60 uur in Baldur’s Gate 3 ontmoet ik mijn eerste groep githyanki. Het opruimen van het hol van de keizer onder Elfsong Tavern is bedoeld als een korte affaire, maar het grootste deel van de tijd word ik bruut afgemaakt door een horde krijgshaftige gith krijgers. Ik sta versteld van hun psionische kracht, van het feit dat ze het moeiteloos op kunnen nemen tegen mijn BG3 Dark Urge monnik – zelfs met een onheilige zegen aan mijn zijde. Het is ook het moment waarop ik me realiseer dat ik geen enkele githyanki heb ontmoet sinds ik met Lae’zel uit elkaar ben gegaan na het neerstorten van de nautiloïde.
Door Lae’zel nooit op te sporen in de eerste uren van het spel, mist mijn eerste BG3-reis nu een cruciaal element: de hele verhaallijn van de gith. Ik vind de crÈche nooit, laat staan dat ik over het bestaan ervan te weten kom. Zonder de dreiging van Vlaakiths leger om me aan de bedoelingen van de Wachter te laten twijfelen, heb ik geen behoefte om Orpheus te bevrijden. Door Lae’zel te vergeten heb ik per ongeluk een versie van Baldur’s Gate 3 gecreëerd waarin de gith niets meer zijn dan vervelende buitenaardse wezens die op onverklaarbare wijze onder de stad op de loer liggen, en eerlijk? Het was een plezier om de boel af te breken zonder haar.
Spoilers voor de Dark Urge verhaallijn en Act 1, 2 en 3 van Baldur’s Gate 3
Lae’zy dagen
(Afbeelding credit: Larian Studios)Zuivelkoningin
(Afbeelding credit: Larian Studios)
Ik ben niet alleen een belangrijk personage vergeten, ik ben ook goed geworden in BG3 door elke eindbaas uit te schakelen.
Pas bij een geheel nieuwe playthrough kom ik erachter hoeveel Lae’zel toevoegt aan de hoofdplotlijn. Zo veel zelfs dat ze in veel opzichten het hoofdpersonage van Baldur’s Gate 3 is.
Lae’zel is niet alleen het allereerste niet-hersenwezen dat je ontmoet, ze is ook degene met wie je tijdens de openingsscènes niet kunt samenwerken. Shadowheart kan uit haar capsule gered worden, maar het is net zo makkelijk om haar te laten zitten en haar later weer op te halen. Lae’zel wordt ook vermist nadat u op het strand bent neergestort, maar blijkbaar is ze niet al te ver weg. Ik zou het echter niet weten, want nadat ik Gale had opgepikt om aan mijn vrolijke groep volgelingen toe te voegen, samen met Shadowheart en Astarion, draaide ik me om om in de tegenovergestelde richting op verkenning te gaan.
De rest van Act 1 gaat normaal voorbij, en er ontbreekt niets aan. Ik hoor nooit het woord “githyanki”, noch een van Shadowheart’s niet-zo-verbloemde racistische opmerkingen over hen. Ik waag me niet eens aan Waukeen’s Rest of ergens in de buurt van de Bergpas, omdat ik ervoor kies om rechtstreeks naar het Underdark te gaan nadat Halsin me de keuze tussen de twee paden heeft gegeven. Omdat de gith crÈche en zijn inwoners onontdekt blijven, ontmoet ik ook nooit Kith’rak Voss, leer ik niets over de githyanki rebellen, of vecht ik met de nasleep van het verraden van Vlaakith aan het einde van Act 2. In plaats daarvan kan ik me ongehinderd een weg banen door Baldur’s Gate, met geen enkele waardige neus in zicht.
Zonder Lae’zel in het spel is mijn verhaal strak gericht op mijn Dark Urge-reis. Het accepteren of verwerpen van mijn geboorterecht als Bhaal’s Uitverkorene is geen lichtvaardige keuze, maar hoe ik uiteindelijk ook met de Netherbrain wil afrekenen, ik heb de Keizer nodig om er dichter bij te komen. Het zijn Lae’zel en de gith rebellen die je achterdochtig maken over de bedoelingen van de Keizer; zich niet bewust van hun benarde situatie, is Ole tentacle-face een aardige vent. Meer dan dat, hij is de beste optie die ik heb om dat brein te bereiken. Mijn partij spreekt wantrouwen uit in onze mind flayer beschermer. Ik bah ze allemaal.
Huis van Nope
(Afbeelding credit: Larian Studios)
Ik heb mijn gelukkige, met bloed doordrenkte einde. Lae’zel stierf in een kooi in Act 1.
Ik begin eindelijk te vermoeden dat ik iets groots heb gemist als Raphael me een aanbod doet: hij geeft me de Orphic Hammer om een gevangen Gith prins uit het astrale prisma te bevrijden, in ruil voor het geven van de kroon van Karsus na mijn confrontatie met de Netherbrain. Maar waarom zou ik Orpheus überhaupt willen bevrijden?
Voor zover ik weet, is Orpheus het enige dat mij en mijn vrienden ervan weerhoudt om zuignappen te laten groeien. Het klinkt op dat moment echter belangrijk genoeg, dus ik accepteer het aanbod toch en ga verder met infiltreren in het House of Hope om mijn eigen contract te verbreken. Het eindbaasgevecht van Raphael is voor mij een opvallend moment in het hele spel, maar het is een volkomen zinloze onderneming als ik de hamer helemaal niet gebruik voor de laatste zet tegen het brein.
In plaats daarvan laat ik mezelf veranderen in een geestdoder en sluit ik me aan bij de keizer, want waarom ook niet? Nogmaals, zonder Lae’zel is er geen reden om het niet te doen. Ik krijg nog een laatste kans om mezelf te verlossen en de Netherbrain te vernietigen, maar ik kies er toch voor om hem in de naam van Bhaal tot slaaf te maken en Baldur’s Gate te decimeren. Ik heb mijn gelukkige, met bloed doordrenkte einde. Lae’zel stierf in een kooi in Act 1.
(Afbeelding credit: Larian Studios)
Achteraf gezien is het ongelooflijk om te bedenken hoeveel invloed deze ene metgezel heeft gehad op de verhaallijn van BG3. Zonder Lae’zel komt het githyanki-subplot gewoon nooit aan bod, waardoor Raphael, de Kroon van Karsus en de hele Bergpas vrijwel nutteloos worden. Dat klinkt misschien als een geweldige manier om mezelf buiten enkele fantastische momenten in de game te houden, maar ik zou willen beweren dat de afwezigheid van Lae’zel in mijn geval gerechtvaardigd was. Dark Urge is voor mij de “canon” verhaallijn van BG3, waardoor de inzet veel hoger is dan bij een standaard spel met een origineel personage.
Nu ik weet wat ik nu weet, vraag ik me af of de reis van Lae’zel misschien mijn eigen reis zou hebben afgeleid, of zelfs meer diepte zou hebben toegevoegd. Misschien zou de invloed van een gith me ervan weerhouden hebben om mijn rechtmatige plaats als uitverkorene van Bhaal in te nemen. Misschien had ik Shadowheart haar in het kamp laten grijpen. Eén ding is zeker: ik was niet van plan om een heel ras van geknechte aliens te helpen uit de goedheid van mijn koude, moorddadige hart, dus misschien is het maar goed dat ik haar aan die tieflings heb overgelaten.
Is dit de meest beschamende BG3-dood ooit?