Ik zit op een rotte boomtak boven een smalle doorgang in Sekiro: Shadows Die Twice. Ik zou kunnen doen alsof ik het land beneden in de gaten houd, dat ik mijn volgende dodelijke zet nauwgezet aan het plannen ben en mijn vijanden onopgemerkt overval met een stortvloed aan shurikensterren en vaardig zwaardvechten. Maar dat doe ik niet. Wat ik doe is uitrusten, op adem komen en zonder succes proberen te wachten op het half dozijn bloeddorstige klootzakken die naar me blaffen als Tyke de hond uit Tom en Jerry.
Ik ben hier eerder geweest. Ik ben hier eerder gestorven, opnieuw en opnieuw en opnieuw. En nu ik voor het eerst naar Sekiro ben teruggekeerd sinds ik honderden uren aan FromSoftware’s nieuwste blockbusteravontuur, Elden Ring, heb gewijd, voel ik dat ik weer helemaal verliefd word. Sekiro is heel duidelijk een FromSoftware-game, en toch lijkt het in geen enkel opzicht op de stabiele games van de studio.
Afgezien van één gratis update die 18 maanden na de lancering werd uitgebracht, heeft Sekiro nooit substantiële DLC ontvangen. Velen hebben beweerd dat het nooit nodig was. Maar daar ben ik het niet mee eens.
Terug naar het licht
(Afbeelding credit: Activision)THROWBACK
(Afbeeldingskrediet: Activision)
Sekiro 2 op The Game Awards is zeker onzin – maar samoerai Elden Ring DLC zou geweldig zijn
Net als de bredere Soulsborne-serie die nu ook Elden Ring omvat, is Sekiro keihard. De golven van vijanden zijn krachtig en meedogenloos, en de gevechten zijn vaak heftig en hectisch. Maar waar Dark Souls en Bloodborne sterk gericht zijn op de rollenspelelementen van het ARPG-genre, leunt Sekiro duidelijk op de actiemechanica. In deze fictieve interpretatie van de Japanse Sengoku-periode kunt u rennen, springen en abseilen in en uit gevechten, vijanden in stealth-modus besluipen en aanwijzingen volgen die aangeven wanneer u het beste kunt aanvallen of verdedigen; om toe te slaan of om weg te rollen van gevaar. De spelwereld is strak, kronkelig en vaak claustrofobisch, wat dient om al het bovenstaande aan te vullen en tegelijkertijd een constant, uniek tegenstrijdig gevoel van intrige en angst te behouden.
Dit laatste is natuurlijk het tegenovergestelde van Elden Ring. FromSoftware’s eerste poging tot een volledig gerealiseerde open wereld is niets minder dan ongelooflijk, maar die overgang van verticale landschappen naar horizontale uitgestrektheid heeft de logistiek van FromSoft-games, zoals we die anders kennen, op de proef gesteld. Met Elden Ring kunt u de meeste gevechten desgewenst ontvluchten en hebt u meer ruimtes om u te verstoppen en in te vluchten als u die nodig hebt. Nadat ik zo gewend was geraakt aan deze mate van vrijheid, was het niet makkelijk om terug te keren naar Sekiro, ondanks het feit dat ik nu bekend ben met de plaatsing van vijanden en hun movesets. Ik vond het spel veel uitdagender dan ik me herinner – maar op een ‘probeer het nog maar een keer’-achtige manier, waardoor succes belonender aanvoelt dan ooit, en falen nog meer als onderdeel van het proces.
(Afbeelding credit: Activision)
“Of misschien wens ik het verkeerde. Misschien hebben we in plaats daarvan een vervolg nodig. Fluister het. Sekiro 2: Shadows Die Thrice.”
In vergelijking met de bredere Soulsborne-serie ligt de nadruk veel meer op het verhaal en ik heb gemerkt dat ik deze keer ook meer in het verhaal van Sekiro ben gaan zitten. Ik lees en herlees de beschrijvingen van voorwerpen en doorkruis elke open zone om alle groepen vijanden af te luisteren die ik maar kan vinden. In het licht van het spelen van games zoals Sifu, waar elke stoot, schop en blok perfect getimed moet worden, merk ik nu dat ik elke gevechtssituatie in kaart breng, aan alle eventualiteiten denk en mogelijke ontsnappingsroutes overweeg voor het geval het misgaat. Waar ik vroeger misschien elementen van Sekiro verstikkend vond, geniet ik nu van de compactheid ervan, met minder afleiding op weg naar mijn doel.
Wat ik uiteindelijk wil zeggen is: ik vind het heerlijk om terug te keren naar Sekiro, en als gevolg daarvan wil ik meer. Ik ben het niet oneens met de spelers die beweren dat het basisspel van Sekiro genoeg bevatte om geen DLC-uitbreidingen nodig te hebben, maar ik denk ook dat dit gezegd kan worden van elk ander FromSoftware-spel en van de overgrote meerderheid van videogames in het algemeen. Neem bijvoorbeeld Dark Souls 3. De verhalende elementen die in de eerste DLC, Ashes of Ariandel, werden geïntroduceerd, waren zo licht dat ik niet denk dat ze veel toevoegden in het grote pantheon van de gecompliceerde lore van dat spel. De tweede DLC, The Ringed City, ging daarentegen verder waar het basisspel ophield en bood een passende, zij het sombere afsluiting van de zoektocht van de Ashen One.
Zo veel van wat Sekiro drijft, is het leren van vijandelijke aanvalspatronen, weten wanneer te pareren, wanneer te verdedigen en wanneer toe te slaan, en zo veel daarvan gaat verloren na de eerste keer spelen. FromSoftware staat op het punt om Armored Core 6 te lanceren en is waarschijnlijk niet ver meer verwijderd van de release van het eerste deel van de DLC van Elden Ring, Shadow of the Erdtree. Maar zou het na dit alles niet geweldig zijn om terug te keren naar de pseudo-versie van de Sengoku-periode? Ik weet dat ik het geweldig zou vinden, en als u net als ik terugkeert naar Sekiro na de Elden Ring, weet ik zeker dat u er hetzelfde over zou denken.
Of misschien wens ik wel het verkeerde. Misschien is een vervolg wel wat we nodig hebben. Fluister het. Sekiro 2: Shadows Die Thrice. Aan de titel moet misschien nog gewerkt worden, maar dat zou mijn jaar goed maken.
Hier zijn 10 spellen zoals Elden Ring voor als je The Lands Between hebt veroverd