Het is de zomer van Barbenheimer, oftewel de populairste double bill van de bioscoop. Deze bestaat uit Oppenheimer, de biopic van Christopher Nolan over de vader van de atoombom, en Barbie, een gedurfde, roze kaskraker van Greta Gerwig, die rug-aan-rug worden bekeken. Velen hebben beweerd dat dit duo een onwaarschijnlijke maar passende combinatie vormt; polaire tegenpolen met verrassende gedeelde thema’s.
Maar er is een andere film die deze zomer in de bioscoop is verschenen en die een nog betere combinatie vormt met Barbie: Wes Andersons Asteroid City. Laten we beginnen met een oppervlakkig niveau – beide films hebben een kenmerkende visuele stijl met felle kleuren en levendige, ingewikkelde productieontwerpen, die gebruikt worden om nederzettingen aan te duiden die geïsoleerd zijn van de wereld om hen heen.
In Andersons film is dat Asteroid City, een afgelegen woestijnstadje met 87 inwoners, overspoeld met een groep “jonge sterrenkijkers en ruimtecadetten” voor een astronomieconventie. In Barbie is het Barbie Land, een utopische cluster van droomhuizen waar elke Barbie de beste dag ooit heeft. Totdat Stereotype Barbie (Margot Robbie) onbedwingbare gedachten aan de dood krijgt.
Geen van beide plaatsen voelt echt aan, en Asteroid City en Barbie hebben allebei te maken met hun eigen kunstmatigheid. In Asteroid City is het door de narratieve omlijsting – het verhaal van Augie, Woodrow en co. waar we naar kijken is eigenlijk een toneelstuk, geschreven door Conrad Earp (Edward Norton), en de ‘echte wereld’ is zwart-wit, afgezet tegen de technicolor van de woestijn. “Asteroid City bestaat niet”, zegt de televisiepresentator van Bryan Cranston aan het begin van de film, waardoor de grens tussen fictie en werkelijkheid al meteen vaag is. In Barbie is er de kloof tussen Barbie Land en de echte wereld, die letterlijk wordt gemaakt door de reis van Barbie (en Ken) tussen de twee – via auto, boot, vliegtuig, tandemfiets, camper, sneeuwscooter en rolschaatsen.
Terwijl Barbie aan de dood denkt, staat verdriet centraal in Asteroid City. Wanneer één van de junior sterrenkijkers, Woodrow Steenbeck, AKA Brainiac (Jake Ryan), in de stad aankomt met zijn drie jongere zusjes en hun vader, Augie (Jason Schwartzman), komen we er al snel achter dat de pas weduwe geworden oorlogsfotograaf zijn kinderen drie weken na dato nog steeds niet heeft verteld dat hun moeder is overleden.
(Afbeelding credit: Warner Bros.)
Barbie heeft ook te maken met haar eigen sterfelijkheid. Tegen het einde van de film stelt ze haar toekomst als pop in vraag, uit ze haar verlangen om meer te zijn dan “een idee” en denkt ze na over de mogelijkheden van het leven als mens. “Mensen hebben maar één einde,” waarschuwt Barbie-uitvindster Ruth Handler (Rhea Perlman) haar. Ze accepteert hoe dan ook haar lot.
Een denkbeeldige toekomst hangt ook boven Asteroid City. Tegen het einde van de film stormt de acteur die Augie in het toneelstuk speelt halverwege de voorstelling van het toneel af en klaagt de regisseur van het toneelstuk aan dat hij het niet “begrijpt”. Als hij naar buiten gaat voor een rookpauze, komt hij een acteur tegen die in het theater ernaast optreedt en ook een sigaret gaat roken – toevallig gespeeld door Robbie. Robbie’s personage zou Augie’s overleden vrouw uitbeelden in het toneelstuk, maar de rol werd geschrapt, en het tweetal draagt de tekst van hun scène samen voor in een ontwapenend teder moment.
In beide films is er verdriet in het hart van hun hoofdpersonen. “Alles is verbonden, maar niets werkt,” zegt de wetenschapper van Tilda Swinton in Asteroid City, verwijzend naar haar apparatuur, maar deze onschuldige dialoogregel vat beide films samen. Kunstgrepen zijn een vorm van ontkenning en een manier om met verdriet om te gaan, die beide personages achter zich moeten laten om verder te kunnen, of dat nu Barbie is die een nieuw leven begint in de echte wereld of Augie die wegrijdt uit Asteroid City.
Het is echter hun band met anderen die hen bij elkaar houdt – Barbie met de menselijke Gloria (America Ferrera) en haar tienerdochter Sasha (Ariana Greenblatt), en Augie met de gereserveerde A-list acteur en mede junior sterrenkijker ouder Midge (Scarlett Johansson). Terwijl de relatie tussen Barbie en Gloria de film overleeft, doet die tussen Augie en Midge dat niet – zij verlaat Asteroid City zonder afscheid te nemen en laat hem de gegevens van een postbus na als haar enige doorstuuradres.
Wat Augie uiteindelijk overhoudt, is zijn zoon Woodrow. Net als bij Gloria en Sasha wordt een gespannen ouder-kindrelatie langzaam en voorzichtig geheeld door een abnormale gedeelde ervaring: respectievelijk het herstellen van de orde in een samenleving van levende poppen en een ontmoeting van de derde soort. Op het eerste gezicht hebben deze twee films niet veel met elkaar gemeen, maar als je het gordijn weghaalt, zie je een melancholische tederheid in beide films. Oh, en een verrassend aanstekelijk muzikaal nummer.
Barbie draait nu in de bioscoop. Bekijk de rest van onze berichtgeving voor meer informatie over de film:
- Alle Barbie Easter eggs die u misschien gemist hebt
- Greta Gerwig over haar Narnia films
- Greta Gerwig over een mogelijk Barbie-vervolg
- Waarom Barbie en Oppenheimer de perfecte double bill zijn
- Barbenheimer: de dag dat de bioscoop stilstond
- Een complete geschiedenis van de Barbie-films die hadden kunnen zijn