Telkens als ik ga zitten om een sessie van Alan Wake 2 te spelen, moet ik een blocnote en pen bij de hand hebben. Dit is absoluut geen vereiste als het gaat om het spelen van Remedy’s survival horror game, maar het is een zelfopgelegde regel geworden. Net zoals Saga de bizarre gebeurtenissen in Bright Falls onderzoekt, heb ik het gevoel dat ik in werkelijkheid mijn eigen speurwerk doe. Er zijn zoveel kleine details om te ontdekken, paaseieren om te vinden en algemene bizarheden die zich voordoen bij zowel Alan Wake als Saga Anderson, dat als ik iets interessants tegenkom, ik het gewoon moet bijhouden. Ik weet niet of dit me zal helpen om iets te ontdekken of om nuttige antwoorden te krijgen, maar om eerlijk te zijn doet het er niet echt toe. Het gaat allemaal om het plezier in het proces, en hoe ik het verhaal en de omgeving van Remedy hierdoor ga waarderen.
Ik mag dan meestal nog steeds doodsbang zijn, maar dat weerhoudt me er niet van om elke centimeter van de omgeving te verkennen. Van het noteren van zinnen die op muren zijn geklad, tot het inzoomen op borden of kleinere stickers en het uitwerken van puzzels voor verzamelobjecten, ik word constant gedwongen om mijn bevindingen te catalogiseren en mijn ogen open te houden voor mogelijke aanwijzingen. Mijn verlangen om alles wat er gaande is echt te begrijpen en alle lagen van deze mysterieuze, duistere wereld af te pellen, heeft mij stevig in zijn greep, en niets spreekt dat meer aan dan de ingevulde pagina’s van mijn notitieboekje.
Woorden en teksten
Afbeelding 1 van 3(Afbeelding met dank aan: Remedy)(Afbeelding met dank aan: Remedy)(Afbeelding met dank aan: Remedy)
Als groot fan van het eerste spel was ik al benieuwd waar het verhaal van Alan Wake 2 heen zou gaan. De schrijver en beroemde romanschrijver wordt immers al 13 jaar vermist, en met de release van Control en de DLC met Wake ertussenin, hingen er al zoveel vragen boven mijn hoofd in de aanloop naar de release van het vervolg. Toen de tijd kwam dat ik eindelijk Bright Falls weer kon betreden, wilde ik niets missen. Ondanks dat ik een beetje huiverig was voor de nieuwe overlevingshorrorkoers, wilde niets me ervan weerhouden om mijn nieuwsgierigheid te bevredigen. Gelukkig is dat mijn redding gebleken, want het stuwt me constant vooruit om meer over Wake, Saga en de Dark Place te weten te komen. Zozeer zelfs, dat ik mezelf vaak voorbij de horror duw om meer van de omgeving te kunnen belichten om te zien wat ik nog meer kan ontdekken.
Beker vol horror
(Afbeelding credit: Remedy)
Er was één locatie in Alan Wake 2 waar ik niet op kon wachten, maar het bleek pure brandstof voor nachtmerries te zijn.
Mijn notities begonnen al vroeg, toen er een liedje begon te spelen aan het einde van het eerste hoofdstuk. Ik ben nog steeds bezig met mijn weg door het spel, maar de muziek is nu al een hoogtepunt, en ik kan mezelf er nooit toe brengen om een van de liedjes over te slaan die als kleine intermezzo’s tussen de verschillende delen van het verhaal spelen. Tijdens het eerste nummer zat ik er echt bij en lette ik goed op de tekst. Het blijkt dat alle liedjes thematisch met elkaar verbonden zijn en een eigen verhaaltje vertellen. Telkens als er een nummer speelde, kon ik de drang niet weerstaan om mijn notitieblok te pakken en ze op te schrijven. Ik concentreerde me op individuele regels, alsof ik in mijn eigen versie van The Mind Place in mijn woonkamer zat, en begon ze te koppelen aan het verhaal van Alan of Saga.
(Afbeelding credit: Future)
Maar daar stopten mijn aantekeningen niet. Eén bepaald deel van het spel neemt u als Alan Wake mee naar een donkere metro, en er is daar zoveel om in te lezen. De stationsborden en posters zien er van een afstandje misschien niet bijzonder uit, maar als u beter kijkt met uw zaklamp, ziet u dat het eigenlijk boodschappen zijn. Sommige zien eruit als fragmenten geplukt van de pagina’s van één van Wake’s romans, terwijl andere eruit zien als prikkelende tekstregels die rechtstreeks aan Wake gericht lijken te zijn. Interessante zinnen die mijn aandacht trokken, gingen meteen in mijn notitieblok, met de kans dat ze later in het verhaal zouden kunnen voorkomen. Bovendien wilde ik later alles wat ik had genoteerd nog eens nalezen. Alles heeft tenslotte een reden en ik wilde het weten.
Ik weet zeker dat als iemand dit notitieboekje zou openslaan, hij of zij zich waarschijnlijk behoorlijk zorgen zou maken zonder enige context. Met regels als “niet schrijven” en “ik zat gevangen in duizend nachten” en “ik kom er levend uit” over de pagina gekrabbeld. Maar Alan Wake 2 heeft me volledig in beslag genomen met gedachten en theorieën over waar dit allemaal heen gaat, en ik geniet van elke seconde. Misschien zullen al mijn aantekeningen zin krijgen als ik de ontknoping bereik. Eén ding is zeker: ik kan niet wachten om erachter te komen.
Hier zijn de beste Alan Wake 2 Easter eggs en verwijzingen.