De afgelopen week heb ik diep in Remnant gezeten. Ik heb één Remnant 2-campagne uitgespeeld met een co-op maatje en we zijn nu bezig met een tweede. Ik heb ook de originele Remnant: From the Ashes solo uitgespeeld om mijn RPG shooter fix te krijgen tussen onze multiplayer sessies door. Ik heb het eerste spel ooit geprobeerd, maar ben nooit ver gekomen, ondanks dat ik er toen veel plezier aan beleefde. Daar ben ik nu eigenlijk wel blij om, want door de twee spellen zo naast elkaar te spelen is niet alleen duidelijk geworden hoe goed Remnant 2 is, maar vooral hoeveel beter het is.
De overstap van één naar twee voelt als het inruilen van een lucifer voor een aansteker. Het is een van de grootste verbeteringen die ik in de recente geschiedenis van een vervolg heb gezien, en het is precies het soort spel waar ik meer van wil.
De goede soort jank
(Afbeelding credit: Gearbox Publishing)
Remnant: From the Ashes doet me denken aan veel van wat ik zei in mijn Code Vein recensie, en niet alleen vanwege het vage Dark Souls raamwerk dat de twee spellen delen. Het zijn allebei 3/5 spellen die ik ondanks duidelijke problemen erg leuk vind. De originele Remnant is onhandig als de pest, een beetje lelijk, wordt snel repetitief en slaat nergens op. Het voelt aan als een spel dat ergens niet genoeg van had. Ik weet niet of het tijd, geld of ervaring was, maar het ontbrak ergens aan. Het was niet erg opgepoetst, maar het had wel een goed basisidee, en dat maakt veel uit. Ik heb altijd gedacht dat dit het soort spel was dat een vervolg nodig had, niet om de verhaallijnen af te ronden – ik weet niet eens zeker of die er wel waren – maar eerder om het ontwerppotentieel ten volle te benutten. Dus ik ben ontzettend blij dat we Remnant 2 hebben.
Dit gebeurt bij veel spellen, en het lijkt uitzonderlijk vaak voor te komen bij Souls-likes. Misschien is dat gewoon mijn perceptie omdat het het genre is waar ik niet mee kan stoppen, maar ik zou The Surge, Nioh en mogelijk Lords of the Fallen in hetzelfde kamp plaatsen. The Surge 2 is waarschijnlijk de beste vergelijking voor vervolgen; ik weet dat sommige mensen eigenlijk liever de originele Nioh hebben, en hoewel de reboot van Lords of the Fallen er best goed uitziet, is deze nog niet uit om te reviewen.
Mijn punt is dat veel goede spellen gebouwd zijn op ideeën die meer verdienen, of in ieder geval meer zouden kunnen zijn. Nou ja, OK, Lords of the Fallen 2014 was eerlijk gezegd een beetje shit, maar ik zal het hier wat speling geven. Als iemand die een heleboel spellen ziet, speelt en beoordeelt, is het altijd spannend om vervolgen te zien die ideeën aanzienlijk verbeteren in plaats van gewoon meer te bieden van iets dat al goed is. Goede dingen zijn goed en ik ben meestal blij dat ik er meer van krijg, maar ik zal altijd de voorkeur geven aan vervolgen die van iets goeds iets geweldigs maken. Dat is deels omdat ze zo zeldzaam zijn, en ze zijn deels zo zeldzaam omdat het moeilijk is om een vervolg op iets minder dan een steengoede banger te maken. Dat is de magie van Remnant 2.
Zelfs de aanzienlijke verbeteringen in The Surge 2 kunnen niet tippen aan de revolutie van Remnant 2. Ik vind Remnant: From the Ashes nog steeds leuk en ik raad u aan om het te proberen, tenminste als u het in de uitverkoop kunt krijgen, maar van visuals en levenskwaliteit tot RPG-systemen en herspeelbaarheid, Remnant 2 steekt er met kop en schouders bovenuit. Het is eerlijk gezegd een van mijn favoriete RPG shooters ooit.
Een betere RPG
(Afbeelding credit: Gearbox Publishing)
Remnant 2 heeft de RPG-elementen niet zozeer verbeterd als wel toegevoegd. In Remnant: From the Ashes bestaat je bouw voornamelijk uit je wapens. Er waren ‘klassen’, maar die waren uiteindelijk niet meer dan een keuze uit een startwapenmod. U had nog steeds eigenschappen voor een lichte skill tree, maar geen echte archetypes. Je had ook maar een paar accessoires en drie stukken pantser met vrij algemene seteffecten, dus ik had nooit het gevoel dat ik een echte build kon maken. De beste synergie die ik vond, was het combineren van een amulet dat bloedingschade verhoogt met een wapen dat bloedingschade veroorzaakt. Noem me maar MacGyver.
Remnant 2 is onvergelijkbaar veel diepgaander. De startklassen zijn talrijker en oneindig veel zinvoller, en je eindigt al snel met dual-classen om passieve buffs en actieve vaardigheden te combineren. Ik ben begonnen als Hunter en heb al snel Summoner opgepikt, en ik heb nu Challenger als mijn hoofdklasse toegevoegd om wat sterker te worden. Zodra ik Summoner heb uitgespeeld en de aangeboren gezondheidsregeneratie als klassebrede optie heb vrijgespeeld, spring ik meteen in Handler om mijn demonen in te ruilen voor een hond als huisdier. Dat klopt; Remnant 2 heeft een hele klasse over een aanvalshond, en daarom is het de beste.
Er is hier een diepe bron van herspeelbaarheid die de meeste RPG shooters terecht zouden begeren.
