“Maak je niet druk, SelÛnite. We mogen dan wel onenigheid hebben, maar ik heb op dit moment belangrijkere zorgen dan jij.” Shadowheart heeft mijn drow cleric instinctief afgewezen in mijn laatste Baldur’s Gate 3 playthrough, maar het versterkt alleen maar mijn vastberadenheid om haar hart uiteindelijk te winnen.
Nu mijn totale aantal Steam-uren de 300 ruim gepasseerd is, schaam ik me niet om te zeggen dat ik bijna elke BG3 companion heb versierd. Meestal geef ik mezelf de opdracht om voor elk van hen de perfecte partner te vinden – ik heb Gale gekoppeld aan een pruilende druïde om hem op het rechte pad te houden, en ik heb een moreel-grijze stormtovenaar gemaakt voor Lae’zel en Minthara om om te vechten – maar deze keer probeer ik iets anders. Shadowheart’s liefde voor de Vrouwe van Verlies maakt haar de perfecte yin voor de yang van mijn SelÛne geestelijke.
Bittere theologische argumenten leggen de perfecte basis voor een vijanden-naar-minnaars epos, en nu ik midden in Act 2 zit, geloof ik echt dat er geen betere manier is om Shadowheart het hof te maken dan met een nemesis die gemaakt is om haar te ruïneren.
Oude wrok, nieuwe muiterij
(Afbeelding credit: Larian Studios)Kleinzielige tieflings
(Afbeelding credit: Larian Studios)
De meest uitdagende trofee in Baldur’s Gate 3 geeft je alle warme gevoelens van een weldoener in natura.
Het is niet gemakkelijk om twee geestelijken met tegengestelde overtuigingen verliefd op elkaar te laten worden. De vrouwen begonnen goed genoeg toen ik Shadowheart uit haar capsule op de nautiloïde bevrijdde, haar kant koos boven Lae’zel en me niet met haar zaken bemoeide nadat ik een glimp van het artefact had opgevangen. Maar tegen de tijd dat BG3’s goth vriendin haar Shar aanbidding onthult aan Lightsoul – ja, ik ben echt bezig met dit opposites attract stukje – is het veilig om te zeggen dat het bergafwaarts gaat.
We zijn net het goblinkamp BG3 binnengegaan om af te rekenen met de drie leiders, maar in plaats van Priesteres Gut, Dror Ragzlin en mede-Drow Minthara op te zoeken, ben ik verwikkeld in een verbale oorlog met een smerige Sharran. “Shar is een gruwel,” zegt Lightsoul ronduit tegen Shadowheart, wat haar een venijnige repliek oplevert die ik op dit moment eigenlijk wel verdien.
Het is bijna te perfect, de manier waarop Shadowheart Lightsouls godin tot het uiterste verafschuwt, zelfs nadat ze eraan herinnerd is dat hun godheden zussen zijn. In de D&D overlevering staat dat ze twee helften van één geheel zijn, waarbij Shar de duisternis vertegenwoordigt en SelÛne het licht dat zonder haar niet kan bestaan. Ik laat het onderwerp voorlopig vallen, maar nu het zaadje geplant is, leun ik achterover om het te zien opbloeien in de geest van Shadowheart.
(Afbeelding credit: Larian Studios)
Ik gebruik één enkele mod voor deze Baldur’s Gate 3 run, één die me vertelt welke dialoogopties me de goedkeuring of minachting van bepaalde partijleden opleveren, en ik zorg ervoor dat ik verstandig kies om Shadowheart tevreden te houden. Maar omdat ik een cleric van het lichte domein ben, die tegenover het trickery domein van Shadowheart staat, zou ik nalatig zijn als ik niet elke cleric-specifieke reactie zou kiezen die ik tegenkom.
