Als vuistregel probeer ik tijdens mijn eerste keer spelen van een spel eerlijk te zijn. Ik help mensen in nood zonder er iets voor terug te verwachten, weiger alle louche transacties die op mijn pad komen en probeer gewoon zo goed mogelijk te zijn. Rollenspellen als iemand die moreel grijze of, bij gebrek aan een beter woord, slechte keuzes maakt, komen in latere versies. Hoewel ik in Starfield grotendeels dezelfde bedoelingen had toen ik voor het eerst in mijn ruimtelaarzen stapte, hebben mijn eigenschappen mijn aanpak onverwachts scheefgetrokken en mij veranderd in een op krediet beluste avonturier die mijn behoefte aan geld boven alles en iedereen stelt.
Begrijp me niet verkeerd, ik probeer nog steeds een handje te helpen waar ik kan, maar ik doe het echt niet meer uit de goedheid van mijn hart. Niet wanneer mijn droomhuis en kinderspullen betekenen dat ik een hypotheek van 125.000 krediet heb en ouders moet onderhouden. Met mensen die op me rekenen, een pittoresk huis om veilig te stellen en de hoop om mijn huidige schip te upgraden of indrukwekkendere schepen te kopen, kies ik als een onvervalste huurling alle dialoogopties die betaling voor mijn inspanningen vereisen. Als er ooit een kans is om iemand meer geld afhandig te maken, des te beter. Als ik nu iemand zie die hulp zoekt, zie ik alleen maar wandelende, pratende kredietsymbolen. Altruïsme is dood. Oh nee, wat ben ik geworden?
Verantwoordelijkheden
Afbeelding 1 van 2(Afbeelding credit: Bethesda)(Afbeelding credit: Bethesda)
Het is waar dat ik alleen mezelf de schuld kan geven van het feit dat ik twee Starfield-eigenschappen heb gekozen die me steeds meer credits uit mijn zak halen en me opzadelen met een aanzienlijke lening die ik moet terugbetalen, maar mijn nieuwsgierigheid overviel me. Ik hield gewoon van het idee om me te verliezen in de fantasie van ruimteverkenning en dan meteen weer met beide benen op de grond te worden gezet door het hebben van een hypotheek. Ik vind het ook eindeloos grappig dat zelfs als je lid bent van Constellation en probeert de geheimen van het heelal te ontrafelen, je moeder in het spel je nog steeds lastigvalt met je liefdesleven, of vraagt of er iets is dat je wilt dat ze ophaalt als ze boodschappen gaat doen.
Mijn ouders in Starfield vragen niet echt veel, al met al, en de beloningen lijken tot nu toe op te wegen tegen de kosten. 10% van het geld dat ik verdien wordt automatisch naar hen gestuurd, maar ik heb al een paar leuke afdankertjes gekregen van mijn familieleden, zoals het ruimtepak van mijn oma en een behoorlijk cool pistool. Maar toch, de wetenschap dat ik ze gelukkig wil houden in Nieuw-Atlantis, wakkert mijn drang naar credits aan. Ik moet tenslotte niet alleen voor mij en mijn bemanning zorgen. Zouden mijn ouders trots zijn op sommige dialoogopties die ik heb gekozen? Waarschijnlijk niet, maar wat zij niet weten kan hen ook geen kwaad doen.
Rollenspel
(Afbeelding credit: Larian Studios)
Ik speel Baldur’s Gate 3 en Starfield tegelijkertijd en ik weet niet meer wie ik ben, maar ik vind het geweldig.
De Droomhuis eigenschap betekent dat ik een grote adobe heb op de pittoreske planeet Nesoi in het Olympus Stelsel. Natuurlijk heb ik er een hypotheek van 125.000 krediet voor moeten nemen, maar in het Starfield universum vindt de bank het niet erg dat ik de tijd neem. Totdat ik de som volledig kan afbetalen, kan ik het huis betreden door een beetje 500 kredietrente uit te geven, of ik kan Galbank het pand laten executeren. Maar we hebben het hier wel over mijn droomhuis, en ik ben niet van plan om dat zomaar op te geven.
