De eerste keer dat ik Bloodborne speelde, brak ik mijn favoriete horloge. Gisteravond heb ik mijn enkel gerold tijdens het spelen van Lies of P. Het is de moeite waard om van tevoren op te merken dat ik in het echte leven niet erg gevoelig ben voor ongelukken, maar ik respecteer de omstandigheden die tot deze beide ongelukken met videogames hebben geleid. Beide hadden voorkomen kunnen worden, maar om eerlijk te zijn ben ik ook blij dat dat niet gebeurd is.
Misschien is dit wel het eindspel voor Soul-achtige actie-RPG-fans zoals ik. Misschien raakt iedereen uiteindelijk zo verslingerd aan deze snelle, risicovolle, bikkelharde ondernemingen dat we onszelf uiteindelijk lichamelijk letsel toebrengen. Misschien wordt dit wel de Dark Souls van het spelen van videogames, waarbij de masochist in ons het overneemt om de vierde wand te doorbreken door onze gewaardeerde bezittingen kapot te maken.
(Afbeelding credit: Neowiz)PINOCCHI, JO
(Afbeeldingskrediet: Neowiz)
Lies of P recensie: “een krachtige mededinger op het gebied van Soulslike”.
Ik denk echter niet dat dit het geval is. Ik ben dol op een goede virtuele schrik, maar er is iets extra speciaals aan ARPG’s die zich in de duistere wateren van de horror begeven, waarin alles wat deze spellen zo aantrekkelijk maakt alleen al door de angst een paar tandjes wordt opgevoerd – tot het punt waarop u het in de game tegen de ergste slechteriken opneemt en in de echte realiteit overeind bent gekomen. U huppelt van de ene voet op de andere door uw woonkamer, verplaatst uw gewicht bij elke klap op het scherm, leunt tegen zware aanvallen aan en wijkt van links naar rechts uit naarmate uw aanvaller dichterbij komt. Als tegenzet beweegt u snel. U slaat uw pols tegen de open haard. U gaat over uw enkel. U breekt uw horloge en bezeert uw voet. U schreeuwt het uit van de pijn – in het spel en in het echt – en dan komt u tot bedaren, stof u af en probeert u het opnieuw. En het is verbazingwekkend.
Door dit alles heen hebben de vreemde, etherische Lovecraftiaanse esthetiek en thema’s van Bloodborne de voorliefde voor kosmische horror in 2015 gegalvaniseerd. Voor mij blijft het het beste voorbeeld van het werken met een begrepen formule – deze formule werd bedacht door Demon’s Souls en op grotere schaal gepopulariseerd door Dark Souls – en het verbeteren ervan, in dit geval door het moeilijker, sneller en enger te maken. Wie kan tenslotte dat ijzingwekkende gevecht met de Nachtmerrie van Mensis vergeten, of die confrontatie met Mergo’s Natte Verpleegster? Die ultieme confrontatie met Gherman tussen de smeulende bloemperken van de Hunter’s Dream spookt nog steeds door mijn nachtmerries.
Bloodborne is dan ook met gemak het meest aangrijpende spel van ontwikkelaar FromSoftware. En hoewel Lies of P deze week al treffende vergelijkingen trok met de nachtmerrieachtige wereld van Yharnam, denk ik dat de nieuwste creatie van Neowiz Games wel eens de toekomst van horror in deze ruimte zou kunnen bepalen.
Splinterhel
(Afbeelding credit: Neowiz)
“Lies of P’s losse Pinokkio-grondslagen laten het spel volledig leunen op hoe fucking angstaanjagend mannequins zijn”.
Dat wil niet zeggen dat Bloodborne vandaag de dag niet meer zo angstaanjagend is als acht jaar geleden bij de release. De thema’s bloed-als-geld, dimensie-hoppen en verwrongen burgers die geterroriseerd worden door dingen die ’s nachts rondspoken zijn nog steeds angstaanjagend briljant. Maar sindsdien hebben Elden Ring en zelfs Dark Souls 3 de lat zoveel hoger gelegd – in alles van gevechten tot de lay-out van de wereld en de eindbazenontmoetingen – dat de overkoepelende impact van Bloodborne onvermijdelijk een beetje is afgenomen. Gael heeft de sfeer van Vader Gascoine; de Abyss Watchers voelen aan als Lady Maria; Oceiros the Consumed King (die een denkbeeldige huilende baby wiegt en zo) zou helemaal op zijn plaats zijn in Yharnam, enzovoort.
Waar Lies of P bovenuit steekt is de meesterlijke balans tussen invloed en uniekheid. Het is duidelijk geïnspireerd door de oude catalogus van FromSoftware, met name Bloodborne, maar de frisse kijk op de terreurgedreven kant van de Soulsike-formule werkt op zoveel niveaus. Dankzij de losse Pinokkio-grondslagen kan het spel zich volledig uitleven in hoe verdomd angstaanjagend mannequins zijn – in het algemeen, maar dubbel zo erg wanneer ze uit een voorheen onbeweeglijke positie opstaan en op je afkomen met stompe voorwerpen. Dezelfde esthetiek zorgt ervoor dat de eindbaasgevechten in Lies of P afwijken van de antropomorfe beesten in Bloodborne, waardoor ze vaak steampunk-geïnspireerde kwaliteiten krijgen die niet zouden misstaan in iets als BioShock of de Fallout-serie.
(Afbeelding credit: Neowiz)
“Het is pas wanneer één spel dit soort angstaanjagende scares recht doet, dat je beseft hoezeer het elders ontbreekt; en het is pas dan dat je beseft hoeveel meer het nodig is op een grotere schaal”.
Hoewel het ontworpen is om een vervlogen tijdperk na te bootsen, weerspiegelt het feit dat de marionettenbevolking van de stad Krat een gewelddadige opstand tegen de alziende Grand Covenant heeft georganiseerd, waarbij de menselijke bevolking wordt afgeslacht, iets futuristischers – waar een anders passieve bevolkingsgroep in beweging is gekomen om de staat omver te werpen. Ik ben niet de eerste die het zegt, maar dit is een slimme manier om spelers te verleiden, om zich in te leven in de spelwereld en het verhaal, en om spelers steeds dieper te laten doordringen in deze nachtmerrie die de wereld zelf heeft gecreëerd.
Natuurlijk weerspiegelt dit laatste Bloodborne op een thematisch niveau. Maar waar Bloodborne in de loop der tijd bijna alleen maar de ruwe factuur van Dark Souls maar horror heeft gekregen, zou Lies of P een nieuwe dageraad voor Soulachtige actie-RPG-terreur kunnen – en wat mij betreft absoluut moeten – inluiden. Het is pas wanneer één spel dit soort praktische griezels recht doet, dat je beseft hoezeer het elders ontbreekt; en het is pas dan dat je beseft hoeveel meer het nodig is op een grotere schaal. Op zijn beurt zou Lies of P de sluizen kunnen openen voor inventieve en innovatieve Souls-achtige horror in de toekomst. Mijn juwelen en fysieke gezondheid kunnen de pot op.
Houdt u van ARPG’s? Waarom kijkt u niet eens naar de beste spellen zoals Elden Ring die nu verkrijgbaar zijn?