Ik besteed mijn kerstvakantie altijd aan het inhalen van een groot spel waar ik eerder in het jaar geen tijd voor had. Tegen alle verwachtingen in heb ik Baldur’s Gate 3 al uitgespeeld, dus dat is klaar. Maar de vraag is niet meer wat ik ga spelen, maar wat nog meer, want ik ga absoluut TEVI spelen, een nieuwe bullet hell Metroidvania van de makers van de culthit Rabi-Ribi uit 2016. Ik heb eerder dit jaar de demo geprobeerd en liet het bemoedigend achter, en nu ik mijn tenen in het volledige spel heb gedoken – maar het nog niet heb verslagen – kunt u mij officieel als onder de indruk noteren. TEVI voelt nu al aan als een van de beste Metroidvania-games van 2023, en het is zeker een van de grootste upgrades die ik ooit heb gezien van een vervolg, spiritueel of anderszins.
Rabi-Ribi is een schattige en ongecompliceerde 2D Metroidvania over een konijntje en haar feeënvriendin die zich een weg banen door schermen met projectielen. Het is een beetje basic, maar het houdt tot op de dag van vandaag goed stand en biedt veel diepgang na de game. TEVI voelt aan als een ambitieuzere en meer betrokken lezing van Rabi-Ribi’s draaiboek, tot en met het konijnenmeisje als hoofdpersoon (wiens oren dit keer nep zijn). Het ziet er in bijna alle opzichten beter uit, klinkt beter en voelt beter aan, hoewel ik me kan voorstellen dat diehard fans van Rabi-Ribi afgeschrikt zullen worden door sommige veranderingen. Maar als iemand die het eerste spel leuk vond, maar niet helemaal geweldig, omarm ik de nieuwe graag. Het is niet Rabi-Ribi 2, maar eerder Rabi-Ribi: More My Speed.
Nog een keer, met gevoel
(Afbeelding credit: CreSpirit)
Combat is de grootste winnaar in mijn boek, met de drastisch verbeterde pixelillustraties en het kleurenpalet op een goede tweede plaats. Rabi-Ribi-hoofdpersoon Erina vond ik altijd een beetje lomp, terwijl Tevi – zo heet onze heldin ook – razendsnel is. Ik weet bijna zeker dat ik binnen een paar uur meer aanvallen heb vrijgespeeld dan in het hele vorige spel, en ze aan elkaar rijgen gaat veel soepeler. Buiten de eindbazen was ik altijd vrij neutraal over het vooruitzicht om tegen meer vijanden te vechten in Rabi-Ribi. Hier heb ik constant honger om alles wat beweegt te stunlocken, te airjugglen en op een andere manier te combo’en, omdat het gewoon voldoening geeft.
Zolang er mensen te raken zijn en ze niet in hun kleurgecodeerde ontembare houding staan, kan Tevi in principe eeuwig aanvallen, of ze nu in de lucht zweeft of echt Goomba-stompende mensen onder haar slaat. U hebt lichte aanvallen, speciale zware aanvallen, uppercuts, salto’s, draaiaanvallen, messtoten, een enorm scala aan gadgets en een fatsoenlijke ontwijkmogelijkheid die naast de standaard noodknop voor kogelhelden zit, waarop u kunt drukken als de kogels een beetje te hels worden.
(Afbeelding credit: CreSpirit)
Bovendien kan vrijwel elke beweging in je arsenaal worden aangepast via letterlijk honderden verzamelbare sigils die in een speelstijlbepalende loadout worden gerangschikt. Ook dit is aanzienlijk geavanceerder dan het badgesysteem van Rabi-Ribi – met een factor 10. Dit soort dingen is op maat gemaakt voor min-max goblins zoals ik, en ik kijk ernaar uit om uren in mijn inventaris te spenderen aan het maken van een zo kapot mogelijke build.
