Met oktober voor de deur nadert het griezeltijdperk met rasse schreden – hoewel het voor sommigen al is aangebroken, want zodra de kalender op 1 september omsloeg, trokken ze een volledig zwarte garderobe aan en legden ze de pompoenen bij de voordeur. Met elke Halloween komen er weer een heleboel nieuwe films die hopen het publiek te laten griezelen, en dit jaar is het niet anders. De videogame adaptatie Five Nights At Freddy’s, de bloederige affaire Saw X en het horror vervolg The Exorcist: Believer komen allemaal uit in de bioscopen – en dat is nog maar het begin. Deze keer is er echter een verrassende toevoeging aan de line-up, want een zekere detective met snorren voegt zich bij hun rangen.
Dat komt omdat acteur, regisseur en all-round Hollywood-legende Kenneth Branagh’s Poirot-filmreeks de boel flink opschudt met een wending naar het bovennatuurlijke. Terwijl de vorige delen Murder On The Orient Express en Death On The Nile zeker een traditionelere aanpak hadden wat betreft de bewerking van de klassieke verhalen van de geliefde schrijfster Agatha Christie, omarmt het nieuwste hoofdstuk A Haunting In Venice de griezelige geest van deze tijd van het jaar. Iemand poirot-normal activity?
Paranormale activiteit
(Afbeeldingskrediet: 20th Century Studios)
Losjes gebaseerd op Christie’s verhaal Hallowe’en Party, had deze film al een griezelig randje dankzij de roman die Branagh hier koos om te bewerken. De nadruk ligt echter echt op het woord ‘los’, want de filmmakers slaan een nieuwe richting in met het verhaal, iets wat al tot controverse heeft geleid onder de fans van de schrijfster. Niet alleen is de actie verplaatst van het Engelse platteland naar een zinkend Venetië, maar ook het plot is dramatisch anders. We zien Poirot (Branagh) terug terwijl hij van zijn pensioen in Italië probeert te genieten – een lijfwacht (Riccardo Scamarcio) duwt op hilarische wijze iedereen die hem lastigvalt met een mysterie in het water van het kanaal. Hij wordt echter naar buiten getrokken wanneer een oude vriendin (Tina Fey) hem uitnodigt voor een sÉance waar een moeder (Kelly Reilly) contact probeert te krijgen met haar overleden dochter. Natuurlijk stapelen de lijken zich al snel op…
Hoewel het verplaatsen van het verhaal in een nieuwe richting wat weerstand heeft opgeroepen bij toegewijde Christie-lezers, was Branagh’s misschien riskante stap naar het bovennatuurlijke, waarbij hij optimaal gebruik maakte van de setting van de Halloween-avond in het boek, uiteindelijk de juiste stap voor de franchise. Spanning achtervolgt elke scène, want er loopt niet alleen een moordenaar rond, maar er lijkt ook iets buitenaards in het spel te zijn. Terwijl de personages door dit prachtige, maar instortende gotische paleis rennen, ontdekken ze achter elke deur iets nieuws, waarbij er altijd een kans is dat het iets schijnbaar onverklaarbaars is.
Het bouwt voort op de toch al spannende sfeer en verhoogt deze tot een niveau waarop u steeds verder voorover in uw stoel gaat leunen. Het bovennatuurlijke randje brengt ook nieuw leven in de beelden, want Branagh vangt de schaduwen van het vervallen landhuis en speelt met de duisternis. De film is gewoonweg prachtig om naar te kijken op het grote scherm. Ondertussen hebben die Nederlandse hoeken die de regisseur altijd al graag in deze films gebruikt, hier eindelijk zin!
Something wicked this way comes…
(Afbeelding credit: 20th Century Studios)
Maar het belangrijkste is misschien wel dat het Poirot een nieuwe uitdaging biedt, iets wat hij nog nooit eerder heeft gedaan, waardoor zowel hij als het publiek in het onbekende terechtkomen. Hij gaat de sÉance in als een ongelovige die cynisch is over Michelle Yeoh’s medium en de bovennatuurlijke legendes waar de cast van personages over spreekt. Maar als Poirot geesten tegenkomt en vreemde gebeurtenissen meemaakt, begint hij te twijfelen aan zowel zijn geloof als zijn eigen kunnen. Zijn koppige, zelfverzekerde karakter begint af te takelen en voor het eerst weten we niet zeker of hij dit mysterie wel zal kunnen oplossen.
Na tientallen jaren van Poirot mysteries is het verkennen van dit nieuwe gebied precies wat nodig was om een frisse draai te geven aan het geliefde personage. Zoals uitvoerend producent James Prichard, die toevallig ook Christie’s achterkleinzoon is, eerder dit jaar aan Total Film vertelde, kun je gewoon “niet steeds weer hetzelfde doen”. Hoewel de algemene regel ‘if it ain’t broke don’t fix it’ misschien de makkelijkste weg was voor de filmmakers, zou een gedurfde nieuwe richting het publiek meer verrassen.
Het helpt A Haunting In Venice ook om op te vallen in de overvolle markt van moordmysteries door gewoon iets anders te doen. Er zijn genoeg voorbeelden van horrorfilms met een moordmysterie, zoals de films Scream en Happy Death Day, maar er zijn niet veel detectivedrama’s die een bovennatuurlijke rilling over uw rug hopen te sturen. Het is belangrijk om op te merken dat Branaghs film niet echt een horror is, waardoor fans van dat genre misschien teleurgesteld zullen zijn (hoewel mijn laffe vriend die naast me zat wel uit zijn stoel sprong toen er een spook verscheen), maar het is zeker een film die aan horror grenst.
Of toekomstige hoofdstukken het bovennatuurlijke verder zullen verkennen valt nog te bezien, maar hopelijk leert Branagh uit deze griezelige traktatie de juiste lessen dat Poirot en geesten een match zijn die gemaakt is in de Halloweenhemel.
A Haunting In Venice is nu uit in de bioscopen. Voor alles wat het jaar nog meer in petto heeft, kunt u onze gids met alle aankomende grote filmreleases in 2023 bekijken.