Dit artikel bevat lichte spoilers voor Insidious: The Red Door. Als u de film nog moet kijken en niets van tevoren wilt weten, ga dan nu terug.
Patrick Wilson is geen vreemde op het gebied van griezelfilms, omdat hij de afgelopen 13 jaar de hoofdrol heeft gespeeld in de horrorfranchises The Conjuring en Insidious. Tot het laatste hoofdstuk van Insidious: The Red Door was hij echter niet zo bekend met het regisseren van een film. Voor het vijfde deel stapte de acteur voor het eerst achter de camera en bracht hij de serie terug naar het begin, met Josh Lambert en zijn familie uit de originele film en Insidious: Chapter 2 – een narratieve keuze die er pas kwam toen Wilson, die Josh speelt, tekende om het vervolg in 2019 te regisseren.
“Ik kreeg een outline van 15 pagina’s toegestuurd op de eerste dag van de opnames van de laatste Conjuring-film, toevallig; deze werelden zijn voor altijd met elkaar verweven voor mij. Maar het was gewoon een pitch om erin te zitten,” legt Wilson uit aan GamesRadar+. “Het was een andere opzet. Het was gewoon Dalton die naar de universiteit ging, er was geen Rose [Byrne, die Josh’s vrouw Renai speelt], het had niets te maken met de familiegeschiedenis.
“Mijn agent vroeg Blumhouse om contact met me op te nemen omdat ze wisten dat ik wilde gaan regisseren, maar ik zei eerst nee omdat het te ontmoedigend was,” geeft hij toe. “Het was een proces. Ze kwamen eigenlijk bij me terug in de trant van: ‘Wat wil je doen? Als je het wilt doen, dan gaan we terug naar de familie Lambert. Als je dit niet wilt doen, dan bedenken we een nieuwe stap.
“Dus ik begon na te denken… en ik wist dat ik de tweede film wilde uitpakken en er een soort ‘Boyhood in de horrorwereld’ van wilde maken,” vervolgt Wilson. “Ik wilde teruggaan en onderzoeken wat er daarna met een familie gebeurt, met een relatie, met een huwelijk. Toen ze dat allemaal goed vonden, vonden we een schrijver in Scott Teems en konden we beginnen.”
Insidious: The Red Door begint met de Lamberts, negen jaar nadat we ze voor het laatst gezien hebben, op de begrafenis van Josh’s moeder Lorraine (Barbara Hershey) en stelt al snel vast dat Josh en Renai gescheiden zijn. Sinds hun scheiding is de relatie tussen Josh en zijn kinderen gespannen, vooral die met zijn oudste zoon Dalton (Ty Simpkins, die al vier keer Wilson’s nakomelingen op het scherm heeft gespeeld), wat het nog moeilijker maakt als hij last krijgt van verwarrende, angstaanjagende visioenen. En dan hebben we het nog niet eens over het feit dat Josh, samen met Dalton, aan het einde van Insidious: Chapter 2 onder hypnose werd gebracht om hun droomwandelen door dimensies en alles wat er het jaar daarvoor met hen gebeurd is, te vergeten… Beter de duivel die je kent, toch? Niet degene die je je niet kunt herinneren.
In een poging om hun band te herstellen, drijft een geïsoleerde Josh aspirant-kunstenaar Dalton naar de universiteit, maar de eigen onderdrukte herinneringen van de tiener komen al snel terug om hem ook daar te achtervolgen, als zijn moeilijk te plezieren professor hem pusht om naar binnen te kijken. Het blijkt dat Wilson een soortgelijke aanpak had voor zijn eigen werk, hoewel de resultaten het tegenovergestelde waren van angst inboezemen…
(Afbeelding credit: Sony Pictures)
“Je moet het je eigen maken,” zegt hij over zijn regiedebuut. “Daarom heb ik bepaalde thema’s gekozen en heb ik Dalton naar de kunstacademie gestuurd – ik heb op een theaterschool gezeten. Ik begrijp hoe het is om te horen, je weet wel, ‘kom tot de kern van wie je bent’ en al die dingen die je in dat soort omgevingen doet. Ik koos dus thema’s waar ik veel vanaf wist.
“Ik wilde ook de relatie tussen een vader en een zoon onderzoeken, ook al heb ik niet zo’n relatie met mijn zonen, ik heb twee jongens,” voegt hij eraan toe, en hij merkt op dat The Red Door ook dingen over Josh’ verleden naar voren brengt en hoe hij soms de verlating van zijn vader gebruikt als excuus voor zijn eigen gedrag. “Ik heb dus dingen uitgekozen waar ik me in wilde verdiepen en waarvan ik wist dat ik er gepassioneerd over was, en dan voel je je zekerder.”
