De afgelopen maanden heb ik veel over Destiny 2 nagedacht – veel meer dan dat ik het gespeeld heb, dat is zeker. De laatste breuk in de dam van verontwaardiging van de community, die opengebarsten werd door een ronduit lelijke State of the Game blogpost, heeft die gedachten naar de voorgrond van mijn hoofd geduwd. Destiny maakt al negen jaar deel uit van mijn persoonlijke en professionele leven, dus met enige ervaring probeer ik opnieuw de frustraties van de community uit te pakken en mijn eigen frustraties te verwoorden.
Veel mensen zeggen dezelfde oude dingen. Het spel is dood, de ontwikkelaars bij Bungie zijn lui, ze willen er een einde aan maken en er klaar mee zijn. Deze uitspraken zijn net zo onwaar als altijd. Destiny 2 zit momenteel ontegenzeggelijk in een dip – het luidste alarmsignaal in mijn gedachten is de plotselinge desinteresse van mijn beroemde hardcore clangenoot – maar het is niet stervende. Het is nog steeds een van de meest succesvolle live games ooit, en het heeft waarschijnlijk nog steeds de beste gunplay in de geschiedenis van videogames. Maar tegelijkertijd voelt het voor mij als een spel dat aan het einde van zijn leven is.
Ik denk niet dat Destiny 2 het einde van zijn leven nadert, maar het voelt wel zo, en dat is wat me bezighoudt. Het is een oud spel dat oud aanvoelt, alsof vitale systemen het beginnen te begeven onder de onstuitbare opmars van de tijd. We zitten in Seizoen 21 van Destiny 2, mensen. Ik weet niet hoeveel meer dit spel nog te geven heeft. Ik weet niet hoeveel ik het nog wil spelen.
Misschien is dit gewoon het onvermijdelijke lot van een seizoensmodel dat al zo lang duurt. Elke keer als Bungie een fatsoenlijk zandkasteel op poten zet, spoelt een nieuw seizoen het weer weg. De buit is onaantrekkelijker geworden in vergelijking met de dingen die we al hebben, de kernplaylists zijn verslechterd, de servers staan in brand (uiteraard om andere redenen, maar het helpt niet) en het verhaal is opnieuw in de war. Ik ben voorbij het punt van discussiëren over wat er gedaan zou moeten worden en denk nu na over wat er gedaan kan worden. Nu Bungie openlijk de handen in de schoot heeft geworpen en delen van het spel niet meer te redden zijn, loop ik niet over van optimisme.
De staat van het spel
(Afbeelding credit: Bungie)
Ik heb in deze negen jaar veel Destiny State of the Game blogposts gelezen, en het komt zelden voor dat Bungie zo verslagen klinkt. Destiny 2 vraagt meer geld dan ooit, maar tegelijkertijd zegt Bungie dat het geen middelen kan of wil besteden aan een aantal belangrijke elementen van het spel.
Ik heb sommige spelers erop zien wijzen dat we na deze State of the Game in ieder geval een aantal eeuwenoude verwachtingen kunnen laten varen. Ja, natuurlijk. Maar ik ben van mening dat ‘het is net zo slecht als u dacht en het wordt niet beter’ niet de boodschap is die het spel nodig heeft. Het wordt steeds moeilijker om plezier te hebben in Destiny 2 zodra je de bubbel van de nieuwste content verlaat, en die contentrot wordt blijkbaar alleen maar erger.
Kijk naar Gambit. In godsnaam, kijk naar Gambit. Iedereen die ooit een soort PvPvE-spel heeft gemaakt, zou het gekneusde, gehavende en verbrande lijk van de Gambit-mode van Destiny 2 moeten bestuderen, die Bungie nu voor de goede orde in een houtversnipperaar heeft gegooid. Gambit werd ooit aangeprezen als een belangrijke toevoeging voor Forsaken – een van de grootste en meest geliefde uitbreidingen van het spel – en de middenweg voor de kernplaylists. Je hebt PvE in Strikes, PvP in Crucible en PvPvE in Gambit. En raad eens: Gambit was vroeger leuk!
