Verloren, koud, met een slinkende gezondheidsbalk en extreem laat, begin ik me af te vragen wat ik mis. Mijn reis door de Schotse Hooglanden voelt als een mislukte poging en ik vraag me af of ik niet gewoon opnieuw moet beginnen, of dat ik A Highland Song maar moet opschrijven als een spel dat gewoon niets voor mij is.
Als de vluchtige Moira moet ik me een weg banen over de pieken die liggen tussen mijn benauwde huis en de vuurtoren die bewoond wordt door mijn verre, introverte oom Hamish. Ik ben bijna onaangekondigd opgeroepen en ik moet mijn reis voor Beltane, het Gaelische meifeest, volbrengen, maar ik heb bijna geen tijd om het te halen en ik heb weinig voorraden of bergbeklimmerskennis om me te begeleiden. Dat lijkt Moira nooit al te veel te deren – mijn pittige hoofdpersoon schuilt in elk hoekje dat ze kan vinden, ook al betekent dat weer een ijskoude nacht – maar al na een dag of twee begint het mijn vooruitgang ernstig te belemmeren.
De gameplay-loop van A Highland Song is merkwaardig geografisch. Terwijl u op weg bent naar de vuurtoren van Hamish, reist u van vallei naar vallei terwijl u steeds dichter bij de zee komt. Maar hoe verder u de bergen in gaat, hoe ingewikkelder en verborgener de paden worden die u moet bewandelen om verder te komen. Ze vinden wordt een kwestie van kaarten blootleggen die u de route laten zien, en vervolgens een bergtop beklimmen om uw nieuwe cartografische bewijs af te stemmen op de echte wereld voor u. Het is natuurlijk nooit echt een spel om te spelen.
Natuurlijk is het nooit echt zo eenvoudig. Een “kaart” kan iets zijn dat de Ordnance Survey uitbrengt, maar het kan ook een gestileerde tekening op een folder van een toerist zijn, of instructies die haastig op een brief gekrabbeld zijn. Een “piek” kan de top van een relatief glooiende heuvel zijn, maar ook het torentje van een kasteelruïne, het uiteinde van een radiozender of de top van een torenhoge, besneeuwde berg. Zelfs als u met de juiste kaart in de hand op de juiste top aankomt, kunnen Moira’s oriëntatievaardigheden te wensen overlaten, waardoor het pad naar voren regelmatig verre van duidelijk is.
Aye kent de weg
(Afbeelding credit: Inkle)Indie Spotlight
(Afbeelding credit: Versus Evil / tinyBuild)
Als je een 12-jarige poortwachter bent die voor haar vader dekt, moet je soms een paard gevangen zetten dat uit twee mannen bestaat
Dat is waar ik me na een paar dagen in het avontuur bevond. Ik kon mijn route niet bepalen ondanks het feit dat ik in theorie al het gereedschap had dat ik nodig had om verder te komen, en Moira’s gezondheidsreservoir slonk met elke nacht die ik in een rotsachtige overhang doorbracht. Beltane kwam dichterbij, maar ik ging nergens heen. Ik had al bijna twee jaar een oogje op A Highland Song – een spel van de veelgeprezen Britse ontwikkelaar Inkle dat aansloot bij mijn persoonlijke voorkeuren voor zwerftochten en folkmuziek – en hier stond ik dan, met een enorme achterstand en bijna helemaal opgegeven.
Op de een of andere manier, toen ik eindelijk het ongrijpbare pad had gevonden dat naar de volgende vallei leidde, slaagde ik erin om verder te komen. Na verloop van tijd vond ik, zowel door geluk als door inzicht, een ander pad. En naarmate ik verder kwam over heuvel en dal, begon het steeds makkelijker te worden om de wereld van A Highland Song te lezen. Van de dreigende bergtoppen tot de zacht glooiende laaglanden waar Moira vrolijk naar een nieuw perspectief kon rennen, de wereld begon zich te openen als zijn eigen kaart. Ik kon de rotsen en kloven in elkaar passen, de Gaelische namen vinden van de toppen die ik beklommen had, mijn weg naar boven plannen op een imposante berghelling en, het allerbelangrijkste, vooruit blijven gaan. Het begon erop te lijken dat ik Hamish nog voor Beltane zou kunnen bereiken, ondanks mijn vreselijke start, en met die mogelijkheid aan de horizon voelde ik mezelf naar de finish en het gevoel van de zee snellen.
Uiteindelijk haalde ik het niet helemaal. Ik moest verder dan ik had gehoopt, en toen mijn behoefte aan snelheid twee pijnlijke valpartijen vlak na elkaar veroorzaakte, was Moira gedwongen om de volgende ochtend een schone start te maken. Ik kwam twee dagen te laat bij de vuurtoren aan, maar A Highland Song was nog steeds bereid om mij de narratieve beloning te geven. Dat verhaal, zachtjes en mystiek verweven tijdens Moira’s reis, was een heerlijk onderdeel van de folkloristische esthetiek van het spel, maar niets van dat alles is me echt bijgebleven van dit spel. Het echt memorabele aspect van A Highland Song was de manier waarop het zich voor me ontvouwde als een kaart van zichzelf, een code die ik mezelf moest leren lezen, die me steeds sneller vooruit trok naarmate ik meer leerde. Ik had het bijna opgegeven, maar A Highland Song werd al snel een van mijn meest persoonlijk bevredigende game-ervaringen van 2023.
A Highland Song is nu uit op PC en Switch. Bekijk onze Indie Spotlight-serie om te zien van welke andere indiejuweeltjes we hebben genoten.