Ik heb een voorzichtig goed gevoel over Stellar Blade. Na een paar uur doorgebracht te hebben met de PS5-demo die eraan zit te komen, ben ik er redelijk zeker van dat ik deze actie-RPG leuk ga vinden als hij 26 april lanceert. Ik ben er ook vrij zeker van dat het geen verbazingwekkend spel wordt. In plaats daarvan verwacht ik een degelijk tot bovengemiddeld spel dat mij specifiek aanspreekt. Er is ruimte voor het volledige spel om de bal te laten vallen of om me totaal te overweldigen, maar de demo geeft aan dat het een onhandige actie-RPG is die nog steeds meer dan leuk genoeg is om me te overtuigen om een paar uur lang dezelfde eindbaas neer te knuppelen alleen maar om het gevechtssysteem uit te proberen. Ik heb de demo gespeeld en nu wil ik meer spelen, wat een positief teken is.
Welkom op aarde
(Afbeelding credit: Shift Up)
Stellar Blade, of in ieder geval de demo, is een fascinerend stukje gamedesign van de afgelopen 15 jaar. Het wordt gepresenteerd als een flitsende actie-RPG in de stijl van Nier Automata, nu met een dosis parrying uit Sekiro: Shadows Die Twice en een duidelijk Koreaanse esthetiek. En dat is het eigenlijk ook, alleen met op de een of andere manier nog seksueel overdrevener karakterontwerpen. Zelfs sommige van de verrassend gruwelijke Naytiba-monsters hebben een vreemde, prominente buste. Ik verwacht niets minder van de studio achter Nikke, dat je misschien kent als Butts: The Game.
Je speelt als Eve, een van de vele cybernetisch verbeterde krijgers (schijnbaar allemaal vrouwen) die erop uit worden gestuurd om de aarde terug te veroveren op een ras van echt afzichtelijke aliens, met het zwaard in de ene hand en het geweer in de andere. Dit lijkt niet erg goed te gaan, te oordelen naar de onverwacht bloederige opening, en na een mislukte missie vormt Eve een team met een lokale ingenieur genaamd Adam. Dat is ongeveer alles wat ik over het verhaal kan vertellen; de demo is niet erg lang.
(Afbeelding credit: Shift Up)
Het openingspraatje is simpel: hack en slash je hart eruit. Oké, natuurlijk. Daar ben ik wel voor te vinden, videogame. Maar dan raakt Stellar Blade je met het hele actie-avonturen draaiboek van de jaren 2000 en 2010. Ik heb het over geelgeverfde parkour-setstukken, briefjes met codes om kisten te openen, levels die teruglopen met snelkoppelingen via gesloten deuren, een scannerknop die buit en interessante punten in de buurt onthult en – fluister het – lichte omgevingspuzzels oplossen. Er zijn echte quick-time-events, stealth-kills en zelfs insta-kills met een duikaanval. Ik wacht nog steeds op de onvermijdelijke revolversectie en het motorlevel.
Ik heb een voorzichtig goed gevoel over Stellar Blade. Na een paar uur doorgebracht te hebben met de PS5-demo die eraan zit te komen, ben ik er redelijk zeker van dat ik deze actie-RPG leuk ga vinden als hij 26 april lanceert. Ik ben er ook vrij zeker van dat het geen verbazingwekkend spel wordt. In plaats daarvan verwacht ik een degelijk tot bovengemiddeld spel dat mij specifiek aanspreekt. Er is ruimte voor het volledige spel om de bal te laten vallen of om me totaal te overweldigen, maar de demo geeft aan dat het een onhandige actie-RPG is die nog steeds meer dan leuk genoeg is om me te overtuigen om een paar uur lang dezelfde eindbaas neer te knuppelen alleen maar om het gevechtssysteem uit te proberen. Ik heb de demo gespeeld en nu wil ik meer spelen, wat een positief teken is.
Welkom op aarde
(Afbeelding credit: Shift Up)
Stellar Blade, of in ieder geval de demo, is een fascinerend stukje gamedesign van de afgelopen 15 jaar. Het wordt gepresenteerd als een flitsende actie-RPG in de stijl van Nier Automata, nu met een dosis parrying uit Sekiro: Shadows Die Twice en een duidelijk Koreaanse esthetiek. En dat is het eigenlijk ook, alleen met op de een of andere manier nog seksueel overdrevener karakterontwerpen. Zelfs sommige van de verrassend gruwelijke Naytiba-monsters hebben een vreemde, prominente buste. Ik verwacht niets minder van de studio achter Nikke, dat je misschien kent als Butts: The Game.
Je speelt als Eve, een van de vele cybernetisch verbeterde krijgers (schijnbaar allemaal vrouwen) die erop uit worden gestuurd om de aarde terug te veroveren op een ras van echt afzichtelijke aliens, met het zwaard in de ene hand en het geweer in de andere. Dit lijkt niet erg goed te gaan, te oordelen naar de onverwacht bloederige opening, en na een mislukte missie vormt Eve een team met een lokale ingenieur genaamd Adam. Dat is ongeveer alles wat ik over het verhaal kan vertellen; de demo is niet erg lang.
(Afbeelding credit: Shift Up)
Het openingspraatje is simpel: hack en slash je hart eruit. Oké, natuurlijk. Daar ben ik wel voor te vinden, videogame. Maar dan raakt Stellar Blade je met het hele actie-avonturen draaiboek van de jaren 2000 en 2010. Ik heb het over geelgeverfde parkour-setstukken, briefjes met codes om kisten te openen, levels die teruglopen met snelkoppelingen via gesloten deuren, een scannerknop die buit en interessante punten in de buurt onthult en – fluister het – lichte omgevingspuzzels oplossen. Er zijn echte quick-time-events, stealth-kills en zelfs insta-kills met een duikaanval. Ik wacht nog steeds op de onvermijdelijke revolversectie en het motorlevel.