Als er al een nadeel is aan de extra kracht en mobiliteit van Tevi en de complexiteit van de gevechtssystemen eromheen, dan is het dat al dit ongelooflijk leuke spul de moeilijkheidscurve een beetje lijkt te hebben afgevlakt. Het plafond voor vaardigheidsexpressie is torenhoog, maar de vijanden die je gebruikt om die vaardigheid te uiten zijn niet zo meedogenloos. Ik herinner me dat Rabi-Ribi zo moeilijk was in, nou ja, de moeilijke modus dat ik de moeilijkheidsgraad heb verlaagd naar normaal. Tevi, ondertussen, laat me de hoogst mogelijke moeilijkheidsgraad overwegen. Persoonlijk stoort me dit niet echt; hogere moeilijkheidsgraden zorgen voor een pittige uitdaging, en in plaats van een rauwe uitdaging word ik veel liever gemotiveerd om mezelf te testen binnen een gameplay die me meer boeit. Als ik een bijna onmogelijke bullet hell-ervaring wil, dan speel ik wel een pure bullet hell.
Metroidvania-lite
(Afbeelding credit: CreSpirit)
Vergelijkbare groeipijnen zijn te vinden in het verhaal van Tevi, en dit is een punt waarop ik me iets meer aansluit bij de Rabi-Ribi diehards. Als speler die de gameplay vooropstelt, maak ik me geen zorgen over de structuur en samenhang van het verhaal. Het lijkt op over-scoped fantasy-nonsens gedragen door sympathieke en goed ingesproken personages, wat ik prima vind. Ik kwam niet naar de kogelhel van het konijnenmeisje en verwachtte of zocht geen literaire masterclass. En eerlijk gezegd zou ik u ook niet echt kunnen vertellen wat er in Rabi-Ribi gebeurde.
Waar ik me wel druk om maak is de manier waarop Tevi’s verhaal soms de verkenning kan beperken, en op een manier die in Rabi-Ribi veel minder vaak voorkwam. Het gebeurt vaker dan ik zou willen dat ik op weg ga naar wat een nieuw gebied of geheim pad lijkt, om vervolgens afgewezen te worden door iemand in mijn groep die me terug naar de volgende verhaallijn leidt. TEVI is aantoonbaar ambitieuzer, ja, maar ook strikter ontworpen. De niet-lineariteit is daardoor verminderd, dus er is ogenschijnlijk niet zoveel ruimte voor het doorbreken van sequenties en dergelijke.
(Afbeelding credit: CreSpirit)
De zoek-actie van het Metroidvania-genre is hier aanwezig en ze werken goed wanneer ze gebruikt worden, maar het ontdekken van nieuwe gebieden is niet de ruggengraat van de ervaring. Er zijn nog steeds een heleboel voorwerpen en upgrades te vinden in TEVI die de moeite waard zijn om te verkennen en voor terug te gaan, en het spel werkt heel goed als een Metroidvania op dat microniveau. Het voelt alsof elk ander segment van de meeste levels een of ander geheim verbergt. Maar in termen van verkenning in het groot over de hele wereldkaart, ben ik in vergelijking met Rabi-Ribi niet zoveel afgeweken van het pad dat door het verhaal is uitgestippeld. Ook hier is dit geen groot probleem voor mij, simpelweg omdat ik zo gecharmeerd ben van gevechten, plus ik hou ervan om stat upgrades bij elkaar te scharrelen als een litRPG Katamari, maar de ontdekkingsreiziger in mij zou een beetje meer armslag op prijs stellen. Wie weet, misschien wordt die ruimte in de komende uren wel groter.
Dit zijn uiteindelijk kleine klachten over een spel dat een constant plezier is om naar te kijken en te spelen. Tot nu toe ben ik het eens met de 90% score van TEVI op Steam (het spel is trouwens ook op Switch). Ik zou het niet perfect willen noemen, zoals ik dat bij de meeste spellen niet zou doen, maar ik vind het steeds moeilijker om het neer te leggen naarmate ik meer speel. Het is zinvol anders, visueel verbluffend, en over het algemeen veel meer naar mijn smaak. Als vervolg op Rabi-Ribi was het het wachten waard.