Totdat ik mijn lening kan aflossen, heb ik besloten om te wachten met het inrichten van wat voorlopig een gigantisch leeg omhulsel van een huis is dat boven mij hangt. Er is dan wel geen druk om de kosten meteen weg te werken, maar het zit altijd in mijn achterhoofd en versterkt alleen maar mijn verlangen om zoveel mogelijk geld in handen te krijgen als ik kan. Dus, met een huis om af te betalen en ouders om voor te zorgen, heb ik geprobeerd om optimaal te profiteren van alle lucratieve kansen die zich voordeden, terwijl ik ook probeerde om mijn zelfopgelegde morele code te handhaven. Het blijkt echter dat je niet altijd je cake kunt hebben en ook nog kunt eten.
Spaarvarken
(Afbeelding credit: Bethesda)
Enkele spoilers voor de missie First Contact
Terwijl ik me een weg baande door een aantal van de belangrijkste vroege verhaalmissies in Starfield, harkte ik gestaag credits binnen, maar niet snel genoeg naar mijn smaak. Tijdens mijn verkenningen, zowel in de ruimte als op planeten, zocht ik naar buitenposten, bezocht ik steden in de Verenigde Koloniën voor toevallige ontmoetingen en keek ik uit naar passerende schepen die in nood verkeerden. Eigenlijk alles wat credits verdiende zonder de grens van piraterij of moord te overschrijden. Na het voltooien van een handvol missies die ik toevallig tegenkwam en die me een bescheiden bedrag opleverden, kwam ik een oud kolonieschip tegen met de naam ECS Constant.
Voor ik het wist, zat ik vast in een missie getiteld ‘First Contact’, waarin ik de kolonie hielp een nieuw thuis te vinden op de nabijgelegen planeet Porrima 2. Ik had mijn eisen voor compensatie ingediend. Ik had mijn eisen voor compensatie op voorhand gesteld, maar deze taak in het bijzonder zou een echte test blijken te zijn tussen mijn behoefte aan credits en mijn verlangen om goed te doen voor de mensen van het schip.
De planeet die ze wilden koloniseren was al bezet door het Paradiso resort, waar ik naartoe ben gestuurd om te onderhandelen over een deal. Met mijn diplomatenachtergrond dacht ik dat mijn poging om mijn overtuigingskracht te verbeteren dit alles snel zou oplossen en dat ik rijker zou zijn. In plaats daarvan krijg ik drie keuzes voorgeschoteld die allemaal niet zo wenselijk zijn. Of de kolonisten sluiten zich aan bij het resort als contractarbeiders, ik vermoord ze gewoon, of ik betaal voor een grav-drive die ik op mijn eigen kosten laat ombouwen. Deze laatste beslissing leek de beste optie voor alle betrokken partijen… behalve voor mij, natuurlijk. Geld betalen voor volmaakte vreemden ging me zeker niet helpen om een deuk in mijn lening te slaan, maar ik moest ‘het juiste’ doen, nietwaar?
(Afbeelding credit: Bethesda)
Met een enigszins verslagen gevoel ging ik akkoord met deze gravaandrijving en slaagde er zelfs in om de vraagprijs omlaag te praten, maar het kostte me nog steeds een coole 25.000 credits. Toen ik mijn taak volbracht had, ging ik natuurlijk niet weg zonder een soort beloning. De kapitein had het lef om me neer te zetten omdat ik geld vroeg in plaats van te helpen zonder iets te verwachten, maar kom op zeg. Nadat ik zoveel voor de kolonie had gedaan? Alles wat je me gaat geven zijn wat antieke hockeysticks, basketballen en… een spaarvarken? Toegegeven, het spaarvarken is schattig, maar ik kon de ironie er niet van inzien.
Als ik even had stilgestaan om de voorwerpen goed te inspecteren, had ik gezien dat dit antiek een flinke som waard is. Maar juist op dat moment realiseerde ik me hoezeer mijn eigenschappen mijn perspectief hadden veranderd. Normaal gesproken had ik deze mensen graag geholpen zonder er iets voor terug te hoeven hebben. Nu had ik zo’n krediethonger gekregen dat ik niet verder kon kijken dan mijn eigen verontwaardiging over het feit dat ik een stel oude sportballen kreeg voor een goed uitgevoerde missie. Hoewel ik het spaarvarken had kunnen verkopen, staat de lachende roze antiek nu in mijn nog te betalen lege huis, als een herinnering dat krediet niet alles is… ook al voelt het wel zo als je een hypotheek hebt en ouders die op je rekenen.
Op zoek naar uw volgende avontuur? Bekijk dan onze 10 beste games zoals Starfield die u in 2023 kunt spelen.