Als het eerste nieuwe universum van Bethesda Games Studio in 25 jaar, staat Starfield op de gigantische schouders van The Elder Scrolls en Fallout. Het is echt een kolossaal spel over het vechten met allerlei facties in de Settled Systems en het ontrafelen van mysteries over de sterren. Maar voor een nieuw IP-spel met een gedurfde visie over verkennen waar weinigen zich ooit gewaagd hebben – dat ook nog eens gelanceerd is in een steeds competitiever RPG-gebied – is het opmerkelijk hoe weinig het algehele ontwerp van Starfield deze visie weerspiegelt.
Begrijp me niet verkeerd, ik heb me meestal prima vermaakt met Starfield en het vervullen van de ruimteverkenningsfantasie die het belooft. Grav jumping tussen sterrenstelsels, nooit wetend wat je aan de andere kant zult vinden, is op zijn minst altijd een beetje spannend.
Maar die leuke ontdekkingsverhalen worden belemmerd door Bethesda’s archaïsche systemen en ongeïnspireerde ontwerpkeuzes tussendoor, die niet het gevoel geven dat ze thuishoren in wat game director Todd Howard een “next-gen” titel heeft genoemd. In combinatie met post-Fallout 4-titels zoals No Man’s Sky, Elden Ring, en recentelijk Baldur’s Gate 3 die de steeds veranderende grenzen van rollenspel en verkenning opnieuw vormgeven, kan ik me niet van het gevoel ontdoen dat Bethesda Games Studios zichzelf opnieuw moet uitvinden in het kielzog van Starfield.
Probleem met vaardigheden
(Afbeelding credit: Bethesda)RUIMTEFANTASIE
(Afbeelding credit: Larian Studios)
Ik speel Baldur’s Gate 3 en Starfield tegelijk en ik weet niet meer wie ik ben, maar ik vind het geweldig.
Een van mijn grootste problemen met het ontwerp van Starfield is het vaardigheidssysteem. Het voelt soms frustrerend beperkend aan en sluit een aantal van Starfields meest interessante en zelfs basale functies op achter vrij te spelen Skills. Toen ik aan het spel begon, verheugde ik me erop om met een boost pack door gevaarlijke omgevingen te zoeven, om me vervolgens te realiseren dat het niet genoeg was om een boost pack op mijn rug te hebben om het op z’n minst te proberen. Op dezelfde manier kunt u niet eens proberen iemand te zakkenrollen zonder de vaardigheid diefstal, maar u kunt wel basissloten openbreken met digipicks en NPC’s overhalen zonder enige vorm van vaardigheid.
Het meest flagrante voorbeeld hiervan is dat voor het maken van elk soort niet-basismodificatie of -voorwerp niet alleen veel materialen nodig zijn voor een geschikt onderzoeksproject en het maken van het voorwerp zelf, maar ook een vaardigheid die meestal niveau 2 van de categorie Wetenschap of hoger is. Het opwaarderen van mijn ruimtepak – een behoorlijk cruciaal onderdeel van het veilig landen op onherbergzame planeten – wordt daardoor een beetje een karwei.
U moet minimaal vier Vaardigheidspunten in Wetenschap spenderen om zelfs maar bij Ruimtepakontwerp te komen, dan moet u materialen leveren voor maximaal drie onderzoeksprojecten. En dat is alleen nog maar om de basishelm, het ruimtepak en de pakmodificaties te krijgen! Ondertussen balanceert u andere Vaardigheden waar u misschien aan wilt werken, zoals het ontgrendelen van richtsystemen op uw schip, het verbeteren van uw overtuigingskracht of het trainen van uw rugspieren om meer te kunnen dragen.
Het voelt als een echte stap terug ten opzichte van de gevarieerde skill trees in Skyrim – een spel dat in 2011 werd gelanceerd. Door hard te werken aan bepaalde bomen of jezelf te verspreiden over vele bomen, kon je een enorme variatie in je bouw en rollenspel creëren, waarbij je magische, wapen en sociale vaardigheden kon mixen (hoewel we toch allemaal een stealth boogschutter hebben gemaakt). Maar omdat veel van de spannendste functies van Starfield achter Vaardigheden zitten, moet ik regelmatig afwegen wat ik wil versus wat ik op dat moment nodig heb – ik wil de vaardigheid Scheepsontwerp ontgrendelen en upgraden zodat ik een legendarisch sterrenschip van mijn eigen ontwerp kan besturen en leiden, maar ik heb zoveel materialen voor onderzoeksprojecten bij me dat ik Gewichtheffen of Onderzoeksmethoden moet upgraden.