Net zoals Insidious: Chapter 2 bepaalde scènes uit zijn voorganger in een nieuw jasje steekt om ze een nieuwe context te geven, en Josh’s eigen omgang met het geestenrijk The Further en zijn kwaadaardige geesten als kind onthult, wordt in The Red Door de ontknoping van de tweede film in zekere zin teruggedraaid. Nadat Dalton per ongeluk de poort met de titel opent, herbeleeft hij het moment dat een bezeten Josh hem en de rest van de Lamberts aanviel toen hij nog een kind was, waardoor hij niet alleen geconfronteerd wordt met letterlijke demonen, maar ook met het slepende trauma van het bedreigd worden door iemand die hem zou moeten beschermen – en nou ja, hij sleutelt ook een beetje aan de tijdlijn.
“Ik wilde dat doen omdat ik het leuk vond hoe effectief James [Wan] dat in de tweede film deed,” zegt Wilson. “Door Ty en Andrew [Astor, die Dalton’s jongere broer Foster speelt] in dezelfde rollen te casten, hadden we al deze beelden van toen ze nog kinderen waren. Je hebt ons toch allemaal van 10/12 jaar geleden?
“Ik herinner me dat er vroeger meer in zat; er waren verschillende scènes – niet gefilmd, maar conceptueel – en ik wilde daar meer invulling aan geven,” merkt hij op, als we vragen hoe hij ervoor gezorgd heeft dat de film niet repetitief aanvoelde. “Ik wist dat als ik het waarheidsgetrouw zou houden, dat het zou werken. Ik wist niet hoe eng het zou zijn en of mensen het leuk zouden vinden, maar ik wist dat het zou werken.
“Ik ging terug naar de tweede film en bekeek een aantal van de opnames die James had in die scène in de waskamer, wanneer ik de familie terroriseer, en ik dacht: ‘dat zou het meest traumatische zijn wat een familie moet meemaken’. Toen ik de scène opnieuw en opnieuw bekeek, zag ik al die opnames achter boekenplanken en zo en ik zei: ‘dat zou Dalton’s POV kunnen zijn’, dus toen begonnen mijn radertjes te draaien. Ik heb de hele film een beetje rond die scène gevormd.”
(Afbeelding credit: Sony/Blumhouse)
Wilson is in de loop der jaren geregisseerd door Wan, die als producent optreedt voor Insidious: The Red Door, in Insidious, The Conjuring, Insidious: Chapter 2, The Conjuring 2 en Aquaman, dus het is makkelijk om aan te nemen dat hij niet alleen beïnvloed is door Wan’s camerabewegingen. “Het is minder dat ik hem een lijst met vragen geef en dat hij ze beantwoordt, dan dat ik gewoon tijd met hem doorbreng,” vertelt hij.
“Ik heb met een aantal ongelooflijke regisseurs in verschillende genres gewerkt, dus je krijgt van iedereen de beste informatie. Er zijn stukjes van veel regisseurs waarvan ik denk dat ik ze erin heb gegooid. Maar met James in het bijzonder is het zijn opzet die me altijd heeft geïnspireerd. Zijn gebruik van spanning in sommige van zijn camerabewegingen. Dat vond ik leuk. Ik vond dat sowieso leuk, dus ik had niet zoiets van “nou, het werkte voor James, ik moet het ook proberen. Het was bewondering.
“Uiteindelijk zei hij maar één ding tegen me en dat was: ‘maak het de jouwe,'” herinnert Wilson zich. herinnert Wilson zich. “Het was waarschijnlijk het eenvoudigste maar het belangrijkste, want alles wordt gefilterd door een regisseur. De hele dag wordt je gevraagd, ‘welk koffiekopje wil je gebruiken? Wat wil je in het kopje? Wat vind je leuk?’ Die vragen worden je constant gesteld.
“Hoe waarachtiger je bent voor het verhaal dat je wilt vertellen, hoe meer, ook al sluit je in veel situaties compromissen, de film van jou is en niemand dat kan afnemen. Op een vreemde manier voel je je een beetje kogelvrij omdat het is als, ‘nou, ik ben het daarboven’, dus het is wat het is.”
Insidious: The Red Door draait nu in de bioscoop. Als horror niet uw ding is, blijf dan op de hoogte van de spannendste aankomende films die in 2023 en daarna onze kant op komen.