Mensen hebben naar Gambit rouwenden gekeken en gevraagd waar deze plotselinge liefde voor de modus vandaan komt, terwijl de gegevens laten zien dat bijna niemand het speelde. Ik kan eerlijk zeggen dat ik Gambit ooit leuk vond. Ik zou het graag weer leuk vinden! Maar door een gebrek aan buit, zware wapens, een aanstootgevend Invader-ontwerp en een schrijnend gebrek aan updates is het zo vervallen dat Bungie het liever als een verlaten huis afdoet en iedereen vertelt dat ze zich er geen zorgen meer over hoeven te maken. Er is een logisch argument voor deze beslissing, maar ik krijg al genoeg schadebeperking van Amerikaanse verkiezingen en vind het hier niet bemoedigender.
(Afbeelding credit: Bungie)
Kijk naar PvP. Ik snap niet dat Destiny 2 nog steeds zo’n grote PvP-spelersbasis heeft, want afgezien van de gunplay is elke fatsoenlijke competitieve shooter beter. Destiny 2 spelen voor PvP is net zoiets als een hele hamburger kopen alleen maar om de augurken eraf te eten. U weet dat mensen hele potten augurken verkopen, toch? Ik was ooit een top-50 Clash-speler in Destiny 1 (volgens Destiny Tracker in ieder geval), maar op dit moment denk ik aan PvP in Destiny 2 zoals ik aan PvP in Diablo 4 denk. Het is een ongegeneerd onevenwichtige en overbodige rotzooi waar de meeste mensen alleen van kunnen genieten als ze graag rommelig worden. Als je iets anders verwacht, zul je je verbranden.
Misschien is het goed voor de mensen om eindelijk te weten, zonder enige twijfel, dat Bungie de verzoeken om meer PvP-maps wel hoort, maar er niet meer gaat maken omdat daar middelen voor nodig zijn die het blijkbaar niet kan missen. Ik denk dat dat beter is dan dat spelers zich jarenlang vastklampen aan versleten wensen. En het is niet zo dat PvP zo verwaarloosd is als Gambit. Het krijgt een aantal nieuwe modi, buit, balansveranderingen, enzovoort. Maar het voelt gewoon slecht om een bedrijf dat bekend staat om multiplayer shooters, en dat actief werkt aan een nieuwe PvP shooter, te horen zeggen dat het geen maps kan maken.
Ik heb mensen zien klagen over het feit dat Marathon naar verluidt de middelen van Destiny 2 opslokt, maar het is een feit dat het normaal en goed is voor een bedrijf om de inkomsten van een succes aan nieuwe projecten te besteden. Zo werken bedrijven nu eenmaal. Ik heb ook misvattingen gezien over hoe de overname van Sony ter waarde van $3,6 miljard de schatkist van Bungie zeker zo gevuld moet hebben dat het bedrijf met zijn vingers kan knippen en overal een oplossing voor kan kopen. Maar zo werken overnames niet, en zo werkt geld ook niet. Dat gezegd hebbende, voelt het niet goed om Bungie een State of the Game te zien openen door te praten over alle dingen die het niet kan doen, terwijl het echt niet lijkt alsof mensen hier om de maan vragen.
Het buitprobleem
(Afbeelding credit: Bungie)
Met Gambit-updates en PvP-maps kan ik tenminste zien waar Bungie vandaan komt, ook al laat het een wrange smaak in mijn mond achter. Maar dat pantser? Kom op zeg. Het maken van één rituele pantserset per jaar “is een steeds grotere uitdaging geworden, vooral omdat deze sets historisch gezien zeer weinig worden gebruikt door spelers als basispantser en cosmetische versieringen.” Kom op, Bungie.
