Gore is niet altijd nodig in de beste horrorgames, en My Friendly Neighborhood is daar het bewijs van. De nieuwe first-person shooter van DreadXP is een unieke ervaring, een satirische draai aan conventionele survival horror en een volwaardige scare-‘em-up.
Het oplossen van puzzels en sprinten over een verlaten filmset wordt nog griezeliger als ik de hele tijd achtervolgd word door agressieve, angstaanjagend vrolijke marionettenpoppen, die soms zelfs eenstemmig spreken. Het beheren van een slinkende voorraad munitie en gezondheidsvoorwerpen – naast sleutels, puzzelstukjes en snelheidsverhogende snoeprepen – is nog iets waar ik op moet letten, en als ik te lang stilsta, weet ik dat ze me misschien vindt. Kortom, My Friendly Neighborhood vat het beste van Resident Evil samen zonder ook maar een druppel bloed te laten vloeien. Het toont inventieve flair als het gaat om het kindveilig maken van het genre en offert daarbij absoluut niets op.
Kindvriendelijke rillingen
(Afbeelding credit: DreadXP)Indie Spotlight
(Afbeelding credit: YCJY Games)
Deze halsbrekende FPS is Doom meets Hotline Miami na een acid-drop
Een van mijn favoriete dingen aan My Friendly Neighborhood is hoe liefdevol het de draak steekt met overlevingshorrortropes. Het neemt de plotselinge duik van de dappere Resident Evil 2-helden in een wereld vol zombiechaos en verhoogt het met tien. Dit keer laat het klusjesman Gordon zien, onze onwillige en totaal ongeïnteresseerde hoofdpersoon, die zijn laatste klus van de dag met minachting benadert. Hij wordt naar een verlaten tv-studio gestuurd om een satellietschotel te ontmantelen en te voorkomen dat deze de reguliere nieuwsuitzendingen verstoort, maar wat hij daar aantreft is duidelijk een klus die ver boven zijn stand is.
Terwijl Gordon een labyrint van verlaten podia, kostuumkasten, rekwisietenafdelingen en green rooms verkent, ontdekt hij een angstaanjagend verhaal dat ten grondslag ligt aan de kindertelevisieshow die hier ooit thuishoorde. Dit is het begin van een fascinerende gameplay-loop, waarin spanning en momenten van lichtzinnigheid met elkaar in evenwicht zijn gebracht om een goedlopend avontuur te creëren dat me het ene moment liet giechelen en het andere moment liet sissen.
(Afbeelding credit: DreadXP)
My Friendly Neighborhood heeft alle kenmerken van een goed overlevingshorrorgaren, behalve het bloed en de ingewanden. Er is inventarisbeheer om u bij de les te houden, waarbij uw attachÉkoffer snel vol raakt als u besluit om die gezondheidsdrankjes op te slaan, en in plaats van inktlinten te verzamelen, kunt u uw spel niet opslaan tenzij u muntjes hebt verzameld om in een veilige kamer te gebruiken.
In plaats van karmozijnrode hoofden in brand te steken zoals in de eerste Resident Evil-game, kunt u een onbekwame pop met gaffer-tape vastbinden nadat u hem met een moersleutel tegen de grond hebt geslagen. Net zoals het in brand steken van een crimson hoofd ervoor zorgt dat deze niet meer kan reanimeren, kunnen de poppen in My Friendly Neighbourhood zich niet losmaken van de tape. Als u dat niet doet, staat de pop in kwestie de volgende keer dat u door de kamer loopt weer op en kletst er op los. Er is echter een schaarste aan tape te vinden op de verlaten filmset, dus ik heb ervoor gezorgd dat ik mijn tape bewaarde voor bijzonder drukke of drukbezochte gebieden waar ik misschien terug zou komen.
Hetzelfde, maar dan anders
(Afbeelding credit: DreadXP)
My Friendly Neighborhood vat het beste van Resident Evil samen zonder ook maar een druppel bloed te laten vloeien. Het toont inventieve flair als het gaat om het kindveilig maken van het genre en offert daarbij absoluut niets op.
De vergelijking met Resident Evil probeert DreadXP niet te verbergen in My Friendly Neighborhood. Sterker nog, het viert en verwijst er voortdurend naar.
Een opvallende Resident Evil-vergelijking is voor mij het moment waarop je, als je voor het eerst een grote lobby binnengaat, een ritmisch gebonk hoort terwijl een schaduw op de muur voor je een pop laat zien die zich tegen een gesloten deur werpt. In mijn ogen is dit een directe knipoog naar de automatenzombie uit Resident Evil 2, alleen heb je de eerste keer dat je zijn tegenhanger in My Friendly Neighborhood tegenkomt geen andere keus dan door een andere deur te sluipen, aangezien je je eerste wapen pas over een tijdje krijgt.
De puzzels in My Friendly Neighborhood zijn soms bedrieglijk uitdagend. Puzzels zijn een steunpilaar van het survivalhorrorsubgenre, en ondanks het feit dat het als een “kindvriendelijke horrorgame” wordt gepromoot, kunnen deze momenten echte hoofdbrekers zijn. Een voorbeeld hiervan is wanneer u bij uw eerste grootschalige geluidsstage komt en een klok aan de muur van een pizzeria vindt. Ik had eerst geen idee wat ik ermee moest doen, en met het nieuwsgierige gekoer van Tyrant stand-in Pearl the Giant Scary Bird Lady (of zo heb ik haar genoemd) die constant buiten aan het pikken was, besloot ik om deze puzzel voor later te bewaren.
(Afbeelding credit: DreadXP)
Na nog een paar rondjes door het podium ontdekte ik dat de klokarmen eigenlijk overeenkwamen met aan de muur bevestigde kluisjes die op de bovenste verdiepingen van het podium verborgen waren, en om ze te openen moest ik heen en weer gaan tussen de pizzeria en deze zeer grote, zeer blootgestelde hoge verdiepingen zonder gezien te worden door Pearl of achtervolgd te worden door een pop.
My Friendly Neighborhood is een uitstekende indie voor elke grote horrorfan, maar het is ook een geweldige instap in het genre voor degenen die een beetje preuts zijn. De op verkenning gebaseerde verhaallijn wordt afgewisseld met behapbare situaties met hoge druk om de spanning op te voeren, maar omdat het spel zo gefocust is op het oplossen van puzzels, raakt u na een uur of twee gewend aan het gekwetter van de griezelige poppen. Zolang je geen diep slopende angst voor The Muppets hebt, natuurlijk.
My Friendly Neighborhood is nu uit op PC. Bekijk ook andere aanraders in onze Indie Spotlight-serie.