Ik zie dit niet duidelijker dan wanneer ik op de SelÛne schatkist in het hol van de uilenbeer stuit. In eerdere playthroughs moest ik slagen voor een perceptiecheck om een gebed te vinden en te reciteren, maar als ik als dienaar van de Maanmaagd speel, gaat de kist deze keer meteen open. Shadowheart neemt onmiddellijk aanstoot aan dat feit en probeert me ervan te overtuigen de schat te vernietigen, wat weer een Shar versus SelÛne confrontatie oplevert waar ik uiteindelijk als winnaar uit tevoorschijn kom.
Afgezien van de grote meningsverschillen, slaag ik er op de een of andere manier in om mijn goedkeuring bij Shadowheart hoog genoeg te houden, zodat we een kus kunnen delen op het Tiefling-feest halverwege Act 1. Het is een gedurfde stap voorwaarts. Het is een gedurfde stap voorwaarts in deze langzame romance, en ondanks dat ik Shadowheart’s reis al vier keer heb meegemaakt, zorgt de extra angst om een SelÛnite tegenover haar te spelen voor een werkelijk unieke reis.
Zo zeker als de nacht valt
(Afbeelding credit: Larian Studios)
Het verhaal van Shadowheart zien ontvouwen door de ogen van een mogelijke vijand voegt er een hele nieuwe dimensie aan toe.
Een van de leukste dingen aan het daten van Shadowheart als SelÛne geestelijke is hoe aspecten van haar verhaal op verrassende manieren aan het licht komen.
Normaal gesproken komen we meer te weten over haar ouderlijke afkomst dan halverwege Act 2, maar toen Shadowheart vertelde hoe ze als jong meisje haar moeder-overste in het bos ontmoette, kon mijn cleric een intrigerende gevolgtrekking maken.
De interne monoloog van Lightsoul voegt twee en twee samen zonder dat een religiecontrole nodig is, en beseft dat deze jeugdherinnering meer klinkt als een SelÛnite overgangsrite. Ze legt uit hoe kinderen die in het geloof opgroeien het bos in worden gestuurd om hun weg naar huis te vinden, uitsluitend geleid door het maanlicht, en dat de situatie van Shadowheart klinkt als een van die rituelen die verkeerd afliep. Dit blijkt waar te zijn; zoals we in Act 3 leren, werd Shadowheart ontvoerd door een jaloerse Shar om haar vrome SelÛnite ouders te straffen. Maar natuurlijk is de geestelijke van Shar niet blij met de suggestie die haar in Act 1 wordt gedaan.
(Afbeelding credit: Larian Studios)
Des te intrigerender is het dat Lightsoul, nadat ze hun gevoelens voor elkaar hebben toegegeven, aan Shadowheart vraagt wat haar godin van hun relatie zou vinden. Ze zou het toch zeker niet goedkeuren als ze met de vijand verbroedert? “Oh, dat weet ik niet,” zegt Shadowheart met een boze grijns. “Ik kan me voorstellen dat ze graag zou zien dat ik je corrupt maak.”
Als cleric van SelÛne heb ik veel nagedacht over het ontrafelen van de religieuze symboliek van de met schaduw vervloekte landen. Licht en schaduw hebben elkaar nodig om überhaupt te kunnen bestaan, maar als je het verhaal van Shadowheart ziet ontvouwen door de ogen van een mogelijke vijand, krijgt het een hele nieuwe dimensie. Het is een voorbeeld van hoeveel detail ontwikkelaar Larian Studios in de klassespecifieke dialoogopties in Baldur’s Gate 3 heeft gestoken. Lightsoul begon in veel opzichten niet beter dan Shadowheart, omdat ze allebei een beetje overijverig waren in hun blinde geloof, maar ik zou graag zien dat hun toewijding aan elkaar zwaarder weegt dan hun liefde voor een van beide godinnen – als Shadowheart een verwende SelÛnite er een woordje tussen laat krijgen, natuurlijk.
Dit is hoe ik Lae’zel totaal over het hoofd zag tijdens mijn eerste BG3 playthrough en mezelf in de schurk van mijn eigen verhaal veranderde.