Er is iets met Hellblade: Senua’s Sacrifice waardoor ik er vreemd van geniet. Het is niet het soort feelgood middagvoer dat je speelt om te ontspannen tijdens een lui weekend, en het laat je ook niet een dynamische machtsfantasie beleven zoals in veel van de beste actiegames. Het is niet eens wat ik het grootste deel van de tijd een leuk spel zou noemen; in feite is het precies het tegenovergestelde.
Het spel is een ontnuchterende ervaring die spelers door de stadia van rouw leidt waar de pijn het scherpst is. Het resultaat was dat ik in mijn eerste Hellblade-deelname gefrustreerd mijn hoofd stootte tegen omgevingspuzzels en gehoornde monsters, meer uit intrige dan uit plezier. Ik genoot met uitgedroogde lippen van de leerstof over Senua’s verbrande wereld en verbrijzelde psyche, terwijl mijn hart brak, net als dat van haar. Maar nu Senua’s Saga: Hellblade 2 over slechts een week uitkomt, is het einde dat ik ooit wreder vond dan louterend misschien pas het begin?
De duisternis voor de dageraad
Groot voorproefje: Hellblade 2
(Afbeelding credit: Ninja Theory)
6 jaar na de overname is Ninja Theory klaar om een nieuwe standaard te zetten voor Xbox Series X exclusives met Senua’s Saga: Hellblade 2.
Ik zeg niet dat Hellblade een vrolijk spelletje is, maar het is niet langer een beproeving van psychologische marteling zoals ik ooit dacht. De eerste keer kon ik moeilijk ontsnappen aan dat gevoel van totale angst, maar nu ik de game in 2024 opnieuw speel met het vervolg om de hoek, ben ik vastbesloten om Senua’s oorspronkelijke reis met een gevoel van voorkennis mee te maken. Daarom voelt Senua’s Sacrifice nu als een voorbode van de Saga die nog moet komen – en dat maakt dit haar tragische achtergrondverhaal.
Terwijl ik door de smeulende ruïnes van een Pict-dorp navigeer, doe ik mijn best om goed te luisteren naar elk van de flashbacks die ik ontsluit. Het aanhoren van het verhaal van Senua’s volk en de pijn die ze hebben geleden is een uniek soort ongemakkelijkheid, maar dat is des te belangrijker als ik een volledig beeld wil krijgen van Senua’s hamartia; haar fatale fout, een die haar rol als de tragische held in dit carnaval van duistere fantasiewreur bevestigt. Ik weet al dat Senua zich in Hellblade 2 zal ontpoppen als een ander soort heldin uit een horrorgame, die zelfacceptatie vindt en haar vermeende zwakte gebruikt als een grote kracht. Hellblade gaat echter over meer dan alleen monsters bevechten.
Er is iets met Hellblade: Senua’s Sacrifice waardoor ik er vreemd van geniet. Het is niet het soort feelgood middagvoer dat je speelt om te ontspannen tijdens een lui weekend, en het laat je ook niet een dynamische machtsfantasie beleven zoals in veel van de beste actiegames. Het is niet eens wat ik het grootste deel van de tijd een leuk spel zou noemen; in feite is het precies het tegenovergestelde.
Het spel is een ontnuchterende ervaring die spelers door de stadia van rouw leidt waar de pijn het scherpst is. Het resultaat was dat ik in mijn eerste Hellblade-deelname gefrustreerd mijn hoofd stootte tegen omgevingspuzzels en gehoornde monsters, meer uit intrige dan uit plezier. Ik genoot met uitgedroogde lippen van de leerstof over Senua’s verbrande wereld en verbrijzelde psyche, terwijl mijn hart brak, net als dat van haar. Maar nu Senua’s Saga: Hellblade 2 over slechts een week uitkomt, is het einde dat ik ooit wreder vond dan louterend misschien pas het begin?
De duisternis voor de dageraad
Groot voorproefje: Hellblade 2
(Afbeelding credit: Ninja Theory)
6 jaar na de overname is Ninja Theory klaar om een nieuwe standaard te zetten voor Xbox Series X exclusives met Senua’s Saga: Hellblade 2.
Ik zeg niet dat Hellblade een vrolijk spelletje is, maar het is niet langer een beproeving van psychologische marteling zoals ik ooit dacht. De eerste keer kon ik moeilijk ontsnappen aan dat gevoel van totale angst, maar nu ik de game in 2024 opnieuw speel met het vervolg om de hoek, ben ik vastbesloten om Senua’s oorspronkelijke reis met een gevoel van voorkennis mee te maken. Daarom voelt Senua’s Sacrifice nu als een voorbode van de Saga die nog moet komen – en dat maakt dit haar tragische achtergrondverhaal.
Terwijl ik door de smeulende ruïnes van een Pict-dorp navigeer, doe ik mijn best om goed te luisteren naar elk van de flashbacks die ik ontsluit. Het aanhoren van het verhaal van Senua’s volk en de pijn die ze hebben geleden is een uniek soort ongemakkelijkheid, maar dat is des te belangrijker als ik een volledig beeld wil krijgen van Senua’s hamartia; haar fatale fout, een die haar rol als de tragische held in dit carnaval van duistere fantasiewreur bevestigt. Ik weet al dat Senua zich in Hellblade 2 zal ontpoppen als een ander soort heldin uit een horrorgame, die zelfacceptatie vindt en haar vermeende zwakte gebruikt als een grote kracht. Hellblade gaat echter over meer dan alleen monsters bevechten.
De eerste game is een lang en pijnlijk onderzoek naar geestesziekten, verdriet en schuldgevoelens van overlevenden, maar het laat ook het beste en het slechtste van Senua’s psyche zien: ze is koppig en gedreven, maar ook overmand door woede, verdriet en de pijnlijke dorst naar wraak. Deze dorst zal Senua volgen in Hellblade 2, maar in Hellblade 1 wordt deze ontsierd door haar overweldigende gevoelens van zelfhaat en schaamte. Luister hoe de stemmen in haar hoofd – de Furies worden ze genoemd, alsof ze uit de Griekse mythologie komen – tegen haar praten in Hellblade 1, en het is duidelijk dat Senua net zo bang voor ze is als zij voor haar. Ze wijst ze af omdat haar dat is geleerd, maar alleen met hun hulp kan ze haar reis naar Helheim voltooien.
(Afbeelding credit: Ninja Theory)