Er zijn in totaal 11 klassen, en de onderlinge bouwmogelijkheden zijn enorm. Ik vind het zelfs leuk dat u gestimuleerd wordt om meerdere klassen te levelen om hun krachtige eigenschappen vrij te spelen. Het is een grind, maar wel een leuke grind, en het zorgt ervoor dat de twee klassen die u uitrust belangrijker aanvoelen doordat u traitpunten spaart. Ik kan bijvoorbeeld gewoon Summoner als mijn permanente tweede klasse houden, zodat ik geen punten hoef uit te geven aan de health regenit eigenschap. Dit systeem doet me ook denken aan de weapon grind in Ratchet and Clank, in de manier waarop het je aanmoedigt om dingen te proberen waarvan je dacht dat je ze misschien niet leuk zou vinden, om er vervolgens verliefd op te worden als je eenmaal een level omhoog bent.
De wisselwerking tussen je klassen en je uitrusting is ook enorm verbeterd. Alle vier mijn ringen, evenals mijn amulet en estus flask-achtig relikwiehart, zijn gebouwd rond mod power en power generation. Mijn hele build wil de innate mod op het ongelooflijk kapotte eindbaaspistool Nightfall voeden, dat mijn handen niet meer heeft verlaten sinds ik het bij mijn eerste playthrough kreeg. Nadat ik het spel een keer had verslagen, heb ik wat rondgekeken in de Remnant 2-community en realiseerde ik me dat elke Nightfall-eigenaar hetzelfde idee had, maar ik heb nergens spijt van. Ik vind het geweldig dat ik zoveel kan investeren in deze specifieke niche en daar enorm veel profijt van kan hebben, ook al word ik er wel een beetje sullig van. Vraag het maar aan mijn co-op partner, die me al bij menig eindbaasarena van de vloer heeft geschraapt. Maar ik sla tenminste heel hard.
Een zeldzame mate van herspeelbaarheid
(Afbeelding credit: Gearbox Publishing)
Remnant 2 ziet er meteen veel beter uit en speelt veel beter dan zijn voorganger, maar ik begreep de diepgang pas volledig toen ik aan een nieuwe playthrough begon. Na een paar werelden in mijn tweede campagne ben ik al veel grotere verschillen tegengekomen dan tijdens meerdere campaign-lite avonturen in het eerste spel. Mijn volgende versies van Remnant: From the Ashes voelden aan als duidelijke herschikkingen, terwijl Remnant 2 in staat is om vollediger te herschrijven.
Er is hier een diepe bron van herspeelbaarheid waar de meeste RPG shooters terecht naar zouden verlangen. Mijn co-op partner en ik hebben compleet verschillende hoofdbazen, basisvijanden, omgevingen, beloningen en puzzels gevonden – schokkend goede puzzels, moet ik erbij zeggen. Het eerste spel ging nooit echt verder dan ‘combineer kogel met iemands gezicht’, maar Remnant 2 heeft een aantal echte stumpers die waardevolle beloningen verbergen. Een van mijn favoriete herinneringen aan de tweede campagne is dat ik op een nieuwe subquest stuitte in het Beatific Palace, die de lore van Losomn uitlegt en gepaarde eindbazen introduceert. We hebben één eindbaas gedood in deze playthrough, dus als we dit duo in de toekomst weer tegenkomen, doden we natuurlijk de andere voor wat extra nieuwigheid.
Ik heb ook genoeg overlappingen gezien, maar zelfs eindbazen die herhaaldelijk voorkomen kunnen verschillende modifiers hebben die het gevecht subtiel veranderen, een beetje zoals elitemobots in een spel als Diablo 4. En zoals ik al eerder zei, gebruik ik deze keer verschillende klassen, wat de gameplay van moment tot moment nog meer verandert. Dit is geen spel dat gemaakt is om eeuwig te spelen – waardoor het in hetzelfde kamp valt als letterlijk elk ander videospel, met de mogelijke uitzondering van Old School Runescape – maar er zit veel meer vlees aan dan ik had verwacht. Ik begin te begrijpen wat de ontwikkelaars bedoelden toen ze zeiden dat zelfs sommige 400-uur spelers nog niet alles hebben gezien. Ik kan me makkelijk voorstellen dat ik er enkele tientallen uren in ga steken voordat de eerste DLC uit is.
(Afbeelding credit: Gunfire Games)
Mijn weinige klachten zijn vrij klein. Friendly fire lijkt bijvoorbeeld een beetje overdreven. Ik zou een moord doen voor een soort kaartoverlay, of op zijn minst een kaartweergave van checkpoints, zodat ik niet meer naar de verkeerde hoef te teleporteren. Sommige eindbazen hebben zoveel partikeleffecten op hun aanvallen dat je hun aanvallen niet kunt zien, wat extra irritant is als de hitboxes breder zwaaien dan een ontspoorde goederentrein. En soms voelt het alsof er niet genoeg mobs zijn om met z’n tweeën te doden, maar ik heb gehoord dat schalen voor drie spelers overdreven hard kan zijn, dus misschien moet ik mijn mond houden. Toch zijn er geen spelbrekers geweest.
Ik had wel wat verwachtingen, maar in mijn kristallen bol zag ik niet dat Remnant 2 een van mijn favoriete spellen van de zomer, zo niet van het jaar, zou worden. Het is geen geringe prestatie om in hetzelfde jaar uit te komen als The Legend of Zelda: Tears of the Kingdom en dan nog steeds een van de meest indrukwekkende vervolgen te zijn. Coöp is in mijn ervaring boterzacht, het spel draait goed op mijn PC, en ik denk niet dat ik er ooit genoeg van zal krijgen om eindbazen met Nightfall te lijf te gaan of mensen terug te slaan met mijn dubbelloops shotgun. Misschien probeer ik op een gegeven moment zelfs wel een paar van de andere coole wapens. Misschien.