Tot nu toe ben ik vooral gecharmeerd van de gevechten, maar het moment dat ik het gevoel had dat ik Stellar Blade begreep, kwam in het tweede gebied van de demo en had niets met vechten te maken. Ik poetste een groep vijanden weg – wat een beetje frustrerend was, om redenen waar ik nog op terugkom – en navigeerde door een klimgedeelte dat je zonder dat iemand het doorhad als groothandel zou kunnen toevoegen aan de moderne Tomb Raider-games. Ik was klaar voor het volgende gevecht en toen vroeg Stellar Blade me om het laatste te doen wat ik verwachtte: in een ondergelopen kamer springen, onder water duiken om wat buit te pakken en dan langzaam een drijvende plank naar een ladder duwen – uiteraard ook geel geschilderd – zodat ik erop kon klimmen en verder kon gaan met verkennen. Oké, nu weet ik waar ik ben. Ik zal mijn door gevechten geobsedeerde brein moeten aanpassen voor deze open secties, maar ik heb er geen hekel aan. Ik vond een coole nieuwe collectible tijdens mijn tweede ronde van de demo, wat veel goeds belooft voor de verkenning.
Leuk maar ongelijk
(Afbeelding credit: Shift Up)
Dat gezegd hebbende, ben ik hier vooral om tegen dingen te vechten. Eve is een beetje lastig te besturen in levels, met sommige sprongen en interactieve elementen zoals kiosken die lastig te benaderen zijn, maar ze beweegt behoorlijk goed in gevechten. Nou ja, behalve wanneer ze dat niet doet, maar hoezeer ik deze demo ook ga afkraken, ik wil wel benadrukken dat ik er veel plezier aan heb beleefd, en ik had er de tweede keer nog veel meer plezier in toen ik eenmaal gewend was.
- Je begint met een breed scala aan zwaardcombo’s die lichte aanvallen en zware aanvallen aan elkaar koppelen. Sommige vergrendelen je in lange animaties die pareren of ontwijken onmogelijk maken, en je hebt toch niet vaak een lange opening om een volledige reeks in te zetten, dus ik heb het meestal bij een paar snelle combo’s gehouden om tussen het pareren door beweeglijk te blijven. Als je raakt of pareert, genereer je energie die je kunt besteden aan bèta-aanvallen. De standaard twee zijn een opgeladen AoE-slag en een zware stoot. Bèta-aanvallen kunnen vijanden onderbreken en extra wankelen, waardoor je steeds dichter bij een stun en een critical hit komt die enorme schade aanricht, dus het is belangrijk om ze op het juiste moment te gebruiken. Het verbinden van deze aanvallen is een langeafstandsslash die Eve naar de doelvijand slingert, en ik moet je zeggen, iemand van zijn sokken slaan met een bèta-aanval en dan naar hem toe teleporteren om de pijntrein aan het rollen te houden is nog niet oud geworden.
- Meld je aan voor de GamesRadar+-nieuwsbrief
- Wekelijkse verslagen, verhalen uit de communities waar je van houdt en meer
- Ik heb een voorzichtig goed gevoel over Stellar Blade. Na een paar uur doorgebracht te hebben met de PS5-demo die eraan zit te komen, ben ik er redelijk zeker van dat ik deze actie-RPG leuk ga vinden als hij 26 april lanceert. Ik ben er ook vrij zeker van dat het geen verbazingwekkend spel wordt. In plaats daarvan verwacht ik een degelijk tot bovengemiddeld spel dat mij specifiek aanspreekt. Er is ruimte voor het volledige spel om de bal te laten vallen of om me totaal te overweldigen, maar de demo geeft aan dat het een onhandige actie-RPG is die nog steeds meer dan leuk genoeg is om me te overtuigen om een paar uur lang dezelfde eindbaas neer te knuppelen alleen maar om het gevechtssysteem uit te proberen. Ik heb de demo gespeeld en nu wil ik meer spelen, wat een positief teken is.
- Welkom op aarde
(Afbeelding credit: Shift Up)
Stellar Blade, of in ieder geval de demo, is een fascinerend stukje gamedesign van de afgelopen 15 jaar. Het wordt gepresenteerd als een flitsende actie-RPG in de stijl van Nier Automata, nu met een dosis parrying uit Sekiro: Shadows Die Twice en een duidelijk Koreaanse esthetiek. En dat is het eigenlijk ook, alleen met op de een of andere manier nog seksueel overdrevener karakterontwerpen. Zelfs sommige van de verrassend gruwelijke Naytiba-monsters hebben een vreemde, prominente buste. Ik verwacht niets minder van de studio achter Nikke, dat je misschien kent als Butts: The Game.
Je speelt als Eve, een van de vele cybernetisch verbeterde krijgers (schijnbaar allemaal vrouwen) die erop uit worden gestuurd om de aarde terug te veroveren op een ras van echt afzichtelijke aliens, met het zwaard in de ene hand en het geweer in de andere. Dit lijkt niet erg goed te gaan, te oordelen naar de onverwacht bloederige opening, en na een mislukte missie vormt Eve een team met een lokale ingenieur genaamd Adam. Dat is ongeveer alles wat ik over het verhaal kan vertellen; de demo is niet erg lang.
(Afbeelding credit: Shift Up)