Gravduik
(Afbeelding credit: Bethesda)
“Ondanks dat Starfield acht jaar na Fallout 4 is gekomen, is het verrassend dat zoveel van de systemen lijken te zijn overgenomen van zijn atomaire voorouder.”
Afgezien van een glansloos Skills-systeem, lijdt Starfield er ook onder dat aspecten van de verouderde fundamenten door de scheuren beginnen te breken naarmate je meer speelt. Ondanks dat Starfield acht jaar na Fallout 4 is verschenen, is het verrassend dat zoveel van de systemen volledig lijken te zijn overgenomen van de atomaire voorganger.
De gunplay mag dan wel minder zweverig en onnauwkeurig zijn dan die van Fallout 4, maar na een paar uur spelen in Starfield raak je al snel opnieuw vertrouwd met het grondstof-intensieve knutselen, het eeuwige knelpunt van de encumbrance en de logge AI. Door de complexiteit van Starfield voelt het ook alsof er meer tijd in menu’s en laadschermen wordt doorgebracht dan in eerdere Bethesda-games. Tussen het sprinten over dorre planeten en het opblazen van domme piraten door, zit ik buitenaardse thee en sandwiches te verorberen, door verschillende submenu’s van de starmap te bladeren en naar “NASApunk”-veredelde Fallout 4-werkbanken te staren.
Dit alles wil zeggen dat Starfield oud aanvoelt. Het is traag en onhandig en speelt zeker niet zoals een “next-gen” game zou moeten spelen. Belangrijk is dat Starfield zelfs gebruik maakt van Creation Engine 2 – een bijgewerkte versie van Bethesda’s eigen Creation Engine die meer dan tien jaar geleden voor het eerst werd gebruikt voor Skyrim. Met alle gelijkenissen met Fallout 4 is het moeilijk om de verschillen in de gameplay van moment tot moment op te merken. Het lijdt geen twijfel dat Starfield dankzij Creation Engine 2 zelfs op zo’n galactische schaal kan draaien, maar dat roept weer een andere vraag op: Waarom moet Starfield zo groot zijn?
(Afbeelding credit: Bethesda)
Hoewel Starfield me doet denken dat Bethesda achter de feiten aanloopt, is het de moeite waard om te erkennen dat er zo weinig games zijn, als er al zijn, die hebben gedaan wat deze game doet. Het is duidelijk een enorme technische prestatie, maar ik denk dat de reden dat het ook uniek is, is omdat het gewoon te veel is. RPG’s zijn angstaanjagend complex en dat geldt ook voor ruimteverkenning.
Ondanks de technische sprongen en het gebruikelijke niveau van vakmanschap dat we van de studio verwachten, vermengt de onpeilbare schaal van Starfield zich ietwat rommelig met de basissystemen die serieuze ontwikkeling nodig hebben. Terwijl Bethesda werkt aan het verbeteren van Creation Engine 2 voor toekomstige projecten, hoop ik echt dat Starfield ook enorm verbeterd kan worden en voldoet aan dat zogenaamde next-gen gevoel.
Ik hoop op zijn minst dat de studio waardevolle lessen trekt uit Starfield en zijn RPG-prioriteiten in de aanloop naar The Elder Scrolls 6 opnieuw evalueert. Die titel alleen al zal zorgen voor verkoop en Game Pass-abonnementen, maar het spel moet op meer manieren innoveren die niet alleen op schaal zijn. Voor mij was dat alles wat Starfield te bieden had, en dat was niet genoeg om me volledig aan het spel te blijven binden – die aangepaste motoren en verflagen verbergen maar weinig van de krakende romp eronder.
Starfield is misschien wel het grootste spel van 2023, maar hoe verhoudt het zich tot de beste spellen van 2023 tot nu toe en de beste RPG’s die u op dit moment kunt spelen?