je aanspoort om op onderzoek uit te gaan, zelfs als de ruimte zelf grotendeels verstoken is van zinvolle activiteiten of interessante punten buiten de Riddler-trofeeën en uitdagingen.
Na 10 uur avontuur heeft Suicide Squad: Kill the Justice League echt het gevoel dat het klaar is om het soort verdeeld avontuur te worden dat zowel verrukt als teleurstelt. Voor degenen die willen zien of Rocksteady echt de vrije hand heeft gekregen om de helden van de Arkhamverse te vermoorden – een van de meest succesvolle nieuwe universums die DC in decennia heeft voortgebracht – vermoed ik dat ze zich wel zullen vermaken, want er zit een inherente kwaliteit in het verhaal en de cutscènes die moeilijk te negeren is.
Voor degenen die op zoek zijn naar een meeslepende superheldengame – eentje die de heftige gevechten van de Batman: Arkham-trilogie, de werelddichtheid van Marvel’s Spider-Man 2 of de vrijgevigheid van het scenarioontwerp van Marvel’s Guardians of the Galaxy weet te vangen – ben ik bang dat het u aan niets zal ontbreken. Tenzij, natuurlijk, het monotoon schieten op dezelfde groepen vijanden totdat het spawnen stopt als uw idee van een leuke tijd klinkt.
Disclaimer
Suicide Squad: Kill the Justice League wordt gerecenseerd op Xbox Series X, met een code van de uitgever. GamesRadar+ speelt momenteel door het spel heen nu de servers live zijn, en zal binnenkort een volledig beoordeelde recensie publiceren.