Spelers dragen geen ritueel harnas omdat het met lage stats valt. Dit is ook een van de redenen waarom de meeste mensen niet graag de standaard Vanguard speellijst grinden; Strikes, vooral, zijn niet belonend. (Veel van Destiny 2 is niet belonend, wat een groot probleem is voor een loot-spel!) En mensen transmoggen dit pantser niet omdat de sets behoorlijk lelijk zijn. Maar in plaats van meer, sterkere of beter uitziende pantsers te maken, gooien we gewoon de handdoek in de ring nadat we er niet in geslaagd zijn om playlist-pantsers te leveren in Lightfall?
Er is absoluut geen ontkenning van de optiek hiervan in de context van de Eververse-winkel van Destiny 2 die zonder problemen veel modieuzere pantsers uitbrengt. Breng die gelikte stier Titan Eververse outfit uit als ritueel harnas en kijk hoeveel spelers het aannemen. Ik erken dat Eververse iets aparts is, dat ornamenten anders zijn dan playlist drops, dat The Final Shape over een aantal maanden een nieuw pantser krijgt, en dat we nog steeds nieuwe sets krijgen in seizoenen en kerkers en raids. Ik ga niet doen alsof ik weet hoe dit harnas gemaakt wordt, en ik zeg ook niet dat het voor Bungie makkelijk zou zijn om meer playlist harnassen te maken. Ik zeg alleen dat dit een ongelooflijk zwak en teleurstellend argument is voor een loot-gebaseerd spel.
Wat komt hierna?
(Afbeelding credit: Bungie)
Ik twijfel er niet aan dat Bungie tijdens de Final Shape showcase op 22 augustus een aantal coole beelden vol coole dingen zal laten zien. Het zal mensen helemaal hyped maken, ondanks die bittere State of the Game – die, eerlijk is eerlijk, een aantal grote veranderingen in de levenskwaliteit beloofde. Maar na negen jaar zou ik graag meer goed nieuws zien dat niet gepaard gaat met slecht nieuws.
Mijn persoonlijke verlanglijstje voor de onthulling is kort maar vaag. Wat ik wil is iets om naar uit te kijken, niet voor het komende jaar, maar voor de jaren die volgens Bungie nog voor Destiny 2 in het verschiet liggen. Want ik heb moeite om een toekomst voor het spel te zien, of in ieder geval mijn toekomst ermee, na de Light and Darkness-finale in de volgende uitbreiding – het laatste deel van een quadrilogie die een paar jaar geleden nog niet eens gepland was. Na de narratieve teleurstelling van Lightfall heb ik zelfs daar minder vertrouwen in dan een jaar geleden.
Het feit dat ik al wanhopig zo ver vooruitkijk, laat zien hoe weinig staying power Lightfall en zijn seizoenen hebben gehad, en ik denk dat dat een groot deel is van waarom de community nu zo down is. Lightfall was niet het dieptepunt in de geschiedenis van Destiny 2, maar ik denk wel dat het de grootste blunder was van alle jaarlijkse uitbreidingen, en de gevolgen daarvan zijn nog steeds voelbaar. Een heleboel kleine problemen, en een aantal nieuwe grote problemen, zijn samengesmolten tot één verontrustende massa.
Tegenwoordig speel ik Destiny 2 puur voor nieuwe verhaalmissies en wekelijkse raid- of dungeon-resets. Ik moedig mensen die gefrustreerd zijn door een spel nog steeds aan om een pauze te nemen, en ik speel zeker minder volgens mijn eigen advies. Het slimste wat de ontwikkelaars van Final Fantasy 14 ooit hebben gedaan, was mensen herhaaldelijk aanmoedigen om andere spellen te spelen, waarbij ze terecht erkenden dat zelfs de beste MMO’s niet echt bodemloos kunnen zijn. En ik verwacht niet dat Destiny 2 bodemloos zal zijn. Ik wil het gewoon meer willen spelen dan het absolute minimum. Dat voelt niet als vragen om de maan.